Напаўняльнасьць сельскіх і школьных бібліятэкаў застаецца нізкай, асартымэнт бедны. На гэта, са словаў бібліятэкараў, проста не выдзяляюцца грошы. Даюць толькі фонды пад выпіску афіцыйнай пэрыёдыкі. Гавораць настаўнікі Стрэлічаўскай сярэдняй школы Хойніцкага раёну:
(Настаўнікі: ) “Маленькія вучні чытаюць казкі, прыгодніцкія творы, большыя – праграмныя творы”.
(Карэспандэнтка: ) “Сучасная літаратура сюды даходзіць?”
(Настаўнікі: ) “Напэўна, не. Я калі вучылася, тады і чытала. У нас прадметнікі з дому сваю бібліятэку прынесьлі, паставілі ў кабінэтах. Нам нестае нават праграмных кнігаў. У 11-й клясе вывучаюць “Каласы пад сярпом тваім” Караткевіча, дык ніводнай кнігі няма. Настаўніца сама прынесла адну кнігу на ўсю клясу".
Што любяць чытаць жыхары Брагіна й Стрэлічава – напаўадселенай вёскі, дзе летась збудавалі шыкоўную школу?
(Жанчына: ) "Старыя раманы пра вайну і вёску. Мележа “Людзі на балоце”. Цяпер дзеці неяк не чытаюць. Бібліятэка малая".
(Старая: ) “Анічога. Мала клясаў скончыла. Чытаць ня ўмею. Помню толькі:“Надыйшлі марозы, рэчкі закавалі. Белыя бярозы шэранем прыбралі”.
(Карэспандэнтка: ) “А хто напісаў, памятаеце?”
(Старая: ) “Не”.
(Дзяўчынка: ) “Люблю літаратурнае чытаньне. Як вавёрка ўпала на ваўка”.
(Малы: ) “Карлік Нос”.
(Жанчына: ) “Чытаю мініятуры Янкі Брыля. Люблю чытаць Вікторыю Токараву і Агату Крысьці”.
(Першаклясьнік: ) “Канёк-гарбунёк”. “Пра катка – залатога лабка”.
(Жанчына: ) "А я не чытаю. Ой, не! Чытаю. Шылаву, Кундэру, Шолахава".
А ці спрабуюць грамадзянскія ініцыятывы неяк дапамагчы вясковым школьнікам у прычарнобыльскіх рэгіёнах? Сёлета я паехала з прадстаўнікамі грамадзкай ініцыятывы “Партнэрства”, якія ужо некалькі гадоў возяць сабраныя па абвестках кнігі ў сельскія бібліятэкі. Але ў Брагінскім райаддзеле адукацыі на свае вушы пачула, што тут у абы-каго кніг браць ня будуць, лепш папаляць на вогнішчы або здадуць на макулятуру, а за выручаныя грошы набудуць падручнікі. “Дзякуй” не сказалі, у школах раздаваць забаранілі. Гавораць прадстаўнікі “Партнэрства” Сьвятаслаў Шаламаў ды Міхаліна Хатэнка:
(Шаламаў: ) “Цяпер падарункі цяжэй рабіць, чым прымаць. Кнігі, якія паступаюць у школы, так пільна кантралююцца. Я думаю, гэта таксама паказьнік таго, якая сытуацыя складваецца ў краіне”.
(Хатэнка: ) “Калі табе ў твар кажуць, што вы прывезьлі макулятуру і гэта трэба спаліць, то гэта нагадвае часы інквізыцыі. Выступы прэзыдэнта наконт ідэалёгіі ў вялікіх гарадох, кшталту Менска, Гомеля й Магілёва, можа, ня так адчуваюцца, як тут, дзе бяруць Статут ВКЛ у рукі і кажуць: “Гэта макулятура. Бо гэта частка нашай гісторыі, якая на гэты момант уваходзіць у школьны курс гісторыі”.
