Рэгбісткі. Фотапраект пра першую ў Беларусі жаночую каманду па рэгбі

РЭГБІСТКІ

Фотапраект пра першую ў Беларусі жаночую каманду па рэгбі

Фатограф Свабоды Ўладзь Грыдзін два гады назіраў за жаночай камандай па рэгбі зь Менску. «Гражданачка» зьявілася ў 2014 годзе. Пачыналі дзяўчаты цалкам з нуля. Раней у Беларусі дзявочых камандаў па рэгбі не было.

Цяпер каманда ўдзельнічае ў чэмпіянаце Беларусі і ў міжнародных турнірах. У рэгбі могуць рэалізаваць сябе дзяўчаты любой камплекцыі, любога ўзросту і сацыяльнага статусу. У кожнага гульца, акрамя рэгбі, ёсьць праца, а то і дзьве, таму паўнавартасны склад на трэніроўкі зьбіраецца не заўсёды.

Для найлепшага паказу фатаздымкаў уключыце рэжым поўнага экрану.

Глядзець

Вітаньне камандаў пасьля турніру ў Менску

Ганна пераехала зь сям’ёй у Нямеччыну, трэніруецца ў адным зь нямецкіх клюбаў.
«Мой рост 180. І неяк я па жыцьці вышэйшая за сваіх аднагодкаў. І плечы ў мяне таксама досыць шырокія. Але гэта ніколі не адпуджвала хлапцоў. Цяпер я замужам, ужо 6 гадоў. Муж рады, што ў мяне ёсьць любімая гульня і каманда», — Ганна.

Першая трэніроўка «Гражданачкі» прайшла ў моцны мароз, па калена ў сьнезе. Празь некалькі месяцаў дзяўчаты ўжо трэніраваліся разам з мужчынскай камандай «Сьцяпянка 300». А летам згулялі зь яшчэ адной навастворанай дзявочай камандай — зь Берасьця.

Дзяўчаты пазіруюць адна адной пасьля гульні ў Менску

Маша. Адна з заснавальніц і лідэрка каманды

Трэнэр палівае вадою моцна стомленую падчас гульні Вольгу
«Кайф не перадаць проста словамі, гэта трэба адчуць. Ты выходзіш на поле, і пачынаецца. Ты падаеш, устаеш, робіш захопы, бяжыш зь мячом, чуеш галасы сваіх дзяўчат з каманды. Гэта кайф!», — Воля

Адцісканьне перад турнірам узімку
Дзяўчаты адпачываюць паміж гульнямі

«Першая рэакцыя ў незнаёмцаў — гэта нейкі лёгкі шок, што небясьпечная гульня і могуць паламаць усё, што можна на целе. Нягледзячы на жорсткі від спорту, рэгбі ня робіць цябе жорсткім, у пляне таго, што хочацца пазабіваць усіх, а наадварот, у галаве нешта мяняецца і становісься мацнейшай, прасьцей пераадолець нейкія перашкоды ці праблемы», — Дарына

Дарога дадому

Турнір у Маскве

«Сінякоў ад гульняў ня вельмі шмат. Я іх не хавала і не замазвала. Нават на выдачу дыплёмаў прыйшла ў кароткай сукенцы, а ногі ніжэй калена былі ў карычнева-зялёных сіняках. А на першага верасьня на працу прыйшла ў спадніцы са сьвежаабадранымі каленямі. Ня бачу ў гэтым нічога ганебнага — усякае бывае», — Алеся

Алеся пасьля чарговай траўмы

«Сінякоў шмат, больш чым. Пасьля гульняў, пасьля трэніровак, і зьяўляюцца ўсюды. Але асабіста мяне гэта ніяк не палохае, і я іх не хаваю», — Воля

Трэніроўка на школьным стадыёне ў менскім Сухараве

«Трэнэр-мужчына быў задоўга да таго, як я прыйшла. Але мне падабаецца, ня маю нічога супраць, можа і наадварот, таму што ў сваім настроі і многіх іншых нюансах мужчыны больш стабільныя. Дзяўчаты ёсьць дзяўчаты, нягледзячы на тое, што яны могуць быць рэгбісткамі», — кажа Аліна

У Гомлі перад гульнёй

За 5 гадоў склад каманды паступова мяняўся, апошнія 2 гады ён досыць стабільны.

Пасьля гульні ў Гомлі

Дадому, але неўзабаве новыя гульні

«Калі ўзмоцнена наведваеш трэніроўкі, то рэгбі ў рэальнасьці становіцца тваёй сям’ёй. Сьвяты, выходныя — ты на полі. Але гэта не перашкаджае жыць у соцыюме і быць яго часткай. Асабістае жыцьцё, прагулкі зь сябрамі — усё гэта можна сумяшчаць, галоўнае, каб былі менавіта тыя людзі побач, якія прымуць твае захапленьні і падтрымаюць», — Саша

Саша абдымае сяброўку зь Літвы

РЭГБІСТКІ

Фотапраект пра першую ў Беларусі жаночую каманду па рэгбі

Над праектам працавалі:

Фота, відэа і тэкст: Уладзь Грыдзін

Відэамантаж: Аляксандар Матафонаў

Дызайн: Жанна Новік

Вёрстка і праграмаваньне: Зьміцер Васількоў