У Нью-ёркскім “New School” унівэрсытэце зладзілі дыскусію з удзелам самых вядомых і кваліфікаваных ваенных рэпартэрак і студэнтаў. Карэспандэнткі адзначылі, што маюць шмат перавагаў у зонах ваенных дзеяньняў, але апошнім часам бясьпека жанчын-карэспандэнтаў у гарачых кропках значна пагоршылася.
Дэбра Эймоус, якая працуе ў Іраку на Нацыянальнае грамадзкае радыё ЗША і тэлеканал АВС, кажа, што раней у арабскай жаночай вопратцы вельмі проста было замяшацца ў натоўп. Цяпер жа тамтэйшыя людзі зь лёгкасьцю навучыліся пазнаваць іншаземак нават з закрытымі тварамі і фігурай.
Пасьля выкраданьня брытанкі Маргарэт Гасан была паламаная забарона на выкраданьне жанчын, якая існавала ў ісламскіх культурах.
Гаворыць Дэбра Эймоўс:
(Дэбра Эймоўс: ) “У тыя добрыя часы ні адна з нас не магла стаць ахвярай выкраданьня. Мы былі ў зручным становішчы, бо не магло быць выкраданьня жанчын у гэтай частцы сьвету. Я ведала, што калі б мяне ўкраў арабскі мужчына, я б прыгразіла, што раскажу ягонай маці, і канец з тым. (Сьмех у аўдыторыі). А цяпер – як паказалі апошнія два месяцы – гэты культурны бар’ер быў зламаны”.
Адзін з самых высокапрафэсійных журналістаў, якія працуюць пры амэрыканскіх войсках у Фалюджы – шэф Багдадзкага бюро CNN Джэйн Араф.
Стэйсі Саліван – старэйшая рэдактарка Інстытуту па асьвятленьню вайны і міру, няўрадавай арганізацыі, што вядзе трэнінгі для журналістаў зь пераходных краінаў. Яна працавала для “Newsweek” падчас вайны ў былой Югаславіі у 1990-х.
(Саліван: ) “Было тут вельмі мала нязручнасьцяў, але якраз больш перавагаў. Як жанчына, я выклікала большы давер на кантрольна-прапускных пунктах, якія ахоўвалі басьнійскія салдаты. Калі цябе затрымліваюць, самае страшнае, што з табой можа здарыцца – нейкія спробы флірту з боку жаўнераў і спробы дакрануцца да цябе. Я рэальна адчувала, што маю перавагі як жанчына”.
Элізабэт Рубін, якая пісала для “The New York Times Magazine” з Аўганістану, сказала:
(Рубін: ) “Ёсьць перавагі ў традыцыяналісцкіх краінах. У Аўганістане я магла ўвайсьці ў заднюю частку дому – вы ж ведаеце, жанчыны і мужчыны жывуць у розных частках дому – і часта вы маглі ўбачыць жыцьцё цэлага паселішча праз сьцяну гэтага дома. І я магла бачыць зусім адрозны сьвет, недаступны для маіх калегаў мужчынскага полу. Вельмі цяжка журналісту-мужчыну атрымаць доступ да жаночага сьвету. Жанчыны тут маюць істотную перавагу”.
Эма Дэйлі, былая балканская карэспандэнтка брытанскай газэты “Independent”, працуе у гарачых кропках разам з мужам-фатографам. Яна кажа, што напруга і пакуты ад гэтай працы такія вялікія, што іх лягчэй перанесьці, калі ты вяртаесься вечарам да кагосьці, хто цябе разумее, хто сам жыве ў гэтым сьвеце.
І яшчэ адзін факт адрозьнівае кар’еру карэспандэнтак ад кар’еры іх калегаў-мужчын. Дэйлі – адзіная матка сярод удзельніц дыскусіі, сказала, што яе цяжарнасьць паклала канец яе кар’еры ваеннай журналісткі.
Дэбра Эймоус, якая працуе ў Іраку на Нацыянальнае грамадзкае радыё ЗША і тэлеканал АВС, кажа, што раней у арабскай жаночай вопратцы вельмі проста было замяшацца ў натоўп. Цяпер жа тамтэйшыя людзі зь лёгкасьцю навучыліся пазнаваць іншаземак нават з закрытымі тварамі і фігурай.
Пасьля выкраданьня брытанкі Маргарэт Гасан была паламаная забарона на выкраданьне жанчын, якая існавала ў ісламскіх культурах.
Гаворыць Дэбра Эймоўс:
(Дэбра Эймоўс: ) “У тыя добрыя часы ні адна з нас не магла стаць ахвярай выкраданьня. Мы былі ў зручным становішчы, бо не магло быць выкраданьня жанчын у гэтай частцы сьвету. Я ведала, што калі б мяне ўкраў арабскі мужчына, я б прыгразіла, што раскажу ягонай маці, і канец з тым. (Сьмех у аўдыторыі). А цяпер – як паказалі апошнія два месяцы – гэты культурны бар’ер быў зламаны”.
Адзін з самых высокапрафэсійных журналістаў, якія працуюць пры амэрыканскіх войсках у Фалюджы – шэф Багдадзкага бюро CNN Джэйн Араф.
Стэйсі Саліван – старэйшая рэдактарка Інстытуту па асьвятленьню вайны і міру, няўрадавай арганізацыі, што вядзе трэнінгі для журналістаў зь пераходных краінаў. Яна працавала для “Newsweek” падчас вайны ў былой Югаславіі у 1990-х.
(Саліван: ) “Было тут вельмі мала нязручнасьцяў, але якраз больш перавагаў. Як жанчына, я выклікала большы давер на кантрольна-прапускных пунктах, якія ахоўвалі басьнійскія салдаты. Калі цябе затрымліваюць, самае страшнае, што з табой можа здарыцца – нейкія спробы флірту з боку жаўнераў і спробы дакрануцца да цябе. Я рэальна адчувала, што маю перавагі як жанчына”.
Элізабэт Рубін, якая пісала для “The New York Times Magazine” з Аўганістану, сказала:
(Рубін: ) “Ёсьць перавагі ў традыцыяналісцкіх краінах. У Аўганістане я магла ўвайсьці ў заднюю частку дому – вы ж ведаеце, жанчыны і мужчыны жывуць у розных частках дому – і часта вы маглі ўбачыць жыцьцё цэлага паселішча праз сьцяну гэтага дома. І я магла бачыць зусім адрозны сьвет, недаступны для маіх калегаў мужчынскага полу. Вельмі цяжка журналісту-мужчыну атрымаць доступ да жаночага сьвету. Жанчыны тут маюць істотную перавагу”.
Эма Дэйлі, былая балканская карэспандэнтка брытанскай газэты “Independent”, працуе у гарачых кропках разам з мужам-фатографам. Яна кажа, што напруга і пакуты ад гэтай працы такія вялікія, што іх лягчэй перанесьці, калі ты вяртаесься вечарам да кагосьці, хто цябе разумее, хто сам жыве ў гэтым сьвеце.
І яшчэ адзін факт адрозьнівае кар’еру карэспандэнтак ад кар’еры іх калегаў-мужчын. Дэйлі – адзіная матка сярод удзельніц дыскусіі, сказала, што яе цяжарнасьць паклала канец яе кар’еры ваеннай журналісткі.