Цыганкоў: Чаму Нацбанк абраў такую форму, як ліст на адрас ураду? Няўжо супярэчнасьці зайшлі настолькі далёка, што іх немагчыма вырашыць ціха?
Раманчук: Гэта працяг намэнклятурнай сваркі паміж Нацбанкам і Саветам Міністраў, якая ідзе ўжо ня першы год. Але цяпер сытуацыя крытычная, і вельмі важна для Пракаповіча і ягоных калегаў паказаць, што яны робяць усё магчымае, а не дапрацоўвае ўрад як орган, які павінен распараджацца дзяржаўнай маёмасьцю і актывамі ў дзяржаўных банках. Па-другое, Нацбанк ужо год таму ў сваім дакладзе аб фінансавай стабілізацыі сьцьвярджаў, што асноўная пагроза ідзе ад дзяржаўных банкаў, якія даюць шмат крэдытаў і ня сочаць за тым, як яны выкарыстоўваюцца. Тут узьнікае і пытаньне дзяржаўных прадпрыемстваў, якія ў сытуацыі крызісу ня могуць хутка адаптавацца, каб не парушаць стабільнасьць банкаўскай сыстэмы.
Урэшце, у Нацбанку ёсьць дамоўленасьці перад МВФ наконт скарачэньня фінансаваньня эканомікі, бо гэта пагражае інфляцыі і курсавой дэстабілізацыі.
Цыганкоў: Але дзяржаўныя банкі фінансуюць розныя дзяржаўныя праграмы і прадпрыемствы не па сваёй волі — гэта ім фактычна загадваюць зьверху?
Раманчук: Не загадваюць. Ёсьць бюджэт, розныя інвэстыцыйныя праграмы.Проста калі бюджэт быў ужо перагледжаны, Саўмін павінен рабіць карэкціроўкі ў гэтых плянах і сказаць — добра, у гэтай сытуацыі, калі ў прадпрыемстваў вялікія запазычанасьці, нам нельга новыя грошы кідаць у печку кепскіх прадпрыемстваў, каб толькі павялічваць даўгі. Таму, безумоўна, недапрацоўвае Саўмін. Сідорскі павінен прадставіць нейкую праграму санацыі дзяржаўных прадпрыемстваў і банкаў альбо проста сысьці.
Цыганкоў: Што рабіць людзям, якія прачытаюць загалоўкі пра “значную пагрозу” бясьпекі банкаўскай сыстэмы краіны? Яны могуць пачаць хвалявацца за свае ўклады…
Раманчук: За свае ўклады варта хвалявацца ўжо даўно. Я думаю, лепш не рызыкаваць, імкнучыся зарабіць 15-20 працэнтаў, якія даюць у нашых банках, і потым гадамі спрабаваць выцягнуць з нашай банкаўскай сыстэмы свае грошы. Пры такім стане банкаўскай сыстэмы я б ня раіў там трымаць грошы.
Цыганкоў: Але ж дзяржава гарантуе гэтыя ўклады.
Раманчук: Яна гарантуе ў памеры 2-3 тысячы даляраў. У каго менш, ён можа не хвалявацца — калі ўклады і замарозяць, то па частках будуць вяртаць. А калі ў каго больш, то яны могуць страціць ня толькі свае заробленыя працэнты, але і іхнія ўкладзеныя сумы могуць не вярнуцца.
Раманчук: Гэта працяг намэнклятурнай сваркі паміж Нацбанкам і Саветам Міністраў, якая ідзе ўжо ня першы год. Але цяпер сытуацыя крытычная, і вельмі важна для Пракаповіча і ягоных калегаў паказаць, што яны робяць усё магчымае, а не дапрацоўвае ўрад як орган, які павінен распараджацца дзяржаўнай маёмасьцю і актывамі ў дзяржаўных банках. Па-другое, Нацбанк ужо год таму ў сваім дакладзе аб фінансавай стабілізацыі сьцьвярджаў, што асноўная пагроза ідзе ад дзяржаўных банкаў, якія даюць шмат крэдытаў і ня сочаць за тым, як яны выкарыстоўваюцца. Тут узьнікае і пытаньне дзяржаўных прадпрыемстваў, якія ў сытуацыі крызісу ня могуць хутка адаптавацца, каб не парушаць стабільнасьць банкаўскай сыстэмы.
Урэшце, у Нацбанку ёсьць дамоўленасьці перад МВФ наконт скарачэньня фінансаваньня эканомікі, бо гэта пагражае інфляцыі і курсавой дэстабілізацыі.
Цыганкоў: Але дзяржаўныя банкі фінансуюць розныя дзяржаўныя праграмы і прадпрыемствы не па сваёй волі — гэта ім фактычна загадваюць зьверху?
Раманчук: Не загадваюць. Ёсьць бюджэт, розныя інвэстыцыйныя праграмы.
Сідорскі павінен прадставіць нейкую праграму санацыі дзяржаўных прадпрыемстваў і банкаў альбо проста сысьці.
Цыганкоў: Што рабіць людзям, якія прачытаюць загалоўкі пра “значную пагрозу” бясьпекі банкаўскай сыстэмы краіны? Яны могуць пачаць хвалявацца за свае ўклады…
Раманчук: За свае ўклады варта хвалявацца ўжо даўно. Я думаю, лепш не рызыкаваць, імкнучыся зарабіць 15-20 працэнтаў, якія даюць у нашых банках, і потым гадамі спрабаваць выцягнуць з нашай банкаўскай сыстэмы свае грошы. Пры такім стане банкаўскай сыстэмы я б ня раіў там трымаць грошы.
Цыганкоў: Але ж дзяржава гарантуе гэтыя ўклады.
Раманчук: Яна гарантуе ў памеры 2-3 тысячы даляраў. У каго менш, ён можа не хвалявацца — калі ўклады і замарозяць, то па частках будуць вяртаць. А калі ў каго больш, то яны могуць страціць ня толькі свае заробленыя працэнты, але і іхнія ўкладзеныя сумы могуць не вярнуцца.
