Законапраект Ганны Канапацкай аб гарантыях былому прэзыдэнту Беларусі актуалізаваў важныя для грамадзтва праблемы, якія могуць паўстаць перад палітычнай элітай краіны праз пэўны час.
Віленскія ўрачыстасьці перапахаваньня Кастуся Каліноўскага, Зыгмунта Серакоўскага і яшчэ 18 удзельнікаў паўстаньня 1863–64 гадоў — знакавая падзея для Беларусі. Менавіта для Беларусі.
Палітычная кампанія пад назвай «выбары Палаты прадстаўнікоў» завяршылася, абнародаваны афіцыйныя вынікі, можна рабіць папярэднія высновы.
Аляксандар Лукашэнка каля гадзіны адказваў на пытаньні журналістаў на выбарчым участку. Зьвярну ўвагу на тры аспэкты — на мой погляд, найбольш значныя.
Аўтарытарная матрыца перазагружаецца. Беларуская моладзь — хутчэй не лукашысты, а пафігісты і канфармісты.
Галоўны сэнс візыту Лукашэнкі ў Аўстрыю — сымбалічны. Гэта важней за канкрэтныя вынікі, якія, як выявілася, — мінімальныя.
Напярэдадні візыту Аляксандра Лукашэнкі ў Аўстрыю Беларусь атрымала ад Эўразьвязу дыпляматычную пстрычку.
Тэзіс пра «ня нашу вайну» стварае шэраг парадоксаў і супярэчнасьцяў, зь якіх мусяць неяк выкручвацца работнікі беларускага ідэалягічнага фронту.
Улады працягваюць рэалізоўваць даволі жорсткі сцэнар выбарчай кампаніі. Усьлед за масавай нерэгістрацыяй незалежных кандыдатаў працягваецца моцны прэсінг супраць тых, хто застаўся. Прычым, у даволі бесцырымоннай форме.
Інфармацыйная кампанія супраць натаўскіх вучэньняў, якая распачалася ў афіцыйных СМІ, павінна вырашыць для беларускіх уладаў некалькі палітычных задач.
У пошуках альтэрнатыўных крыніц паставак нафты патрэбна стратэгічнае палітычнае рашэньне, каб адарвацца ад расейскай энэргетычнай пупавіны. Калі б Лукашэнка гэта зрабіў, то, магчыма, гісторыя яму шмат што даравала б.
Беларуска-кубінскія адносіны — гэта ў чыстым выглядзе ідэалёгія, нават псыхалёгія, настальгія па савецкіх часах без аніякага дамешку прагматызму.
Дэманстратыўная нерэгістрацыя найбольш заўважных і знакавых прадстаўнікоў апазыцыі і незалежнага грамадзтва сьведчыць пра тое, што ўлады вяртаюцца да брутальнага сцэнару выбарчай кампаніі, які практыкаваўся ў 2000-я гады.
Дзіўная, нават загадкавая гісторыя з расейскай грамадзянкай Ганнай Багачовай, якую затрымалі ў Менску на запыт ЗША праз Інтэрпол, потым адпусьцілі, а цяпер адмаўляюць сам факт затрыманьня, выклікае пэўны розгалас і патрабуе тлумачэньняў.
Вяртаньне да перамоваў з МВФ аб выдзяленьні крэдыту сьведчыць пра складаную фінансавую сытуацыю і праблемы з выплатай запазычанасьці.
Другі форум «Менскі дыялёг» сабраў звыш 700 удзельнікаў з 59 краін сьвету. Беларускае кіраўніцтва выкарыстала яго, каб чарговы раз прарэклямаваць вобраз краіны-міратворцы.
Скандал вакол дэпутаткі Палаты прадстаўнікоў Ганны Канапацкай, якую зьезд АГП ня вылучыў кандыдаткай у дэпутаты на новых выбарах, адлюстроўвае новую незвычайную сытуацыю, якой раней не было ў беларускай апазыцыі, ва ўсялякім разе ад 1996 году.
Звышзадачай Лукашэнкі падчас сустрэчы з украінскімі журналістамі было вярнуць Менск, а таксама сябе самога як кіраўніка Беларусі ў цэнтар урэгуляваньня ўкраінскага крызісу.
Чарговы скандал на будаўніцтве АЭС толькі часткова адлюстроўвае той вузел праблем, які чакае краіну з гэтай «будоўляй веку».
Пераход да прапарцыйнай выбарчай сыстэмы стварае для Лукашэнкі цэлы шэраг рызыкаў, выклікаў і дадатковых праблемаў, не даючы амаль ніякіх плюсаў.
Пытаньне пра тое, ці можна ўжываць гвалт, прымус у адносінах да дзяцей у школе, ёсьць пытаньне ідэалягічнае, сьветапогляднае.
Практычная рэалізацыя праграмы інтэграцыі прывядзе да ўзмацненьня эканамічнай і палітычнай залежнасьці Беларусі ад Расеі. Што моцна зьвяжа рукі афіцыйнаму Менску ў правядзеньні незалежнай палітыкі.
ААЭ мае статус блізкага сябра, важнага партнэра Беларусі, хоць узровень эканамічнага супрацоўніцтва даволі нізкі. У чым тут загадка?
Візыт у Менск сакратара Рады бясьпекі Расеі Мікалая Патрушава сьведчыць пра тое, што геапалітычны статус Беларусі мае сваю цану і што калідор зьнешнепалітычнага манэўраваньня афіцыйнага Менску даволі вузкі.
