Сёньня на наша пытаньне адказвае Ева Вежнавец.
— Вы зьвярнуліся не да таго чалавека, таму што я, як тая Рахіль, плачу і суцешыцца не хачу. Я ад сябе гэтага гора не хаваю, часта прачынаюся ад сутаргаў сухога плачу. Калі ўладу ў краіне захапілі садысты, псыхапаты, сэрыйныя забойцы і проста непраходныя пабытовыя дурні і невукі, усё мае крывавы прысмак і адценьне.
Як сказаў Душан Макавееў, «нават яблык пры дыктатуры смакуе інакш». Але — гэта ўсё яшчэ яблык, таму я ў стане радавацца простым, як яблык, рэчам. Гулянкі, спорт, пакупкі, дачыненьні зь сябрамі; мой кот, мая сям’я, мой ідэальны набор для прыборкі, які я нарэшце вынайшла і склала так, каб і не напрацавацца, і чыста было. Каляды і нямецкае віно. Літаратура, прырода, вершы. Мая праца.
І прэмія Гедройця — мая guilty pleasure. Я адчуваю шчасьце, гонар і віну, атрымаўшы яе. Бо ўсё яшчэ лічу, што «праізашла чудовішчная ашыбка», і далі ня той.
«Дык не адчайвайцеся, як той, хто надзеі ня мае». Паглядзіце, як узяў на грудзі сваё няшчасьце Андрэй Скурко. Сам нясе і іншым аблягчае.
Ева Вежнавец — пісьменьніца.
