Сёньня на наша пытаньне адказвае Альгерд Бахарэвіч.
— На першы погляд, нагодаў для радасьці сёлета было вобмаль. Часам мне здавалася, што мы ўсе неўзабаве развучымся ўсьміхацца. Застанецца толькі тая горкая крывая ўсьмешка, для якой даўно трэба прыдумаць асобны сеціўны смайлік. Але я пракручваю ў галаве гэты год — і разумею: былі ў нас і шчырыя ўсьмешкі, і радасьць, нягледзячы ні на што. Напрыклад, усьмешка ад лістоў, што дасылаюць у адказ мой швагер і ягоная жонка, якія сядзяць у беларускай турме — нават за кратамі яны стараюцца падтрымліваць тых, хто на волі. Колькі ў тым, што яны пішуць, вытрымкі, годнасьці, гумару, сьвятла, надзеі. Варта ў іх павучыцца. Як і ў Аляксандра Фядуты, зь якім я лістуюся і які цяпер таксама ў турме. Нават у такім становішчы ён піша кнігу.
Сёлета мне пашчасьціла наведаць ажно восем краін, чытаць там свае вершы і прозу, расказваць пра Беларусь, пашчасьціла пазнаёміцца з мноствам новых людзей слова. І мяне сапраўды ўсьцешыла, як пісьменьнікі і паэты супрацьстаяць цёмным часам, як імкнуцца аб’яднацца і дапамагчы тым, хто ў бядзе. Радавалі жончыны літаратурныя посьпехі, радавала ўласная творчасьць. І тое, як Беларусь нарэшце займае сваё месца на мапе сьвету — там, дзе яшчэ да нядаўняга часу была белая пляма. А яшчэ радавалі горы і моры, вавёркі і птушкі за акном... І прачытаныя кнігі.
Альгерд Бахарэвіч — пісьменьнік і перакладчык.