Пасьля візыту дарадцы прэзыдэнта ЗША ў нацыянальнай бясьпецы Джона Болтана ў Менск засталося некалькі загадак.
Візыт Джона Болтана ў Менск можа стаць гістарычным. Найперш як папярэджаньне, што ЗША не пацярпяць новага перадзелу рэгіёну Ўсходняй Эўропы.
Гісторыя з «наездам» на галоўнага рэдактара недзяржаўнага часопіса «Ежедневник» Сяргея Сацука — яскравая ілюстрацыя да ўсёй кампаніі барацьбы з карупцыяй.
Ніколі раней кіраўнік дзяржавы так нэгатыўна не ацэньваў працу ўсіх праваахоўных органаў. Выглядае, што сытуацыя з самаўпраўствам сілавікоў пачала пакрысе выходзіць з-пад кантролю Лукашэнкі і пагражаць стабільнасьці рэжыму.
Лукашэнка незадаволены сваімі галоўнымі ідэолягамі больш, чым іншымі чыноўнікамі. Таму мяняе намесьнікаў кіраўніка Адміністрацыі прэзыдэнта па ідэалёгіі даволі часта. Прызначаны 19 жніўня Андрэй Кунцэвіч — ужо чацьвёрты галоўны ідэоляг краіны з 2016 году.
Падчас цяперашняй паездкі Аляксандра Лукашэнкі па рэгіёнах мы даведаліся шмат цікавага пра стан сельскай гаспадаркі. Ня тое каб мы пра гэта зусім ня ведалі. Але ўражвае маштаб.
Сыстэма правасудзьдзя ў Беларусі працуе толькі тады, калі дае збой.
Кітайская экспансія стварае ўсё больш праблемаў для Беларусі.
Пакуль цёплыя адносіны паміж кіраўнікамі Беларусі і Ўзбэкістану мала паўплывалі на разьвіцьцё эканамічных дачыненьняў.
Дзьве выбарчыя кампаніі разводзяцца ў часе таму, што адначасовае правядзеньне выбараў парлямэнту і прэзыдэнта ставіць гэтыя два інстытуты ў вачах электарату на адну дошку, нібы ўраўноўвае іх статус. Што для Лукашэнкі непрымальна, выглядае як прыніжэньне.
Падпісаны Лукашэнкам «закон аб адтэрміноўках» будзе мець нэгатыўныя наступствы для беларускага грамадзтва.
Ці заўважыла палітызаваная публіка дзіўны парадокс: 25-годзьдзе кіраваньня Аляксандра Лукашэнкі адзначылі толькі недзяржаўныя мэдыі? На афіцыйным узроўні, у дзяржаўных СМІ гэтая дата практычна ніяк ня ўзгадвалася, ня кажучы ўжо пра тое, каб урачыста яе сьвяткаваць.
Сёньня відавочна, што беларускае грамадзтва перарасло Лукашэнку. Ён стаў тормазам на шляху разьвіцьця і перамен.
Пазыцыі бакоў прынцыпова розныя. Расея жорстка ўвязвае ўсе формы датацый Беларусі з гатоўнасьцю Менску да далейшай інтэграцыі.
Лукашэнка сам даў Расеі інструмэнт, з дапамогай якога тая цяпер ажыцьцяўляе «прымус да інтэграцыі».
10 ліпеня 1994 году прайшоў другі тур першых прэзыдэнцкіх выбараў у Беларусі, у якіх перамог Аляксандар Лукашэнка. З таго дня кіраўнік Беларусі не мяняўся. Чвэрць стагодзьдзя, амаль эпоха. Прычым яшчэ ня скончаная. Якім гэты пэрыяд застанецца ў гісторыі?
Расея на афіцыйным узроўні прызнала, што ўсе формы датацый Беларусі спынены да той пары, пакуль Менск не пагодзіцца на «паглыбленьне інтэграцыі».
Улады добра разумеюць палітычны кантэкст трагедыі падчас салюту, іх рэакцыя прадыктаваная менавіта гэтай акалічнасьцю.
Першае ўражаньне ад выступу Аляксандра Лукашэнкі на ўрачыстым сходзе да Дня Незалежнасьці — чакаў нечага большага.
ІІ Эўрапейскія гульні закончыліся, можна падводзіць папярэднія вынікі. Што гэта было?
Прынцыповыя рознагалосьсі паміж Беларусьсю і Расеяй не пераадоленыя, прэм’еры не падпісалі «дарожную мапу» інтэграцыі.
Улады штучна падвышаюць заробкі, каб палепшыць імідж Лукашэнкі перад выбарамі.
Прыпыненьне будаўніцтва акумулятарнага заводу — зьява настолькі незвычайная для Беларусі, што патрабуе асобнага асэнсаваньня.
Тое, чаго беларуская палітызаваная публіка чакала даўно, нарэшце здарылася.
Інфармацыя пра абмеркаваньне пытаньня аб увядзеньні адзінай валюты паміж ведамствамі Беларусі і Расеі актуалізуе праблему захаваньня беларускага сувэрэнітэту.
Бурная, у асноўным нэгатыўная рэакцыя на пост у Facebook прэс-сакратара Міністэрства надзвычайных сытуацый (МНС) Віталя Навіцкага (за дзень ён сабраў больш як тры сотні камэнтароў) вельмі зразумелая. Яе было лёгка спрагназаваць з шэрагу прычын.
Загрузіць яшчэ