Канец лета і пачатак сёлетняй восені сталіся адметным ў жыцьці беларускай дыяспары. 28-29 жніўня ў Празе адбылася Першая сустрэча беларусаў Эўропы, дзе прадстаўнікі 14 краінаў эўрапейскага кантынэнту стварылі новае грамадзкае аб’яднаньне – Дэмакратычны форум беларусаў Эўропы.
Праз тыдзень 4-5 верасьня ў Бэльгіі прайшоў зьезд беларускай палітычнай эміграцыі.
У гэтыя ж дні ў Таронта зьбіраліся беларусы Паўночнай Амэрыкі на сваю ўжо 26-ю сустрэчу. Размову з арганізатарамі і ўдзельнікамі гэтага старэйшага на эміграцыі прадстаўнічага форуму слухайце у чарговым выпуску перадачы “Беларускае замежжа”.
***
Сустрэчы беларусаў Паўночнай Амэрыкі адбываюцца раз у два гады, па чарзе – у Амэрыцы і ў Канадзе. Упершыню беларусы Паўночнай Амэрыкі сабраліся 5-6 ліпеня 1952 году ў адным з найпрыгажэйшых мейсцаў Канады, на беразе Ніягары, дзе прырода стварыла ўнікальную зьяву – знакаміты Ніягарскі вадаспад. Тады і была запачаткаваная добрая традыцыя.
Першая сустрэча была прысьвечаная Янку Купалу.
Сёлетнюю 26-ю сустрэчу рыхтавалі беларусы Канады, якія два гады таму перанялі эстафэту ад беларусаў Нью-Джэрсі. Тэма сустрэчы – “Праблемы зьберажэньня культурных набыткаў, мовы і гістарычных каштоўнасьцяў Беларусі”.
Чаму менавіта такая тэма была абраная? Гэтае пытаньне я задаю старшыні Згуртаванья беларусаў Канады спадару Пятру Мурзёнку.
(Мурзёнак: ) “Гэта тэма вельмі актуальная ня толькі для людзей, якія жывуць у замежжы, але і ў Беларусі. Непавага да мовы, якая існуе на Бацькаўшчыне, вельмі небясьпечная і можа прывесьці ў выніку да зьнішчэньня нацыі. Мы ж кусочак нашай Радзімы, і ўсе тыя праблемы, якія існуюць ў Беларусі, яны таксама ёсьць і тут. Людзі, асабліва з новай хвалі эміграцыі, маюць тыя ж праблемы з моваю, 90 адсоткаў зь іх не размаўляюць на беларускай мове. На гэтай сустрэчы мы абмяркоўвалі сытуацыю як ў Беларусі, так і сытуацыю ў эміграцыі, як палепшыць валоданьне мовай, як інфармаваць людзей пра гісторыю, культуру, як зьберагчы сваю ідэнтычнасьць, самасьвядомасьць беларусаў ў Амэрыцы, гэта вельмі складаная справа. Ёсьць розныя шляхі для яе вырашэньня, вось пра гэта мы і гаварылі”.
Пятро Мурзёнак быў вядучым аднаго з трох круглых сталоў, якія працавалі у першы дзень форуму. На другі дзень адбыўся ўрачысты сход, удзельнікі якога праслухалі даклады па тэме сустрэчы, а вечарам гасьцей чакала канцэртная праграма. У панядзелак адбылася вандроўка да Беларускага памятнага Крыжа ў Мідландзе.
(Сурмач: ) “Спадар Пятро, як Вы ўвогуле ацэньваеце сёлетнюю сустрэчу, ці усё ўдалося арганізаваць?”
(Мурзёнак: ) “Сустрэча была добра арганізаваная, выйшлі нават на мэра горада Таронта, які прыслаў сваё прывітаньне. Быў таксама дэпутат ад акругі, дзе знаходзіцца наш Беларускі рэлігійна-культурны цэнтар у Таронта”.
(Сурмач: ) “Спадар Пятро, ці вырашана ўжо, дзе будзе наступная сустрэча?”
(Мурзёнак: ) “Наступная сустрэча будзе праз два гады ў Амэрыцы, магчыма, у Чыкага. Традыцыя гэтая будзе працягвацца таму, што ёсьць сілы, каб яе падтрымліваць”.
Госьцем з Бацькаўшчыны сёлета была пісьменьніца Вольга Іпатава.
(Сурмач: ) “Спадарыня Вольга, ці Вы ўпершыню бярэце ўдзел у такой сустрэчы?”
