Валянцін Тарас лічыць сябе шчасьлівым чалавекам, нягледзячы на раньнюю страту маці, заўчасную вестку пра гібель бацькі, ваенны голад і перасьлед савецкіх уладаў ад канца 1960-х за гэтак званае дысыдэнцтва, якое плаўна перайшло ў перасьлед уладаў цяперашніх — за адраджэнцтва.
(Тарас: ) “Адзін з самых шчасьлівых дзён — гэта 3 ліпеня, калі я вярнуўся зь лесу ў Менск; другі — калі я сустрэўся з бацькам, пра якога я думаў, што ён забіты; і трэці — калі я знайшоў сваю сястру празь сямнаццаць гадоў пасьля вайны. Я магу сказаць, што безьліч шчасьлівых дзён, таму што ў мяне, дзякуй Богу, шмат сяброў, выдатных сяброў. Асабліва цяпер, калі я ўжо зусім стары чалавек, дык для мяне кожны дзень — шчасьлівы, калі я сустракаюся з тым, хто мне дарагі, каго я люблю”.
Карэнны мянчук, у чыіх жылах цячэ сумясь крыві ці ня ўсіх нацыяў, зь якіх колісь складалася жыхарства беларускае сталіцы, ён прайшоў і ўсе этапы эвалюцыі сьветабачаньня, якія выпалі на 75 апошніх гадоў гісторыі краіны. Зацятая савецкасьць дзяцінства — хацеў спаліць у часе вайны беларускую школу; партызанская ваяўнічасьць юнацтва — пасьля вайны хацеў запісацца ў батальён па зьнішчэньні тых, хто на акупаванай тэрыторыі не ваяваў з фашыстамі; асьлепленая камуністычнаю рыторыкаю маладосьць — пісаў вершы пра чалавечнага Леніна; прасьветленая сталасьць, у якой дасёньня — нязьдзейсьненая мара.
(Тарас: ) “Нязьдзейсьненая мара, я думаю, яна адна ва ўсіх нас. І яна, я думаю, зьдзейсьніцца. Хачу ўбачыць Беларусь спакойнай, свабоднай, дэмакратычнай, добрай да ўсіх людзей, і каб да нас былі добрыя… Я першы пайду на мітынг, хоць з кульбай, але пайду сьвяткаваць”.
(Тарас: ) “Адзін з самых шчасьлівых дзён — гэта 3 ліпеня, калі я вярнуўся зь лесу ў Менск; другі — калі я сустрэўся з бацькам, пра якога я думаў, што ён забіты; і трэці — калі я знайшоў сваю сястру празь сямнаццаць гадоў пасьля вайны. Я магу сказаць, што безьліч шчасьлівых дзён, таму што ў мяне, дзякуй Богу, шмат сяброў, выдатных сяброў. Асабліва цяпер, калі я ўжо зусім стары чалавек, дык для мяне кожны дзень — шчасьлівы, калі я сустракаюся з тым, хто мне дарагі, каго я люблю”.
Карэнны мянчук, у чыіх жылах цячэ сумясь крыві ці ня ўсіх нацыяў, зь якіх колісь складалася жыхарства беларускае сталіцы, ён прайшоў і ўсе этапы эвалюцыі сьветабачаньня, якія выпалі на 75 апошніх гадоў гісторыі краіны. Зацятая савецкасьць дзяцінства — хацеў спаліць у часе вайны беларускую школу; партызанская ваяўнічасьць юнацтва — пасьля вайны хацеў запісацца ў батальён па зьнішчэньні тых, хто на акупаванай тэрыторыі не ваяваў з фашыстамі; асьлепленая камуністычнаю рыторыкаю маладосьць — пісаў вершы пра чалавечнага Леніна; прасьветленая сталасьць, у якой дасёньня — нязьдзейсьненая мара.
(Тарас: ) “Нязьдзейсьненая мара, я думаю, яна адна ва ўсіх нас. І яна, я думаю, зьдзейсьніцца. Хачу ўбачыць Беларусь спакойнай, свабоднай, дэмакратычнай, добрай да ўсіх людзей, і каб да нас былі добрыя… Я першы пайду на мітынг, хоць з кульбай, але пайду сьвяткаваць”.
