23 сакавіка ён выступіў каля мэмарыяльнай шыльды, прысьвечанай Ураду БНР, сказаў пра неабходнасьць бараніць незалежнасьць. Суд палічыў яго актыўным удзельнікам несанкцыянаванай акцыі.
(Воран: ) “З намі рэжым размаўляе моваю кратаў і мовай дубінак. Гэта вельмі прыкра, але нічога ня зробіш. Мы павінныя змагацца за Беларусь — нягледзячы ні на што. Я адчуваў за сваёй сьпінай, за гэтымі турэмнымі кратамі падтрымку сяброў нашага Фронту, усіх маіх паплечнікаў”.
Спачатку Міколу Ворана зьмясьцілі ў цеснай камэры, дзе разам зь ім знаходзіліся дзесяць арыштаваных. Там было цёмна, брудна і задушна — ён выказаў пратэст. І толькі потым яго перавялі ў крыху чысьцейшае памяшканьне, дзе таксама давялося спаць на голай падлозе.