(Іпатава: ) “Я ўпершыню на такой сустрэчы і павінна сказаць, што нагрузка на мяне тут даволі вялікая. Я вяла круглы стол, тэма была "Беларуская культура ў СССР – савецкая ці нацыянальная?". Ён быў вельмі актыўны, бурны і доўжыўся каля трох гадзін, было шмат спрэчак.
Мы прынялі адмысловую рэзалюцыю, у ёй ёсьць зварот да ўладаў Беларусі з патрабаваньнем спыніць саветызацыю сёньняшняга грамадзтва і шэраг іншых прапановаў. Напрыклад, шмат гаварылася пра тое, што прычына сёньняшняга стану нашага грамадзтва – недахоп гістарычных ведаў і патрэбна поўнамаштабная, грунтоўная праграма гістарычнай адукацыі народу.
Я таксама выступала з дакладам – "Гістарычныя шляхі нацыі ў часе і прасторы". Я зьвяртала свой даклад, у асноўным, да маладой эміграцыі, маладыя эмігранты дрэнна ведаюць сваю гісторыю”.
(Сурмач: ) “Спадарыню Вольгу асабліва зацікавіла мастацкая выстава і ўсьцешыла сама атмасфэра сустрэчы”.
(Іпатава: ) “Сабраліся 12 мастакоў. Я назаву некалькіх, чые творы тут былі. Былі творы Івонкі Сурвілы, з маладзейшых – Галіна і Яна Клімавы, Ганна і Алесь Русецкія, Пётр Шварцман. Былі выдатныя карціны сьвятара з Чыкага Зьміцера Бажко – такі сынтэз царкоўнага і сьвецкага, высокага мастацкага ўзроўню. Потым Аляксей Гаўрыловіч, Надзя Шкуба, Ірына і Антось Верабей, Жэня Шаўчэнка.
Гэта паказвае духоўнае багацьце нашых беларусаў і тое, што яны сабраўшы ў адно свае сілы, могуць зрабіць вельмі многае. Гэтая сустрэча якраз тое і сьцьвердзіла. Гэта якраз тое самае, што трэба рабіць і на Бацькаўшчыне. Усё гэта дае натхненьне і імпэт, каб працаваць далей.
Мяне ўзрадаваў, можна сказаць, сагрэў маю душу той беларускі вольны дух, які лунаў тут у нашых адносінах, Беларусь была тут паўсюдна”.
(Сурмач: ) “Спадарыня Вольга, на сустрэчы ў Таронта было зачытана прывітаньне ад удзельнікаў Першай сустрэчы беларусаў Эўропы, якая адбылася за тыдзень да таго. Як была ўспрынятая навіна аб запачаткаваньні падобных рэгіянальных сустрэчаў у Эўропе і тое, што 29 жніўня ў Празе быў створаны Дэмакратычны форум беларусаў Эўропы?”
(Іпатава: ) “Мы ўсе былі вельмі ўзрадаваныя, чыталі віншаваньне. Безумоўна, мы усе радаваліся, што мы гуртуем усе сілы ў адно. На мой погляд, гэта проста выдатная ідэя, гэтая ідэя як бы лунала ў паветры і тыя, хто яе змог ажыцьцявіць, зрабілі добра. Тое, што робіцца ў эміграцыі, дасьць сілы і натхненьне тым, хто працуе на Бацькаўшчыне. Нам трэба разам яднаць свае сілы і працаваць разам”.
Руплівай гаспадыняй сустрэчы сталася Надзея Дробіна – яна ўзначальвала арганізацыйны камітэт і зьяўляецца таксама старшынёй Таронцкага аддзелу Згуртаваньня беларусаў Канады. Яна сама ўпершыню прымала ўдзел у такім сьвяце.
(Сурмач: ) “Спадарыня Надзея, ці плянавалі вы нешта адметнае ў праграме сустрэчы, або ўсё ж пайшлі традыцыйным шляхам?”
(Дробіна: ) “Я вельмі хацела нешта адметнае зрабіць, але, я думаю, што гэтая сустрэча атрымалася падобнай да папярэдніх. Адно, што можа быць адметным, гэта тое, што мы сабралі цікавых артыстаў у культурнай праграме. Уладзімер Гародкін – цымбаліст, ён тут вельмі папулярны, выступае па канадыйскаму тэлебачаньню, гітарыст Мікола Град, потым – былая салістка хору Цітовіча Сьвятлана Ліцьвінава, Алесь Севасьцьян – баяніст, які скончыў вучэльню імя Гнесіных у Маскве, ён толькі пазаўчора вярнуўся з Італіі, дзе быў на гастролях. Выступілі таксама Шалькевічы, пара выканаўцаў бальных танцаў, у іх дачка – чэмпіёнка ЗША па бальных танцах, а сын – чэмпіён Канады. Маем хор "Яваровы людзі", гэта фальклёрная група.У нас таксама створаны першы беларускі тэатар у Канадзе, мы паставілі спэктакль "Пісаравы імяніны".
