Калі і выбіраць нейкі зьнешні сымбаль цемрашальства і адсталасьці цяперашняй улады — дык гэта «начос».
Галоўнае — не асоба таго ці іншага «рэфарматара» ва ўладзе. Галоўнае — у функцыі, якую выконвае сама сыстэма ўлады.
У Міністэрстве замежных спраў — сурʼёзныя скарачэньні ў рамках агульнай кампаніі па «аптымізацыі» колькасьці чыноўнікаў у краіне.
Нацыяналізм (прынамсі калі мы хочам прэзэнтаваць гэтае слова ў станоўчым сэнсе) — гэта азначае падымаць сваю нацыю, а не прыніжаць іншыя.
Паліткарэктнасьць у сваіх найбольш зацятых праявах стварае альтэрнатыўную рэальнасьць — і гэтым яна вельмі падобная да сацыялістычнага рэалізму.
Нягледзячы на фармальную ўнутрыпартыйную дэмакратыю, кіраўніцтва сёньняшніх апазыцыйных партыяў някепска навучылася забясьпечваць «кіраваную пераемнасьць».
Беларусы і ўкраінцы — настолькі ж розныя народы, як, напрыклад, немцы ды італьянцы.
Некаторыя нацыі паводзяць сабе як падлеткі: крыўдлівыя, нэрвовыя, ня ўпэўненыя ў сабе.
Мяне ўся гэта гісторыя вакол выказваньня Андрэя Пачобута ўражвае прадэманстраваным пэўнай часткі публікі ірацыянальным страхам перад «беларускім нацыяналізмам».
Чарговая моўная дыскусія пацьвярджае адзін даўні анэкдатычны тэзіс — «беларусамі не нараджаюцца, беларусамі становяцца».
Палітызаваная публіка знайшла сабе новы занятак — распрацоўваць кансьпіралягічныя тэорыі пра змовы сілавікоў супраць Лукашэнкі і — традыцыйна — пра расейскі сьлед у апошніх падзеях. Чытаеш шматлікія допісы на гэтую тэму і хочацца сказаць: «Сапраўды, ня ўсё так проста. Усё значна прасьцей».
Апошнія арышты трох аўтараў расейскіх прапагандысцкіх рэсурсаў выклікалі ў некаторых ледзь не эўфарыю. Так і хочацца сказаць — вы што, сапраўды верыце, што беларускія сілавыя органы «перавыхаваліся»?
Непрыкметна і рознымі шляхамі ўсё вяло да галоўнага тэзісу — Расея вясёлая, добрая і зычлівая, Захад злобны, ваяўнічы і антымаральны.
Здаецца, я нарэшце зразумеў, за што расейцы так любяць Беларусь.
У любы момант кожны міліцыянт затрымае вас на вашай любімай Зыбіцкай (як гэта і адбылося зусім нядаўна) і тыкне мордай у ісьціну, хто ў краіне сапраўдны гаспадар.
Вы ж любіце сваё дзіця не за адзнакі, праўда?
Чаму некаторым так «крамольна» і страшна прызнаць, што беларусы падчас вайны адрозьніваліся ў лепшы бок ад суседзяў?
Калі так хочацца яскрава праявіць сваю творчую энэргію, зрабіце флэшмоб, напрыклад, у абарону Джона Сільвэра — Эдуарда Пальчыса. Можаце прыйсьці хоць голымі, хоць апранутымі.
Прыблізна так выглядае кароткая вэрсія сучаснай гісторыі Беларусі ў выкананьні цяперашняй афіцыйнай прапаганды.
У 1991 годзе людзей на вуліцы выводзіла гістарычна ўнікальнае і непаўторнае спалучэньне многіх прычынаў.
Піша Віталь Цыганкоў
Хто, акрамя саміх беларускіх мужчын, вінаваты ў тым, што яны «не дажываюць да пэнсіі»?
У прэзыдэнцкай кампаніі ў ЗША рэй вядуць «нестандартныя», не тыповыя для амэрыканскага палітычнага жыцьця кандыдаты. І варта пачаць з самага пазасыстэмнага — Дональда Трампа, які ўварваўся ў кампанію, ламаючы ўсе папярэднія прыкідкі і разьлікі.
Замена ў школах «расейскай» літаратуры на «сусьветную» стала б першым рэальным знакам таго, што ўлады Беларусі сапраўды зацікаўленыя ў фармаваньні не-расейскай сьвядомасьці сваіх грамадзянаў.
Яшчэ гадоў дзесяць таму, калі гэта было зусім ня модна, я спакойна даказваў, чаму немагчымы сапраўдны мультыкультуралізм унутры адной цывілізацыі.
Калі Лукашэнка быў абраны на прэзыдэнта, я, як і большасьць людзей тады, быў упэўнены, што гэта ненадоўга.
Беларускаму народу па-ранейшаму патрэбны гаспадар, а не найманы мэнэджэр.
Калі вы пачынаеце хлусіць, гэта яшчэ не значыць, што вы становіцеся палітыкам.
