 |
“Гэта чалавек, які майстраваў свой зруб. Ён стаяў, ён званіў, ён зьвінеў, гэты зруб, і насельнікі ў ім былі — харошыя вершы. І творца, і ініцыятар многіх падзей у сваім краі, і выдавец — гэта чалавек, які выпраменьваў энэргію і даваў сьвятло акаляючаму люду”.
У родных Паставах Алесь Касьцень доўгі час кіраваў літаратурным клюбам “Сьвітанак”, які стаў цэнтрам мясцовай інтэлігенцыі. І ня толькі. Гаворыць пастаўскі грамадзкі актывіст Міхась Гіль:
“Усе да яго хадзілі параіцца пра розныя рэчы, куды напісаць нават скаргі якія. І зь вёсак нават да яго прыяжджалі — ён нікому не адмаўляў. У маёй памяці ён застанецца як вельмі таленавіты чалавек, каторы заўсёды пры першай жа просьбе гатоў быў дапамагчы”.
Справы пастаўскіх мастакоў, літаратараў, журналістаў, краязнаўцаў, грамадзкіх актывістаў, якіх Алесь Касьцень натхняў верай у адраджэньне беларушчыны, сталі вядомыя на ўсю краіну. Слова разьвітаньня гісторыка, літаратуразнаўцы і калегі па Беларускай сацыял-дэмакратычнай партыі (Грамада) Анатоля Сідарэвіча:
“Заходні беларус, сын Пастаўшчыны, паэт, празаік, журналіст Алесь Касьцень памёр у знамянальны дзень 17 верасьня. Пастаўшчына страціла свайго сына, культурны асяродак Пастаўшчыны — свайго калегу, які выдаў чатыры зборнікі вершаў і тры кнігі прозы, які шмат спрыяў землякам. У тым, што ў Паставах выйшлі чатыры калектыўныя зборнікі твораў мясцовых аўтараў, а таксама часопіс „Барвы“, ёсьць і ягоная заслуга. Тое, што стварыў Алесь Касьцень, ручайком улілося ў плынь беларускага пісьменства, беларускай культуры. Я буду ўспамінаць Алеся ня толькі як аўтара, якога чытаў, але таксама як таварыша і аднадумцу, які не сьцьвярджаў свае заслугі, б’ючы сябе ў грудзі, а сьціпла рабіў добрую справу для беларусаў і Беларусі, для роднай Пастаўшчыны”.
Пахавалі Алеся Касьценя на новых могілках у Паставах. У яго засталіся дачка і ўнучка.