(Сурмач: ) “Задаволены мастацкаю праграмаю і Сяргей Трыгубовіч, прадстаўнік новай эміграцыі”.
(Трыгубовіч: ) “Сустрэча даволі цікавая. Зрабілі такі прыгожы канцэрт, я на гэтым канцэрце ўбачыў – наколькі ў нас многа таленавітых людзей, шматжанравы канцэрт атрымаўся”.
У праграме была і нядзельная служба ў царкве сьв. Кірылы Тураўскага, якую адслужыў новы эпіскап Беларускай аўтакефальнай праваслаўнай царквы Уладыка Васіль Касьцюк. Ён упершыню ў новым сане служыў у царкве, дзе шмат гадоў адпраўляў Божую службу ягоны папярэднік Уладыка Мікалай.
Першы раз там быў і а. Зьміцер Бажко, які служыць у беларускай царкве сьв. Юр’я ў Чыкага. Як згадвала Вольга Іпатава, ён браў удзел таксама і ў мастацкай выставе, як мастак-жывапісец.
(Бажко: ) “Першы раз я быў у гэтай царкве, сустрэўся тут з Уладыкам Васілём. Дарэчы, я ўпершыню прысутнічаў на набажэнстве, якое цалкам вялося на беларускай мове. У нашай царкве толькі чытаецца Сьвятое пісаньне і казаньне на беларускай мове...
Так, я прывёз свае творы на выставу, тут прадстаўлена шмат даволі прафэсійных мастакоў. Я прывёз восем карцінаў, усе яны зьвязаныя зь Беларусьсю, бо беларус іх маляваў”.
(Сурмач: ) “Айцец Зьміцер, выказана прапанова наступную Сустрэчу правесьці ў Чыкага, як Вы гэта ўспрынялі?”
(Бажко: ) “Я думаю, што мы здольныя гэта зрабіць. У Чыкага не было сустрэчы яшчэ ні разу. Я думаю, што мы здольныя гэта зрабіць, у нас дастаткова мейсца, сродкаў і людзей, якія могуць гэтым заняцца”.
(Сурмач: ) “Янка Запруднік зь Нью-Ёрку – сталы ўдзельнік сустрэчаў беларусаў Паўночнай Амэрыкі з 1958 году. Спадар Янка, чым Вам падалася адметнаю сёлетняя сустрэча?”
(Запруднік: ) “Мушу сказаць, што гэтая сустрэча – своеасаблівая. Яна адбываецца між дзьвюма хвалямі, якія паказваюць, як пераймаецца эстафэта пакаленьняў. Прапорцыя так званых "старых" і так званых "новых” – я б сказаў, што каля 25 адсоткаў "старых" і 75 адсоткаў "новых". Такім чынам пераемнасьць ёсьць.
Цікава тое, што новая хваля больш багатая талентамі. Першыя сустрэчы былі багатыя людзьмі пачуцьця, якія былі прасякнутыя імпэтам прадстаўляць Беларусь ў новым сьвеце, прасіць дапамогі ў заходніх дзяржаваў. Новая хваля багатая мастацкімі талентамі. Мастацкая праграма мяне ўразіла сваёй разнастайнасьцю, відаць, што творчы патэнцыял вельмі вялікі. Я думаю, што ў гэтым ёсьць цікавае абяцаньне на будучыню.
Прыгожыя такія, таленавітыя маладыя людзі. Рэпэртуар са сцэны вельмі добра прагучаў. На гітарах гралі два сынкі Сяржука Сокалава-Воюша і Ганны Бартуль. Сям''я Вітаўта Кіпеля прыехала ў трох пакаленьнях”.
(Сурмач: ) “Спадар Вітаўт, а якія Вашыя ўражаньні?”
(Кіпель: ) “Я лічу, што гэта пераходная сустрэча – эстафэта перадаецца новаму пакаленьню. Як і спадар Запруднік, я таксама ўдзельнічаю ў сустрэчах ад 1958 году. Цяпер ўсе арганізатары – новыя людзі і, бясспрэчна, што традыцыя будзе працягвацца. Такое вось уражаньне ад гэтай сустрэчы”.