Я б прапаноўваў у канцы тэксту праграмы Тацяны Караткевіч маленькім непрыкметным шрыфтам дапісаць: «Вы ж ня думаеце, што нехта зьбіраецца ўсё гэта выконваць?»
Мяне заўжды ўражвала гэта замілаваньне «простымі людзьмі», носьбітамі нейкай загадкавай «праўды жыцьця».
У Статкевіча на хвалі ягонай безумоўнай маральнай перамогі ёсьць даволі моцны крэдыт даверу ад найбольш палітычна актыўнай часткі беларускага грамадзтва, якая ня бачыць рэальнай барацьбы з рэжымам, і менавіта таму прызнае Статкевіча за свайго лідэра.
Калі ўявіць сабе сёньняшні сьвет школьнай клясай, то якое месца займаюць у ім ЗША, Кітай і Расея? Піша Віталь Цыганкоў
Дзень пагадненьня з Іранам, я думаю, афіцыйна можна лічыць момантам, пасьля якога фразу «санкцыі не працуюць» можна афіцыйна забараніць ужываць.
Непрыемна назіраць, як людзі, якія адстойваюць нейкія прагрэсіўныя (на іх думку) ідэі, на самой справе маюць тое самае таталітарнае мысьленьне — «хто ня з намі, той супраць нас».
Калі вы абараняеце нейкую чарговую «сацыяльную заваёву», на якую ад роспачы падымае руку Лукашэнка, — то павінны разумець, што тым самым ускосна абараняеце ўвесь гэты дзяржаўна-паліцэйскі сацыялізм
З усіх каштоўнасьцяў большасьць беларусаў выбірае парадак.
Эўрапейскія палітыкі сапраўды ставяцца да Беларусі ня так, як да Ўзбэкістану. Але толькі таму, што яны лічаць нас за «сваіх», за эўрапейцаў…
У выніку шматгадовых дыскусіяў неяк намалявалася ў мяне такая прыгожая фармулёвачка: «Беларусы — ці не адзіная нацыя, якую суседзі любяць і паважаюць больш, чым самі беларусы».
Па шчырасьці, любы чалавек у Беларусі, якога хвалююць ня толькі практычныя жыцьцёвыя рэчы, а такія «абстракцыі», як свабода, культура, правы, — знаходзіцца ў глыбокім гета, а з-за высокага плота з калючым дротам на яго са зьдзіўленьнем пазіраюць «звычайныя грамадзяне».
І калі застаўся апошні беларускамоўны, то яму сказалі — «А чаго гэта ты нас дыскрымінуеш? Гаворыш на той мове, якую ўсё роўна ніхто не разумее?»
Стрэльба, якая штодня вісіць у эфіры расейскіх тэлеканалаў, не магла ня стрэліць.
Нават многія беларускамоўныя людзі дагэтуль успрымаюць карыстаньне беларускай мовай як нешта не-нармальнае, не-звычайнае, не-ардынарнае, сытуацыйнае
Тэракт у Парыжы, забойства журналістаў сатырычнай францускай газэты, вяртае нас да старых дыскусіяў вакол карыкатураў на прарока Мухамада.
Падзеньне расейскага рубля стварае ў пэўным сэнсе новую сацыяльна-эканамічную сытуацыю ў Беларусі і прымушае па-новаму ацаніць розныя сцэнары прэзыдэнцкіх выбараў.
Фэміністкі ў значнай ступені дабіліся свайго — частка мужчын па ўсім сьвеце дзякуючы ім адкідвае прынцып «жанчыны слабыя і пяшчотныя, ім трэба дапамагаць» і пераходзяць да ўспрыманьня жанчынаў як канкурэнтаў і нават праціўнікаў.
Успомніць пра «межы дазволенага» давялося ў сувязі з дыскусіяй вакол публікацыі на сайце «Нашай Нівы», якая надрукавала анэкдот пра згвалтаваньні побач з інфармацыяй пра тое, што ў Маскве двое беларусаў згвалцілі актрысу порна-кіно.
Мы ўступаем у новую рэальнасьць, у якой Лукашэнка ўжо не зьяўляецца абсалютным злом — ні для Захаду, ні нават для беларускай апазыцыі.
Да 17 верасьня мы павінны ставіцца, як літоўцы да пытаньня Вільні: «савецкі рэжым асуджаем, але рашэньне Сталіна аддаць Вільню Літве — правільнае і непарушнае».
У рамках праграмы «Дыялёг зь Нямеччынай» на запрашэньне Міністэрства замежных спраў і Інстытуту замежных культурных дачыненьняў Нямеччыны давялося пабываць у Бэрліне.
І ў яркіх творцаў бываюць відавочныя правалы. Менавіта так я б ацаніў гэты тэкст Бахарэвіча. У ім аўтар палымяна накінуўся на вышыванкі, якія для яго сталі злавеснай прыкметай антыэўрапейскасьці і ўсіх клятых традыцыйных каштоўнасьцяў.
Загрузіць яшчэ