Спадар: “21 красавіка я б з радасьцю — але, відаць, не змагу”.
Спадарыня: “Выйдзем, папрацуем у двары, прыбярэм”.
Спадарыня: “Я пэнсіянэрка, я ўжо не хаджу”.
Спадарыня: “Не. У мяне маленькае дзіця”.
Спадар: “Я пэнсіянэр і пайшоў бы з задавальненьнем”.
Спадар: “Не”.
Спадарыня: “З задавальненьнем бы. Але здароўе не дазваляе”.
Спадар: “Добрая справа. Трэба працаваць”.
Спадарыня: “Я супраць. Людзям прасьцей заплаціць грошы, каб нехта гэта зрабіў, чым губляць выходны дзень, які б яны маглі правесьці на лецішчы альбо са сваімі блізкімі”.
Спадарыня: “Суботнікі патрэбныя, але яны павінны быць добраахвотнымі, не прымусовымі. Патрэбнае ўнутранае жаданьне, каб браць удзел у суботніку”.
Спадарыня: “Патрэбныя, каб прыбіраць сьмецьце ў двары”.
Спадарыня: “Я стаўлюся да суботнікаў па-рознаму. Калі ёсьць настрой, то можна пайсьці. Альбо калі няма ніякіх плянаў на дзень”.
Спадар: “Суботнікі — добрая рэч. Садзім новыя дрэвы, узбагачаем наша навакольнае асяродзьдзе”.
Спадар: “21 красавіка ня буду ўдзельнічаць у суботніку — не прызнаю іх. Каму гэта трэба! Для дзяржавы, вядома, карысна, калі больш гарбацісься на яе. Я на працы плачу дзяржаве больш, чым зарабляю там”.
Спадар: “У суботу ці пятніцу — хто калі можа, хай чалавек працуе, калі на карысьць. Я на суботнік хаджу ў Курапаты. Я там часта бываю. Гэта рэч вельмі патрэбная. Гэта памяць нашага народу. Людзі, якія там загінулі, заслугоўваюць нашай увагі і памяці”.
Спадарыня: “Выйдзем, папрацуем у двары, прыбярэм”.
Спадарыня: “Я пэнсіянэрка, я ўжо не хаджу”.
Спадарыня: “Не. У мяне маленькае дзіця”.
Спадар: “Я пэнсіянэр і пайшоў бы з задавальненьнем”.
Спадар: “Не”.
Спадарыня: “З задавальненьнем бы. Але здароўе не дазваляе”.
Спадар: “Добрая справа. Трэба працаваць”.
Спадарыня: “Я супраць. Людзям прасьцей заплаціць грошы, каб нехта гэта зрабіў, чым губляць выходны дзень, які б яны маглі правесьці на лецішчы альбо са сваімі блізкімі”.
Спадарыня: “Суботнікі патрэбныя, але яны павінны быць добраахвотнымі, не прымусовымі. Патрэбнае ўнутранае жаданьне, каб браць удзел у суботніку”.
Спадарыня: “Патрэбныя, каб прыбіраць сьмецьце ў двары”.
Спадарыня: “Я стаўлюся да суботнікаў па-рознаму. Калі ёсьць настрой, то можна пайсьці. Альбо калі няма ніякіх плянаў на дзень”.
Спадар: “Суботнікі — добрая рэч. Садзім новыя дрэвы, узбагачаем наша навакольнае асяродзьдзе”.
Спадар: “21 красавіка ня буду ўдзельнічаць у суботніку — не прызнаю іх. Каму гэта трэба! Для дзяржавы, вядома, карысна, калі больш гарбацісься на яе. Я на працы плачу дзяржаве больш, чым зарабляю там”.
Спадар: “У суботу ці пятніцу — хто калі можа, хай чалавек працуе, калі на карысьць. Я на суботнік хаджу ў Курапаты. Я там часта бываю. Гэта рэч вельмі патрэбная. Гэта памяць нашага народу. Людзі, якія там загінулі, заслугоўваюць нашай увагі і памяці”.
