Трэба адразу сказаць, што аранжавыя шалікі і сьцяжкі менчукі пераважна пазнавалі як сымбалі ўкраінскай рэвалюцыі, многія віталі нас, махалі рукой, крычалі “Ю-шчан-ка”, некаторыя падыходзілі і пыталі, ці мы не з Украіны часам. Група студэнтаў спытала, чаму мы за Юшчанку, самі ж пры гэтым зазначылі, што яны апалітычныя.
Некаторыя маладыя людзі таксама мелі аранжавыя шалікі ці нейкія іншыя элемэнты гардэробу, гэты колер і ў Менску стае модным. Але быў і адзін прыкры выпадак, калі адзін п’яны мужчына гадоў пад 50 літаральна кінуўся на нас з лаянкай, але ягоны спадарожнік здолеў яго стрымаць ад немінучай сутычкі. Так што прапаганда беларускіх і расейскіх СМІ часам спрацоўвае.
Падчас камандзіровак у рэвалюцыйны Кіеў я сустракаў там беларусаў. Іх было даволі лёгка знайсьці, яны зьбіраліся да бела-чырвона-белых сьцягоў на Майдане. Цягам двух месяцаў гэты былі сотні і сотні людзей – як палітычных актывістаў, гэтак і звычайных грамадзянаў, маладых і сталых. Былі таксама беларускія назіральнікі на выбарах. Многія з іх хоць на гадзінку імкнуліся патрапіць на Майдан, каб прасякнуцца атмасфэрай свабоды і перамогі.
Палітычныя актывісты, якія жылі ў намётавым гарадку на Храшчаціку, наўпрост казалі, што прыехалі пераймаць досьвед негвалтоўнай зьмены ўлады. На гэтых людзей кіеўская атмасфэра паўплывала вельмі станоўча. Яны везьлі ў Беларусь ня толькі аранжавыя стужкі і шалікі, але і зусім іншы адрозны ад беларускіх рэаліяў настрой.
Перад новым годам я нечакана сустрэў на Храшчаціку знаёмага супрацоўніка МЗС Беларусі, даволі высокапастаўленага чыноўніка, ён прыязна прывітаўся, але зазначыў, што нешта камэнтаваць ня мае права. Ён таксама купіў сабе памаранчавых сувэніраў. Я спытаў яго, ці будзе ён насіць у Менску аранжавы шалік, і той адказаў, што гэта не абавязкова, бо сэрца ў яго і так аранжавае. Такім чынам украінскія падзеі несумненна паўплывалі на беларусаў, нават у навагодніх паштоўках некаторыя мае сябры пісалі пажаданьне: каб Беларусь стала падобнай на Ўкраіну.
Некаторыя маладыя людзі таксама мелі аранжавыя шалікі ці нейкія іншыя элемэнты гардэробу, гэты колер і ў Менску стае модным. Але быў і адзін прыкры выпадак, калі адзін п’яны мужчына гадоў пад 50 літаральна кінуўся на нас з лаянкай, але ягоны спадарожнік здолеў яго стрымаць ад немінучай сутычкі. Так што прапаганда беларускіх і расейскіх СМІ часам спрацоўвае.
Падчас камандзіровак у рэвалюцыйны Кіеў я сустракаў там беларусаў. Іх было даволі лёгка знайсьці, яны зьбіраліся да бела-чырвона-белых сьцягоў на Майдане. Цягам двух месяцаў гэты былі сотні і сотні людзей – як палітычных актывістаў, гэтак і звычайных грамадзянаў, маладых і сталых. Былі таксама беларускія назіральнікі на выбарах. Многія з іх хоць на гадзінку імкнуліся патрапіць на Майдан, каб прасякнуцца атмасфэрай свабоды і перамогі.
Палітычныя актывісты, якія жылі ў намётавым гарадку на Храшчаціку, наўпрост казалі, што прыехалі пераймаць досьвед негвалтоўнай зьмены ўлады. На гэтых людзей кіеўская атмасфэра паўплывала вельмі станоўча. Яны везьлі ў Беларусь ня толькі аранжавыя стужкі і шалікі, але і зусім іншы адрозны ад беларускіх рэаліяў настрой.
Перад новым годам я нечакана сустрэў на Храшчаціку знаёмага супрацоўніка МЗС Беларусі, даволі высокапастаўленага чыноўніка, ён прыязна прывітаўся, але зазначыў, што нешта камэнтаваць ня мае права. Ён таксама купіў сабе памаранчавых сувэніраў. Я спытаў яго, ці будзе ён насіць у Менску аранжавы шалік, і той адказаў, што гэта не абавязкова, бо сэрца ў яго і так аранжавае. Такім чынам украінскія падзеі несумненна паўплывалі на беларусаў, нават у навагодніх паштоўках некаторыя мае сябры пісалі пажаданьне: каб Беларусь стала падобнай на Ўкраіну.
