“Віцебскі пралетары”, 1933 год, “Аздаравіць п’яны “актыў”:
“30 сакавіка ў гонар ад’езду Хадарэнка на вытворчую экскурсію, па яго ініцыятыве была наладжаная п’янка ў камуніста Зупанчыка ў дварэ дэпо трамваю, на якой прысутнічалі сам Зупанчык, старэйшы брыгадзір дэпо трамваю, Яцэвіч — загадчык гаражу (член партыі), Сьмірноў, сакратар ячэйкі дэпо трамваю, Ран — загадчык сталоўкі дэпо, Бляхарскі, былы сэкратар калектыву (зьняты за п’янку), і Хадарэнка — начальнік дэпо. Пачалі піць а 8 гадзіне ўвечары і скончылі а 4 гадзіне раніцы на другі дзень. У гэты дзень з дэпо выйшлі са спазьненьнем на лінію трамваі. Я лічу, што трэба аздаравіць п’яны калектыў”.
Лідзкая газэта “Сьцяг працы”, 1963 год, верш Віктара Шымука “Чорная Ганча”:
“З братняе Польшчы, з маленькай крыніцы
Чорная Ганча ў Нёман імчыцца.
Коціцца полем, коціцца гаем.
Дружбай народы нашы яднае.
Чуеш, ля рэчкі, ля самай граніцы,
Песьня, як птушка, удалеч імчыцца.
Гэта сьпяваюць польскія дзеці.
Мір, як і нам, ім патрэбны на сьвеце”.
Незалежная левая газэта “Мы и время”, 1993 год, рэдакцыйны артыкул “Локшына пад соўсам “рэфэрэндум”:
“Як па-вашаму, што яднае сына стаўропальскага селяніна з сынам беларускага інтэлігента? Што лучыць іх з дыплямаваным інжынэрам-будаўніком, які зруйнаваў дом купца Іпацьева ў Сьвярдлоўску? Што родніць гэтых трох сыноў славянскага народу з нашчадкам аўстрыйскага бюргера Шыкльгрубэра? Правільна, любоў да рэфэрэндумаў, плебісцытаў, апытаньняў і іншых сацыялягічных зграбнасьцяў. Надта ўжо гэта зручная штука! Галоўнае, што вынікі іх можна трактаваць як хочаш, а, на скрайні выпадак, наагул пахерыць”.