Праз тыдзень 4-5 верасьня ў Бэльгіі прайшоў зьезд беларускай палітычнай эміграцыі.
У гэтыя ж дні ў Таронта зьбіраліся беларусы Паўночнай Амэрыкі на сваю ўжо 26-ю сустрэчу. Размову з арганізатарамі і ўдзельнікамі гэтага старэйшага на эміграцыі прадстаўнічага форуму слухайце у чарговым выпуску перадачы “Беларускае замежжа”.
***
Сустрэчы беларусаў Паўночнай Амэрыкі адбываюцца раз у два гады, па чарзе – у Амэрыцы і ў Канадзе. Упершыню беларусы Паўночнай Амэрыкі сабраліся 5-6 ліпеня 1952 году ў адным з найпрыгажэйшых мейсцаў Канады, на беразе Ніягары, дзе прырода стварыла ўнікальную зьяву – знакаміты Ніягарскі вадаспад. Тады і была запачаткаваная добрая традыцыя.
Першая сустрэча была прысьвечаная Янку Купалу.
Сёлетнюю 26-ю сустрэчу рыхтавалі беларусы Канады, якія два гады таму перанялі эстафэту ад беларусаў Нью-Джэрсі. Тэма сустрэчы – “Праблемы зьберажэньня культурных набыткаў, мовы і гістарычных каштоўнасьцяў Беларусі”.
Чаму менавіта такая тэма была абраная? Гэтае пытаньне я задаю старшыні Згуртаванья беларусаў Канады спадару Пятру Мурзёнку.
(Мурзёнак: ) “Гэта тэма вельмі актуальная ня толькі для людзей, якія жывуць у замежжы, але і ў Беларусі. Непавага да мовы, якая існуе на Бацькаўшчыне, вельмі небясьпечная і можа прывесьці ў выніку да зьнішчэньня нацыі. Мы ж кусочак нашай Радзімы, і ўсе тыя праблемы, якія існуюць ў Беларусі, яны таксама ёсьць і тут. Людзі, асабліва з новай хвалі эміграцыі, маюць тыя ж праблемы з моваю, 90 адсоткаў зь іх не размаўляюць на беларускай мове. На гэтай сустрэчы мы абмяркоўвалі сытуацыю як ў Беларусі, так і сытуацыю ў эміграцыі, як палепшыць валоданьне мовай, як інфармаваць людзей пра гісторыю, культуру, як зьберагчы сваю ідэнтычнасьць, самасьвядомасьць беларусаў ў Амэрыцы, гэта вельмі складаная справа. Ёсьць розныя шляхі для яе вырашэньня, вось пра гэта мы і гаварылі”.
Пятро Мурзёнак быў вядучым аднаго з трох круглых сталоў, якія працавалі у першы дзень форуму. На другі дзень адбыўся ўрачысты сход, удзельнікі якога праслухалі даклады па тэме сустрэчы, а вечарам гасьцей чакала канцэртная праграма. У панядзелак адбылася вандроўка да Беларускага памятнага Крыжа ў Мідландзе.
(Сурмач: ) “Спадар Пятро, як Вы ўвогуле ацэньваеце сёлетнюю сустрэчу, ці усё ўдалося арганізаваць?”
(Мурзёнак: ) “Сустрэча была добра арганізаваная, выйшлі нават на мэра горада Таронта, які прыслаў сваё прывітаньне. Быў таксама дэпутат ад акругі, дзе знаходзіцца наш Беларускі рэлігійна-культурны цэнтар у Таронта”.
(Сурмач: ) “Спадар Пятро, ці вырашана ўжо, дзе будзе наступная сустрэча?”
(Мурзёнак: ) “Наступная сустрэча будзе праз два гады ў Амэрыцы, магчыма, у Чыкага. Традыцыя гэтая будзе працягвацца таму, што ёсьць сілы, каб яе падтрымліваць”.
Госьцем з Бацькаўшчыны сёлета была пісьменьніца Вольга Іпатава.
(Сурмач: ) “Спадарыня Вольга, ці Вы ўпершыню бярэце ўдзел у такой сустрэчы?”
(Іпатава: ) “Я ўпершыню на такой сустрэчы і павінна сказаць, што нагрузка на мяне тут даволі вялікая. Я вяла круглы стол, тэма была "Беларуская культура ў СССР – савецкая ці нацыянальная?". Ён быў вельмі актыўны, бурны і доўжыўся каля трох гадзін, было шмат спрэчак.
