Фактычна, з кожным з бацькоў яна пазнаёмілася асобна яшчэ да таго, як яны пажаніліся, і пазнаёміла маю маці з маім бацькам у Нью Ёрку ў 1953 годзе. Праз год яна была дружкай на іхным вясельлі.
Так што, фактычна, калі б ня Галя, мяне б сёньня наогул не было. Я літаральна абавязаны ёй сваім жыцьцём на гэтай зямлі.
Усё маё жыцьцё я захапляўся і працягваю захапляцца гэтай надзвычайнай жанчынай — ня толькі за яе сілу і трываласьць насуперак жыцьцёвым нягодам, але і за яе бліскучы розум, яе мудрасьць, яе вялікую шчодрасьць і спагаду да зьнядоленых.
Амаль шэсьцьдзесят гадоў яна была побач з усімі намі, рэдка калі абмінаючы нагоду наведаць нашу сямʼю ў Нью Ёрку падчас яе шматлікіх паездак у Амэрыку. Заўсёды вясёлая, заўсёды поўная цудоўных апавяданьняў, заўсёды з падарункамі.
Апошнімі гадамі мы часта кантактавалі з Галяй праз тэлефон. Падчас гэтых гутарак я заўсёды мог разьлічваць на яе разважлівыя парады.
Апошнімі месяцамі Галіна мужнасьць і вытрымка пры такім жахлівым дыягназе і прагнозах выклікалі проста неверагодную павагу. Яна пражыла жыцьцё высакародна і адышла зь яго зь вялікім спакоем і годнасьцю.
«Цяпер твая мама у такім цяжкім стане», сказала мне Галя пра апошняй нашай гутарцы. «Калі яе ня стане, то хоць бы я ў цябе яшчэ засталася».
Я прызнаўся ёй, што мне будзе яе вельмі й вельмі не хапаць.
