10 сьнежня беларуская пісьменьніца Сьвятлана Алексіевіч атрымае Нобэлеўскую прэмію па літаратуры «за ейную поліфанічную творчасьць — помнік пакутам і мужнасьці ў наш час».
Пісаць пра кнігу Малгажаты Шэйнэрт «Насыпаць горы. Гісторыі з Палесься» аўтару-пінчуку неверагодна прыемна, але і нагэтулькі ж няпроста.
Прыкладна сто гадоў таму японскі майстар адзінаборстваў Марыхэй Уэсіба пачаў распрацоўваць уласную практыку актыўнай самаабароны, якая пазьней набудзе назву «айкідо».
І ўжо цяпер ясна: разграбаць яго наступствы давядзецца вельмі доўга.
На кнігу Аляксея Шэіна «Сем камянёў» немагчыма знайсьці адмоўнага водгуку. Уважаючы, што аўтару дэбютнай кнігі крытыка мусіць быць карыснай, мне й захацелася напісаць пару слоў.
Заканчэньне збору подпісаў супала з чарговай дэвальвацыяй. Першага ніхто не заўважыў: размовы ў тралейбусах і маршрутках у асноўным ідуць пра другое.
Гэтак павялося, што раз на пяць гадоў, у пэрыяд справаздачна-выбарчай кампаніі, актуалізуецца пытаньне збройнага супраціву.
Дзьве новыя кніжкі, з выразнай скіраванасьцю на скандал. Апошняга, на жаль, не адбудзецца: лета, выбары, сьпёка, адпачынкі.
Галоўнай спружынай кнігі ёсьць супрацьстаяньне бальшавізму як ідэі. Фактычна гэта збор твораў Лукашука, бо ў адным томе суседзяць пяць ягоных кніг.
Пра Макса Шчура даўно ўжо варта было б напісаць нешта сур’ёзнае, ледзь не манаграфічнае — настолькі вялікі і аб’ёмны ягоны даробак.
Выйшла дэбютная кніжачка Машы Лапо: чатыры навэлкі і адзін верш. Зрэшты, анатацыя паведамляе, што вы трымаеце ў руках «некалькі тэкстаў, якія хацелі быць вершамі, але не ўтрымаліся і сталі апавяданьнямі».
У дзяржаве захоўваецца прывід білінгвальнай культуры. Іншая справа, што калі прыгледзецца, то ўсё беларускае-нацыянальнае мае кампэнсаторны характар.
Другі год раблю сябрам журы прэміі Ежы Гедройця. Чытаю дзясяткі кніг прозы, нешта адкрываючы, а нешта назаўсёды закрываючы для сябе.
Лявон Юрэвіч, наш чалавек у Нью-Ёркаўскай публічнай бібліятэцы, за часамі беларускай незалежнасьці выдаў кніг, бадай, ня менш, як народныя паэты ў сямідзесятыя гады.
Інтэрнэт-супольнасьць беларускіх літаратараў мала калі гаворыць пра расейскіх пісьменьнікаў. У бібліятэках Масквы найбольш папулярныя аўтары — Віктар Пялевін і Захар Прылепін.
«Дзеці Аліндаркі» прыводзяць на памяць олдскульнага Бахарэвіча пачатку 2000-х.
Шлях Арлена Кашкурэвіча — боль, самота, горыч, поўная няўтульнасьць існаваньня і ў той жа час гарачае імкненьне пэсыміста да ідэалу. Піша Ціхан Чарнякевіч
Міхась Баярын — бясспрэчна, нешараговая зьява: ён з тых, хто заўжды вылучаецца на агульным тле; хто сам выбірае дарогу, а часам і стварае яе.
Мне ўжо даводзілася пісаць мо’ пра дзесяць зборнікаў беларускіх паэтак, але, па шчырасьці, да нядаўняга часу я ня ведаў, што ў Юлі Цімафеевай зь вершамі ўсё настолькі сур’ёзна.
Загрузіць яшчэ