Мы прынялі адмысловую рэзалюцыю, у ёй ёсьць зварот да ўладаў Беларусі з патрабаваньнем спыніць саветызацыю сёньняшняга грамадзтва і шэраг іншых прапановаў. Напрыклад, шмат гаварылася пра тое, што прычына сёньняшняга стану нашага грамадзтва – недахоп гістарычных ведаў і патрэбна поўнамаштабная, грунтоўная праграма гістарычнай адукацыі народу.
Я таксама выступала з дакладам – "Гістарычныя шляхі нацыі ў часе і прасторы". Я зьвяртала свой даклад, у асноўным, да маладой эміграцыі, маладыя эмігранты дрэнна ведаюць сваю гісторыю”.
(Сурмач: ) “Спадарыню Вольгу асабліва зацікавіла мастацкая выстава і ўсьцешыла сама атмасфэра сустрэчы”.
(Іпатава: ) “Сабраліся 12 мастакоў. Я назаву некалькіх, чые творы тут былі. Былі творы Івонкі Сурвілы, з маладзейшых – Галіна і Яна Клімавы, Ганна і Алесь Русецкія, Пётр Шварцман. Былі выдатныя карціны сьвятара з Чыкага Зьміцера Бажко – такі сынтэз царкоўнага і сьвецкага, высокага мастацкага ўзроўню. Потым Аляксей Гаўрыловіч, Надзя Шкуба, Ірына і Антось Верабей, Жэня Шаўчэнка.
Гэта паказвае духоўнае багацьце нашых беларусаў і тое, што яны сабраўшы ў адно свае сілы, могуць зрабіць вельмі многае. Гэтая сустрэча якраз тое і сьцьвердзіла. Гэта якраз тое самае, што трэба рабіць і на Бацькаўшчыне. Усё гэта дае натхненьне і імпэт, каб працаваць далей.
Мяне ўзрадаваў, можна сказаць, сагрэў маю душу той беларускі вольны дух, які лунаў тут у нашых адносінах, Беларусь была тут паўсюдна”.
(Сурмач: ) “Спадарыня Вольга, на сустрэчы ў Таронта было зачытана прывітаньне ад удзельнікаў Першай сустрэчы беларусаў Эўропы, якая адбылася за тыдзень да таго. Як была ўспрынятая навіна аб запачаткаваньні падобных рэгіянальных сустрэчаў у Эўропе і тое, што 29 жніўня ў Празе быў створаны Дэмакратычны форум беларусаў Эўропы?”
(Іпатава: ) “Мы ўсе былі вельмі ўзрадаваныя, чыталі віншаваньне. Безумоўна, мы усе радаваліся, што мы гуртуем усе сілы ў адно. На мой погляд, гэта проста выдатная ідэя, гэтая ідэя як бы лунала ў паветры і тыя, хто яе змог ажыцьцявіць, зрабілі добра. Тое, што робіцца ў эміграцыі, дасьць сілы і натхненьне тым, хто працуе на Бацькаўшчыне. Нам трэба разам яднаць свае сілы і працаваць разам”.
Руплівай гаспадыняй сустрэчы сталася Надзея Дробіна – яна ўзначальвала арганізацыйны камітэт і зьяўляецца таксама старшынёй Таронцкага аддзелу Згуртаваньня беларусаў Канады. Яна сама ўпершыню прымала ўдзел у такім сьвяце.
(Сурмач: ) “Спадарыня Надзея, ці плянавалі вы нешта адметнае ў праграме сустрэчы, або ўсё ж пайшлі традыцыйным шляхам?”
(Дробіна: ) “Я вельмі хацела нешта адметнае зрабіць, але, я думаю, што гэтая сустрэча атрымалася падобнай да папярэдніх. Адно, што можа быць адметным, гэта тое, што мы сабралі цікавых артыстаў у культурнай праграме. Уладзімер Гародкін – цымбаліст, ён тут вельмі папулярны, выступае па канадыйскаму тэлебачаньню, гітарыст Мікола Град, потым – былая салістка хору Цітовіча Сьвятлана Ліцьвінава, Алесь Севасьцьян – баяніст, які скончыў вучэльню імя Гнесіных у Маскве, ён толькі пазаўчора вярнуўся з Італіі, дзе быў на гастролях. Выступілі таксама Шалькевічы, пара выканаўцаў бальных танцаў, у іх дачка – чэмпіёнка ЗША па бальных танцах, а сын – чэмпіён Канады. Маем хор "Яваровы людзі", гэта фальклёрная група.У нас таксама створаны першы беларускі тэатар у Канадзе, мы паставілі спэктакль "Пісаравы імяніны".
