Аляксандар Лукашэнка заўсёды кажа аўдыторыі ці партнэрам па перамовах тое, што ад яго хочуць чуць. Каб спадабацца. Гэта добра вядомы ягоны палітычны стыль. Таму тое, што падчас сустрэчы з губэрнатарам Калускай вобласьці ён рассыпаўся ў ветлівасьці, даказваючы сваю адданасьць Расеі, можна было б прыняць за звычайны прыём. Калі б ня шэраг чыньнікаў, якія выводзяць гэтую дэманстрацыю ня тое што ляяльнасьці, але і вернападданства на новы ўзровень.
Ня будзем браць 1990-я гады, калі Лукашэнка марыў аб рэальным аб’яднаньні Беларусі і Расеі. Але пачынаючы з 2000-х гадоў беларускі кіраўнік стараўся не казаць нешта такое, што ставіла б пад сумнеў яго як самастойнага палітыка, а Беларусь — як незалежную дзяржаву. А цяпер ён гэта кажа. Прычым так часта, як ніколі.
«З-за гістарычнага мінулага, таго, што мы адзін народ, ствараем адзіны праект — мы будзем з Расеяй. Трэба спыніць гэтыя спэкуляцыі. Калі паўстане пытаньне, мы заўсёды будзем з Расеяй», — заявіў беларускі кіраўнік на выбарчым участку 23 сакавіка.
«І ў любой сытуацыі мы будзем з Расеяй. Трэба спыніць усялякія інсынуацыі на гэтую тэму», — заўважыў прэзыдэнт Беларусі падчас сустрэчы з намесьнікам старшыні ўраду РФ Дзьмітрыем Рагозіным 1 красавіка.
І вось у пятніцу на перамовах з губэрнатарам Калускай вобласьці Анатолем Артамонавым ён заявіў:
«Але запомніце: што б я ні рабіў цяпер, размаўляючы з Украінай, Захадам, Усходам і гэтак далей ,— калі мы закранаем Расею, дык я ніводнага кроку не раблю без узгадненьня з кіраўніцтвам Расейскай Фэдэрацыі... Калі трэба будзе Расеі, каб мы за яе працавалі ва Ўкраіне — мы гэта будзем рабіць; калі трэба будзе Расеі, каб мы ехалі за трыдзевяць зямель і карысьць ёй прыносілі — мы гэта будзем рабіць. Таму што гэта: а) у інтарэсах нашага роднага брата, б) гэта ў інтарэсах Беларусі, гэта не супярэчыць нашым інтарэсам... Яшчэ не нарадзіўся той вырадак на зямлі, які б не разумеў, што такое Расея і што такое санкцыі, і чым яны абернуцца».
Што здарылася? Чаму Лукашэнка не баіцца паказваць сябе ў якасьці сатэліта Расеі? Бо пра свой імідж ён жа клапоціцца вельмі моцна.
Гэтыя ліхаманкавыя вернападданьніцкія прарасейскія заявы выдаюць, што Лукашэнка моцна напалоханы. І тут ужо не да захаваньня ранейшага вобразу. Бо кіраўнік Беларусі адчуў рэальную небясьпеку ад Расеі. І як чалавек з вострым палітычным пачуцьцём, ён на яе рэагуе. І справа тут, думаю, ня толькі ў апошніх агрэсіўных кроках Масквы ў дачыненьні Ўкраіны.
Выкажу вэрсію, што, магчыма, у тым сумна знакамітым тэлефанаваньні Пуціна Лукашэнку, пасьля якога апошні тэрмінова прыняў рашэньне дазволіць расейскай ваеннай авіяцыі перабазіравацца на тэрыторыю Беларусі, былі такія словы і пагрозы, якія вельмі моцна паўплывалі на прэзыдэнта Беларусі. Так моцна, што мы ўбачылі новага Лукашэнку, які бясконца і аднастайна паўтарае: мы ўсё робім «у інтарэсах нашага роднага брата».
Другі момант. Крымская спэцапэрацыя спрычынілася да таго, што ў беларускай масавай сьвядомасьці зьявіўся моцны прарасейскі трэнд. І Лукашэнка імкнецца асядлаць гэтую хвалю.
