(Спадарыня: ) “Канечне, давяраю міліцыі. Сапраўды, міліцыянты сталі больш ветлівыя, уважлівыя й культурныя”.
(Спадар: ) “Ну, можа парадку стала крыху і больш. Але ніякая міліцыя ня можа арганізаваць поўную бясьпеку чалавеку.”
(Юначка: ) “Напэўна, я ня вельмі давяраю нашай міліцыі. А наконт больш ветлівага стаўленьня, то ў апошнія месяцы я зь міліцыянтамі не кантактавала.”
(Юнак: ) “Давяраю міліцыі, але не ва ўсіх пытаньнях. Ня думаю, што за апошнія месяцы нешта зьмянілася да лепшага.”
(Юначка: ) “Давяраць я давяраю, бо ў мяне бацька міліцыянт. А наконт ветлівасьці? Думаю, што і ў міліцыі ёсьць добрыя людзі, якія нас сапраўды абараняюць і ставяцца да нас па-чалавечы.”
(Юнак: ) “Мы не адчуваем сваёй бясьпекі і не давяраем нашай міліцыі, бо міліцыя займаецца абаронай палітычных справаў і зараз яе можна лёгка падкупіць”.
(Юначка: ) “Я не давяраю міліцыі. Я не адчуваю сябе абароненай і ня думаю, што ўсе людзі, якія жывуць у Беларусі адчуваюць сваю бясьпеку. Міліцыя ўсё робіць толькі для дзяржавы.”
(Юнак: ) “Міліцыю ў нашай краіне можна пабачыць толькі, калі прэзыдэнт куды-небудзь выходзіць. А так, калі яна сапраўды патрэбна, яе амаль ніколі няма.”
(Спадарыня: ) “Ну, калі якую-небудзь вуліцу спытацца, ці прыпынак, то яны заўсёды адказваюць. А так… Але ў сьвеце ўсё мяняецца да лепшага, то можа і нашая міліцыя палепшыцца.”
(Спадарыня: ) “Увогуле, гістарычна склалася так, што мы давяраем людзям у пагонах. Але ў нашым выпадку здарылася так, што аўтарытэт міліцыі быў падарваны дзеяньнямі некаторых сярод іх.”
(Юнак: ) “Дзейнасьць беларускай міліцыі адносна эфэктыўная, бо па-першае, яе вельмі шмат. А па-другое, паводле свайго мэнталітэту беларускі народ ня схільны да нейкіх антыграмадзкіх учынкаў. І хацелася бы, канечне, каб вышэйшае міліцэйскае кіраўніцтва лепш рэагавала на выпадкі няветлівага й няўважлівага стаўленьня міліцыянтаў да людзей.”
(Спадарыня: ) “Людзі розныя бываюць, але ў агульным і цэлым мне нашая міліцыя не падабаецца, я ёй не давяраю. Мы дазваляем некаторым міліцыянтам сесьці сабе на галаву, то, адпаведна, сядаюць на галаву. Так што – ўсё ад нас залежыць.”
(Спадар: ) “Ну, можа парадку стала крыху і больш. Але ніякая міліцыя ня можа арганізаваць поўную бясьпеку чалавеку.”
(Юначка: ) “Напэўна, я ня вельмі давяраю нашай міліцыі. А наконт больш ветлівага стаўленьня, то ў апошнія месяцы я зь міліцыянтамі не кантактавала.”
(Юнак: ) “Давяраю міліцыі, але не ва ўсіх пытаньнях. Ня думаю, што за апошнія месяцы нешта зьмянілася да лепшага.”
(Юначка: ) “Давяраць я давяраю, бо ў мяне бацька міліцыянт. А наконт ветлівасьці? Думаю, што і ў міліцыі ёсьць добрыя людзі, якія нас сапраўды абараняюць і ставяцца да нас па-чалавечы.”
(Юнак: ) “Мы не адчуваем сваёй бясьпекі і не давяраем нашай міліцыі, бо міліцыя займаецца абаронай палітычных справаў і зараз яе можна лёгка падкупіць”.
(Юначка: ) “Я не давяраю міліцыі. Я не адчуваю сябе абароненай і ня думаю, што ўсе людзі, якія жывуць у Беларусі адчуваюць сваю бясьпеку. Міліцыя ўсё робіць толькі для дзяржавы.”
(Юнак: ) “Міліцыю ў нашай краіне можна пабачыць толькі, калі прэзыдэнт куды-небудзь выходзіць. А так, калі яна сапраўды патрэбна, яе амаль ніколі няма.”
(Спадарыня: ) “Ну, калі якую-небудзь вуліцу спытацца, ці прыпынак, то яны заўсёды адказваюць. А так… Але ў сьвеце ўсё мяняецца да лепшага, то можа і нашая міліцыя палепшыцца.”
(Спадарыня: ) “Увогуле, гістарычна склалася так, што мы давяраем людзям у пагонах. Але ў нашым выпадку здарылася так, што аўтарытэт міліцыі быў падарваны дзеяньнямі некаторых сярод іх.”
(Юнак: ) “Дзейнасьць беларускай міліцыі адносна эфэктыўная, бо па-першае, яе вельмі шмат. А па-другое, паводле свайго мэнталітэту беларускі народ ня схільны да нейкіх антыграмадзкіх учынкаў. І хацелася бы, канечне, каб вышэйшае міліцэйскае кіраўніцтва лепш рэагавала на выпадкі няветлівага й няўважлівага стаўленьня міліцыянтаў да людзей.”
(Спадарыня: ) “Людзі розныя бываюць, але ў агульным і цэлым мне нашая міліцыя не падабаецца, я ёй не давяраю. Мы дазваляем некаторым міліцыянтам сесьці сабе на галаву, то, адпаведна, сядаюць на галаву. Так што – ўсё ад нас залежыць.”
