(Карэспандэнтка: ) “На апошнюю апазыцыйную акцыю, прысьвечаную Дню Волі, 25-га сакавіка, у Віцебску выйшлі ўсяго каля ста чалавек. Чаму акцыі беларускай апазыцыі такія нешматлюдныя, як вы лічыце?”
(Спадар: ) “Таму што людзей мала! У асноўным – так, двухногія істоты, таму й ня ходзяць. Усё!”
(Спадар: ) “Баяцца. Баяцца ўладаў, баяцца міліцыі. Раней, як выходзілі тысячы, усіх адсачыць было складана. А цяпер, калі гайкі з кожным годам усё шчыльней закручваюць, людзі сталі баяцца выходзіць на вуліцы”.
(Спадарыня: ) “Людзі баяцца, баяцца свае думкі выказваць. Баяцца,што ім за гэта нешта будзе”.
(Спадарыня: ) “Можа, хтосьці баіцца, што яго будуць асуджаць іншыя людзі – калегі, знаёмыя, сябры, сваякі, мажліва”.
(Спадар: ) “Гэта даволі правакацыйнае пытаньне! Кожная акцыя апазыцыі мусіць быць прынамсі добра арганізаваная. Таму адна з галоўных прычын таго, што акцыі нешматлюдныя – гэта дрэнная арганізацыя, і гэта перш за ўсё!”
(Спадарыня: ) “Няма ніякіх зьменаў пасьля гэтых акцыяў, таму няма сэнсу на іх хадзіць”.
(Спадарыня: ) “Улады ўсё адно ня зьменяць сваіх рашэньняў. І да меркаваньня людзей яны асабліва не прыслухоўваюцца. Хіба што на рэфэрэндуме! А таму ў нас кожны жыве сам па сабе, і ніякага гуртаваньня людзей не назіраецца”.
(Спадар: ) “Проста ў нас беларусаў мала, сьвядомых беларусаў мала! Ёсьць беларусы савецкія, а сьвядомых мала. Прыйдзе час, абудзіцца сьвядомасьць, і яны таксама выйдуць”.
(Спадарыня: ) “Каб у нас недзе там на плошчы нехта зьбіраўся, я, напэўна, таксама туды б не пайшла! Хаця ўнутры ў мяне і нейкая нязгода, і абурэньне... Мы, беларусы, народ настолькі зьняможаны, гэтым жыцьцём забіты, што пра нейкую там незалежнасьць ды свабоду проста няма сіл думаць! Чэснае слова!”
(Спадар: ) “Таму што людзей мала! У асноўным – так, двухногія істоты, таму й ня ходзяць. Усё!”
(Спадар: ) “Баяцца. Баяцца ўладаў, баяцца міліцыі. Раней, як выходзілі тысячы, усіх адсачыць было складана. А цяпер, калі гайкі з кожным годам усё шчыльней закручваюць, людзі сталі баяцца выходзіць на вуліцы”.
(Спадарыня: ) “Людзі баяцца, баяцца свае думкі выказваць. Баяцца,што ім за гэта нешта будзе”.
(Спадарыня: ) “Можа, хтосьці баіцца, што яго будуць асуджаць іншыя людзі – калегі, знаёмыя, сябры, сваякі, мажліва”.
(Спадар: ) “Гэта даволі правакацыйнае пытаньне! Кожная акцыя апазыцыі мусіць быць прынамсі добра арганізаваная. Таму адна з галоўных прычын таго, што акцыі нешматлюдныя – гэта дрэнная арганізацыя, і гэта перш за ўсё!”
(Спадарыня: ) “Няма ніякіх зьменаў пасьля гэтых акцыяў, таму няма сэнсу на іх хадзіць”.
(Спадарыня: ) “Улады ўсё адно ня зьменяць сваіх рашэньняў. І да меркаваньня людзей яны асабліва не прыслухоўваюцца. Хіба што на рэфэрэндуме! А таму ў нас кожны жыве сам па сабе, і ніякага гуртаваньня людзей не назіраецца”.
(Спадар: ) “Проста ў нас беларусаў мала, сьвядомых беларусаў мала! Ёсьць беларусы савецкія, а сьвядомых мала. Прыйдзе час, абудзіцца сьвядомасьць, і яны таксама выйдуць”.
(Спадарыня: ) “Каб у нас недзе там на плошчы нехта зьбіраўся, я, напэўна, таксама туды б не пайшла! Хаця ўнутры ў мяне і нейкая нязгода, і абурэньне... Мы, беларусы, народ настолькі зьняможаны, гэтым жыцьцём забіты, што пра нейкую там незалежнасьць ды свабоду проста няма сіл думаць! Чэснае слова!”