(Сурмач: ) “Задаволены мастацкаю праграмаю і Сяргей Трыгубовіч, прадстаўнік новай эміграцыі”.
(Трыгубовіч: ) “Сустрэча даволі цікавая. Зрабілі такі прыгожы канцэрт, я на гэтым канцэрце ўбачыў – наколькі ў нас многа таленавітых людзей, шматжанравы канцэрт атрымаўся”.
У праграме была і нядзельная служба ў царкве сьв. Кірылы Тураўскага, якую адслужыў новы эпіскап Беларускай аўтакефальнай праваслаўнай царквы Уладыка Васіль Касьцюк. Ён упершыню ў новым сане служыў у царкве, дзе шмат гадоў адпраўляў Божую службу ягоны папярэднік Уладыка Мікалай.
Першы раз там быў і а. Зьміцер Бажко, які служыць у беларускай царкве сьв. Юр’я ў Чыкага. Як згадвала Вольга Іпатава, ён браў удзел таксама і ў мастацкай выставе, як мастак-жывапісец.
(Бажко: ) “Першы раз я быў у гэтай царкве, сустрэўся тут з Уладыкам Васілём. Дарэчы, я ўпершыню прысутнічаў на набажэнстве, якое цалкам вялося на беларускай мове. У нашай царкве толькі чытаецца Сьвятое пісаньне і казаньне на беларускай мове...
Так, я прывёз свае творы на выставу, тут прадстаўлена шмат даволі прафэсійных мастакоў. Я прывёз восем карцінаў, усе яны зьвязаныя зь Беларусьсю, бо беларус іх маляваў”.
(Сурмач: ) “Айцец Зьміцер, выказана прапанова наступную Сустрэчу правесьці ў Чыкага, як Вы гэта ўспрынялі?”
(Бажко: ) “Я думаю, што мы здольныя гэта зрабіць. У Чыкага не было сустрэчы яшчэ ні разу. Я думаю, што мы здольныя гэта зрабіць, у нас дастаткова мейсца, сродкаў і людзей, якія могуць гэтым заняцца”.
(Сурмач: ) “Янка Запруднік зь Нью-Ёрку – сталы ўдзельнік сустрэчаў беларусаў Паўночнай Амэрыкі з 1958 году. Спадар Янка, чым Вам падалася адметнаю сёлетняя сустрэча?”
(Запруднік: ) “Мушу сказаць, што гэтая сустрэча – своеасаблівая. Яна адбываецца між дзьвюма хвалямі, якія паказваюць, як пераймаецца эстафэта пакаленьняў. Прапорцыя так званых "старых" і так званых "новых” – я б сказаў, што каля 25 адсоткаў "старых" і 75 адсоткаў "новых". Такім чынам пераемнасьць ёсьць.
Цікава тое, што новая хваля больш багатая талентамі. Першыя сустрэчы былі багатыя людзьмі пачуцьця, якія былі прасякнутыя імпэтам прадстаўляць Беларусь ў новым сьвеце, прасіць дапамогі ў заходніх дзяржаваў. Новая хваля багатая мастацкімі талентамі. Мастацкая праграма мяне ўразіла сваёй разнастайнасьцю, відаць, што творчы патэнцыял вельмі вялікі. Я думаю, што ў гэтым ёсьць цікавае абяцаньне на будучыню.
Прыгожыя такія, таленавітыя маладыя людзі. Рэпэртуар са сцэны вельмі добра прагучаў. На гітарах гралі два сынкі Сяржука Сокалава-Воюша і Ганны Бартуль. Сям''я Вітаўта Кіпеля прыехала ў трох пакаленьнях”.
(Сурмач: ) “Спадар Вітаўт, а якія Вашыя ўражаньні?”
(Кіпель: ) “Я лічу, што гэта пераходная сустрэча – эстафэта перадаецца новаму пакаленьню. Як і спадар Запруднік, я таксама ўдзельнічаю ў сустрэчах ад 1958 году. Цяпер ўсе арганізатары – новыя людзі і, бясспрэчна, што традыцыя будзе працягвацца. Такое вось уражаньне ад гэтай сустрэчы”.