Вядучы спэцыяліст райддзелу адукацыі Алена Аскерка не камэнтуе сытуацыі. Са словаў актывістаў “Партнэрства”, у некаторых школах з “сумнеўных” рук забаронена браць нават спортінвэнтар.
(Настаўнікі: ) “Маленькія вучні чытаюць казкі, прыгодніцкія творы, большыя – праграмныя творы”.
(Карэспандэнтка: ) “Сучасная літаратура сюды даходзіць?”
(Настаўнікі: ) “Напэўна, не. Я калі вучылася, тады і чытала. У нас прадметнікі з дому сваю бібліятэку прынесьлі, паставілі ў кабінэтах. Нам нестае нават праграмных кнігаў. У 11-й клясе вывучаюць “Каласы пад сярпом тваім” Караткевіча, дык ніводнай кнігі няма. Настаўніца сама прынесла адну кнігу на ўсю клясу".
Што любяць чытаць жыхары Брагіна й Стрэлічава – напаўадселенай вёскі, дзе летась збудавалі шыкоўную школу?
(Жанчына: ) "Старыя раманы пра вайну і вёску. Мележа “Людзі на балоце”. Цяпер дзеці неяк не чытаюць. Бібліятэка малая".
(Старая: ) “Анічога. Мала клясаў скончыла. Чытаць ня ўмею. Помню толькі:“Надыйшлі марозы, рэчкі закавалі. Белыя бярозы шэранем прыбралі”.
(Карэспандэнтка: ) “А хто напісаў, памятаеце?”
(Старая: ) “Не”.
(Дзяўчынка: ) “Люблю літаратурнае чытаньне. Як вавёрка ўпала на ваўка”.
(Малы: ) “Карлік Нос”.
(Жанчына: ) “Чытаю мініятуры Янкі Брыля. Люблю чытаць Вікторыю Токараву і Агату Крысьці”.
(Першаклясьнік: ) “Канёк-гарбунёк”. “Пра катка – залатога лабка”.
(Жанчына: ) "А я не чытаю. Ой, не! Чытаю. Шылаву, Кундэру, Шолахава".
А ці спрабуюць грамадзянскія ініцыятывы неяк дапамагчы вясковым школьнікам у прычарнобыльскіх рэгіёнах? Сёлета я паехала з прадстаўнікамі грамадзкай ініцыятывы “Партнэрства”, якія ужо некалькі гадоў возяць сабраныя па абвестках кнігі ў сельскія бібліятэкі. Але ў Брагінскім райаддзеле адукацыі на свае вушы пачула, што тут у абы-каго кніг браць ня будуць, лепш папаляць на вогнішчы або здадуць на макулятуру, а за выручаныя грошы набудуць падручнікі. “Дзякуй” не сказалі, у школах раздаваць забаранілі. Гавораць прадстаўнікі “Партнэрства” Сьвятаслаў Шаламаў ды Міхаліна Хатэнка:
(Шаламаў: ) “Цяпер падарункі цяжэй рабіць, чым прымаць. Кнігі, якія паступаюць у школы, так пільна кантралююцца. Я думаю, гэта таксама паказьнік таго, якая сытуацыя складваецца ў краіне”.
(Хатэнка: ) “Калі табе ў твар кажуць, што вы прывезьлі макулятуру і гэта трэба спаліць, то гэта нагадвае часы інквізыцыі. Выступы прэзыдэнта наконт ідэалёгіі ў вялікіх гарадох, кшталту Менска, Гомеля й Магілёва, можа, ня так адчуваюцца, як тут, дзе бяруць Статут ВКЛ у рукі і кажуць: “Гэта макулятура. Бо гэта частка нашай гісторыі, якая на гэты момант уваходзіць у школьны курс гісторыі”.
Вядучы спэцыяліст райддзелу адукацыі Алена Аскерка не камэнтуе сытуацыі. Са словаў актывістаў “Партнэрства”, у некаторых школах з “сумнеўных” рук забаронена браць нават спортінвэнтар.
