У апошні шлях паэта праводзіла багата вяскоўцаў. Прыехалі ягоныя сябры- літаратары зь Менску. Былі і асобныя выкладчыкі з Гомельскага ўнівэрсытэту імя Францішка Скарыны, дзе на філялягічным факультэце вучыўся Анатоль Сыс.
Родная сястра паэта Валянціна ўспамінае, што Анатоль, самы меншы з чатырох дзяцей ў сям’і Марыі і Ціхана Сысоў, нарадзіўся ўначы 26 кастрычніка 1959 году, акурат пасьля пажару. Маці, настаўніца пачатковых клясаў, была цяжарная братам. Дапамагала надвячоркам суседцы падліць газы ў запаленую лямпу. Неасьцярожнасьць вясковай кабеты і прывяла да апёкаў і пажару ў хаце:
(Валянціна:) “Ён рос у нас на руках зь сястрою, мы яго выняньчылі. Маці абгарэла і нарадзіла яго. У тую самую ноч, як быў пажар. Мы перад гэтым частаваліся райскімі яблычкамі. Брат напісаў пра гэта ў сваім вершы”.
Старэйшая сястра Анатоля Тамара прыгадала, што Анатоль са школьных гадоў захапляўся літаратураю, вывучаў гісторыю роднага краю. Асабліва цікавілі яго раскопкі старажытнага гарадзішча ў Гарошкаве, на правабярэжжы Дняпра. У студэнцкія гады ён бараніў гэтае гарадзішча ад вынішчэньня:
(Тамара:) “Калі з гарадзішча пачалі браць пясок і выбралі ўжо добрую яміну, Толя зьвярнуўся ў музэй, да ўладаў. Яго паслухалі, пайшлі насустрач. Паставілі знак, што гэтае месца зьяўляецца запаведнікам і ахоўваецца законам”.
Аднагодкі Анатоля прыгадваюць, што ён быў добрым, але надзвычай шабутным хлопцам. Спаў да самай восені на сенавале ў хлеўчуку, любіў выпіць. Езьдзіў у Сібір вывучаць жыцьцё. З гумарам апісваў вясковы побыт.
Менскі пісьменьнік Андрэй Федарэнка распавёў нашаму радыё пра апошні твор Анатоля Сыса:
(Федарэнка:) “Па тэлефоне перад самай сваёй сьмерцю Анатоль прачытаў мне свой верш. Я ня думаў, што ён будзе апошні. У мяне добрая памяць, і я, на сваё няшчасьце, запомніў яго, праўда, ня ўвесь:
Я іду па зямлі і зямной прыгажосьці дзіўлюся, Удыхаю пах кветак і роснай прывялай травы. Ды трывожней крычаць год ад году па восені гусі, Ды самотней курлычуць у небе мае журавы. Колькі добрых людзей я праводзіў у шлях у апошні І ніколі-ніколі мне іх не сустрэць, не пачуць. Прыйдзе час, я таксама пакіну вас, родныя пожні, Я пакіну вас, людзі, ды вельмі вярнуцца хачу…”
Пахавалі паэта на могілках побач з бацькам і маці. Могілкі гэтыя адметныя. На іх растуць бялюткія бярозы.
Сябра памёрлага паэта Эдуард Акулін прысьвяціў гэтаму месцу свой верш:
(Акулін:) “Ах, якія могілкі прыгожыя На радзіме Толіка Сыса, Дзе бярозай стала ледзь ня кожная У Дняпро схаваная душа. Хораша пры бацькавай магіле Тут пачуць на Радаўніцу гром. І ня страшна нават ні на хвілю Прычакаць апошні свой паром”.
Разьвітаньне з Анатолем Сысом. Менск, 9 траўня 2005. Фотарэпартаж
Родная сястра паэта Валянціна ўспамінае, што Анатоль, самы меншы з чатырох дзяцей ў сям’і Марыі і Ціхана Сысоў, нарадзіўся ўначы 26 кастрычніка 1959 году, акурат пасьля пажару. Маці, настаўніца пачатковых клясаў, была цяжарная братам. Дапамагала надвячоркам суседцы падліць газы ў запаленую лямпу. Неасьцярожнасьць вясковай кабеты і прывяла да апёкаў і пажару ў хаце:
(Валянціна:) “Ён рос у нас на руках зь сястрою, мы яго выняньчылі. Маці абгарэла і нарадзіла яго. У тую самую ноч, як быў пажар. Мы перад гэтым частаваліся райскімі яблычкамі. Брат напісаў пра гэта ў сваім вершы”.
Старэйшая сястра Анатоля Тамара прыгадала, што Анатоль са школьных гадоў захапляўся літаратураю, вывучаў гісторыю роднага краю. Асабліва цікавілі яго раскопкі старажытнага гарадзішча ў Гарошкаве, на правабярэжжы Дняпра. У студэнцкія гады ён бараніў гэтае гарадзішча ад вынішчэньня:
(Тамара:) “Калі з гарадзішча пачалі браць пясок і выбралі ўжо добрую яміну, Толя зьвярнуўся ў музэй, да ўладаў. Яго паслухалі, пайшлі насустрач. Паставілі знак, што гэтае месца зьяўляецца запаведнікам і ахоўваецца законам”.
Аднагодкі Анатоля прыгадваюць, што ён быў добрым, але надзвычай шабутным хлопцам. Спаў да самай восені на сенавале ў хлеўчуку, любіў выпіць. Езьдзіў у Сібір вывучаць жыцьцё. З гумарам апісваў вясковы побыт.
Менскі пісьменьнік Андрэй Федарэнка распавёў нашаму радыё пра апошні твор Анатоля Сыса:
(Федарэнка:) “Па тэлефоне перад самай сваёй сьмерцю Анатоль прачытаў мне свой верш. Я ня думаў, што ён будзе апошні. У мяне добрая памяць, і я, на сваё няшчасьце, запомніў яго, праўда, ня ўвесь:
Я іду па зямлі і зямной прыгажосьці дзіўлюся, Удыхаю пах кветак і роснай прывялай травы. Ды трывожней крычаць год ад году па восені гусі, Ды самотней курлычуць у небе мае журавы. Колькі добрых людзей я праводзіў у шлях у апошні І ніколі-ніколі мне іх не сустрэць, не пачуць. Прыйдзе час, я таксама пакіну вас, родныя пожні, Я пакіну вас, людзі, ды вельмі вярнуцца хачу…”
Пахавалі паэта на могілках побач з бацькам і маці. Могілкі гэтыя адметныя. На іх растуць бялюткія бярозы.
Сябра памёрлага паэта Эдуард Акулін прысьвяціў гэтаму месцу свой верш:
(Акулін:) “Ах, якія могілкі прыгожыя На радзіме Толіка Сыса, Дзе бярозай стала ледзь ня кожная У Дняпро схаваная душа. Хораша пры бацькавай магіле Тут пачуць на Радаўніцу гром. І ня страшна нават ні на хвілю Прычакаць апошні свой паром”.
Разьвітаньне з Анатолем Сысом. Менск, 9 траўня 2005. Фотарэпартаж