 |
Бабруйскі аднапартыец Аляксандра Салановіча Юры Грынявіцкі адзначае выключную беларускасьць, якой вызначаўся спадар Салановіч:
«Гаварыў па-беларуску з усімі. І ўсіх ушчуваў за тое, што яны адмовіліся ад сваёй культуры. Мы ўжо гэта казалі, партыйцы, але дужа прыемна было чуць, што гэта кажуць і ягоныя суседзі, то бок ягоная сьвядомасьць дайшла да часткі людзей. У гэтым пляне ён быў вялікім чалавекам. Хачу сказаць, што з Гомелю яму вяночак даслалі зь бел-чырвона-белай стужкай, такі прыгожанькі. Мы ўжо думалі, што мы будзем адны, але аказалася, што ня мы адны вось з такой пазыцыяй».
Усё сваё працоўнае жыцьцё Аляксандар Іванавіч адрабіў сьлесарам на бабруйскай «Белшыне». Працуючы там, не хаваў сваіх перакананьняў. Яго можна было пабачыць і на фронтаўскіх акцыях, і на акцыях, што арганізоўвалі прыхільнікі руху «За Свабоду».
«Алесь Іванавіч з тых, хто прыйшоў у партыю на пачатку дзевяностых гадоў. Алесь Іванавіч не займаў у партыйнай арганізацыі відных пасадаў, але дзякуючы такім, як ён, партыйная арганізацыя захавалася. Алесь Іванавіч адзін з тых цьвёрдых людзей, якія не мянялі сваіх поглядаў», — зазначае аднапартыец Аляксандра Салановіча Анатоль Сідарэвіч.
Аляксандар Салановіч памёр, не дажыўшы да свайго сямідзесяцігодзьдзя пяці месяцаў. Юбілей меўся адзначыць 15 кастрычніка.
