Аднаго з найбліжэйшых сяброў Уладзімера Караткевіча, народнага паэта Рыгора Барадуліна гэты дзень засьпеў на Ўшаччыне ў роднай матчынай хаце, дзе яны неаднойчы разам гасьцявалі.
“Многа мясьцін ушацкіх зьвязана з Уладзімерам, дзе мы хадзілі па азёрах, хадзілі ў лес. Караткевіч для мяне дужа многа значыць. Ёсьць дзьве асобы, каторыя для мяне апостальскія. Гэта Васіль Быкаў і Ўладзімер Караткевіч. Я заўсёды яго памятаю, і ён заўсёды са мной. Пакуль я жывы — ён для мяне жывы”.
“Мы, хто першакурсьнік, хто другакурсьнік прыехалі такія зялёныя, а Караткевіч прыехаў ужо выпускніком Кіеўскага ўнівэрсытэту, з унівэрсытэцкім значком на пінжаку. Ён страшэнна вылучаўся сярод нас усіх сваімі ведамі. І калі абмяркоўвалі нашу творчасьць, то Караткевіча абмяркоўвалі як ужо сталага літаратара. Памятаю, хадзілі мы зь ім па лесе і ён такім быў рамантыкам, многае, як мне здавалася, перабольшваў у сваіх расповедах, асабліва на гістарычныя тэмы”.
Аб’ядналі тады на ўсё жыцьцё двух непадобных творцаў агульныя прынцыпы.
“У душы кожны прысягаў беларушчыне, і мы аставаліся ёй верныя”.
Гэтыя прынцыпы зьвязвалі чатыры дзесяцігодзьдзі і народнага пісьменьніка Янку Брыля з намнога маладзейшым літаратуразнаўцам Анатолем Сідарэвічам, які сёньня цэніць ня толькі літаратурны талент свайго старэйшага сябра, але і чалавечы, які праявіўся ў асаблівай увазе Брыля да творчых наступнікаў.
