Адкуль было ўзяць ангельскі тэкст напачатку 1970-х? Тэкст заходняга шлягеру? Але яе прагнулі слухаць і слухаць. Ня толькі мае сябры. У кожнай школе на танцах, як умелі гралі «Вэнэру». Сьпявалі на тарабаршчыне.
Калі тэкст трапіў у рукі, аказалася — банальныя словы. Але гэта той выпадак, калі голас, манера выкананьня, сама музыка рабілі песьню амаль геніяльнай для свайго часу. Нібыта зрываецца голас, нібыта вось-вось саб’ецца рытм, але «Вэнэра» і сёньня слухаецца як некалі — прагна. З дамешкам мэлянхоліі. —
Паэт адной кніжкі, гурт аднаго шлягеру. Такім менавіта застаўся ў нашай памяці «Shocking Blue». Дзе было ўзяць запісы? Праўда, у нас было фота вокладкі альбому. Хлопцы з галяндзкімі, напэўна шляхецкімі прозьвішчамі — «ван дэр» напачатку — і дзяўчына. Mariska Veres. Як чорныя вочы прымагнічвалі. Шыкоўныя чорныя валасы. Вобраз часоў, калі на моду паўплывалі хіпі.
Марышка Вэрэш мне падабалася. Адметна выглядала. Адстароненасьць у поглядзе. Хаця яе здымак сярод трох хлопцаў з кружэлкі — замала. Але ў суседняй клясе вучылася Бланка, прынамсі я так яе называў. Яе маці была зь дзяцей гішпанскіх рэспубліканцаў, якіх эвакуявалі ў СССР. Такія ж чорныя-чорныя валасы, вочы-масьліны. Яна спазіравала мне аднойчы ў школьным калідоры, здымак захаваўся.
Аднаго разу мы сутыкнуліся з Бланкай выпадкова ў кавярні насупраць самага вялікага кінатэатру, адзінай, дзе была музычная скрынка: укідаеш манэтку, націскаеш назву песьні. Мы пасядзелі з кактэйлем, паразмаўлялі пра музыку, успомнілі пра Марышку, якую агульна нагадвала Бланка. Я спытаўся ў яе пра Гішпанію (апроч іншага, мяне вельмі цікавіла тады вайна 1936-га), яна сказала, што наўрад ці калі яе пабачыць. Было відаць, што яна ўсьведамляе сваё пэўнае падабенства да Марышкі.
Цёмны вінаград я люблю больш, можа таму, што вочы Бланкі былі цёмныя-цёмныя нібы ізабэла. Але ж гэта былі вочы! Паўднёвая ноч, густая і цёплая, што зоркі бачныя на ёй яшчэ больш выразна, чым тлусты шрыфт на паперы. Больш я ніколі яе ня бачыў. Але магу паслухаць Марышку і ўспомніць Бланку.
Я стаўлю «Shocking Blue», і ў мяне, дальбог, пачынаюць крылы рэзацца. Такі нечакана сталы ўзровень нават першага альбому, і ўсё астатняе ня горш. Ня толькі «Venus», але і «Shocking You», «A Waste of Time» ды іншыя. Хтосьці нейк напісаў: а ці няма беларускіх каранёў у Марышкі, прозьвішча надта ж нашае... Мне тады падумалася: хутчэй, украінскіх. Яна была напалову вугоркай, напалову немкай. Яна памерла дзесяць год таму, значна перажыўшы часы сваёй славы.