А тое, што такія вернападданьніцкія рэпрызы робяць дрэннае ўражаньне, ствараюць вобраз Беларусі і самога Лукашэнкі як сатэліта, марыянэткі Расеі — гэта пабочныя выдаткі палітыкі. Ва ўсялякім разе, мусіць, ён так думае. Але адкруціць сытуацыю назад будзе ўжо цяжка, калі ўвогуле магчыма.
Ня будзем браць 1990-я гады, калі Лукашэнка марыў аб рэальным аб’яднаньні Беларусі і Расеі. Але пачынаючы з 2000-х гадоў беларускі кіраўнік стараўся не казаць нешта такое, што ставіла б пад сумнеў яго як самастойнага палітыка, а Беларусь — як незалежную дзяржаву. А цяпер ён гэта кажа. Прычым так часта, як ніколі.
«З-за гістарычнага мінулага, таго, што мы адзін народ, ствараем адзіны праект — мы будзем з Расеяй. Трэба спыніць гэтыя спэкуляцыі. Калі паўстане пытаньне, мы заўсёды будзем з Расеяй», — заявіў беларускі кіраўнік на выбарчым участку 23 сакавіка.
«І ў любой сытуацыі мы будзем з Расеяй. Трэба спыніць усялякія інсынуацыі на гэтую тэму», — заўважыў прэзыдэнт Беларусі падчас сустрэчы з намесьнікам старшыні ўраду РФ Дзьмітрыем Рагозіным 1 красавіка.
І вось у пятніцу на перамовах з губэрнатарам Калускай вобласьці Анатолем Артамонавым ён заявіў:
«Але запомніце: што б я ні рабіў цяпер, размаўляючы з Украінай, Захадам, Усходам і гэтак далей ,— калі мы закранаем Расею, дык я ніводнага кроку не раблю без узгадненьня з кіраўніцтвам Расейскай Фэдэрацыі... Калі трэба будзе Расеі, каб мы за яе працавалі ва Ўкраіне — мы гэта будзем рабіць; калі трэба будзе Расеі, каб мы ехалі за трыдзевяць зямель і карысьць ёй прыносілі — мы гэта будзем рабіць. Таму што гэта: а) у інтарэсах нашага роднага брата, б) гэта ў інтарэсах Беларусі, гэта не супярэчыць нашым інтарэсам... Яшчэ не нарадзіўся той вырадак на зямлі, які б не разумеў, што такое Расея і што такое санкцыі, і чым яны абернуцца».
Што здарылася? Чаму Лукашэнка не баіцца паказваць сябе ў якасьці сатэліта Расеі? Бо пра свой імідж ён жа клапоціцца вельмі моцна.
Гэтыя ліхаманкавыя вернападданьніцкія прарасейскія заявы выдаюць, што Лукашэнка моцна напалоханы. І тут ужо не да захаваньня ранейшага вобразу. Бо кіраўнік Беларусі адчуў рэальную небясьпеку ад Расеі. І як чалавек з вострым палітычным пачуцьцём, ён на яе рэагуе. І справа тут, думаю, ня толькі ў апошніх агрэсіўных кроках Масквы ў дачыненьні Ўкраіны.
Кіраўнік Беларусі адчуў рэальную небясьпеку ад Расеі. І як чалавек з вострым палітычным пачуцьцём, ён на яе рэагуе
Выкажу вэрсію, што, магчыма, у тым сумна знакамітым тэлефанаваньні Пуціна Лукашэнку, пасьля якога апошні тэрмінова прыняў рашэньне дазволіць расейскай ваеннай авіяцыі перабазіравацца на тэрыторыю Беларусі, былі такія словы і пагрозы, якія вельмі моцна паўплывалі на прэзыдэнта Беларусі. Так моцна, што мы ўбачылі новага Лукашэнку, які бясконца і аднастайна паўтарае: мы ўсё робім «у інтарэсах нашага роднага брата».
Другі момант. Крымская спэцапэрацыя спрычынілася да таго, што ў беларускай масавай сьвядомасьці зьявіўся моцны прарасейскі трэнд. І Лукашэнка імкнецца асядлаць гэтую хвалю.
А тое, што такія вернападданьніцкія рэпрызы робяць дрэннае ўражаньне, ствараюць вобраз Беларусі і самога Лукашэнкі як сатэліта, марыянэткі Расеі — гэта пабочныя выдаткі палітыкі. Ва ўсялякім разе, мусіць, ён так думае. Але адкруціць сытуацыю назад будзе ўжо цяжка, калі ўвогуле магчыма.
