«Беларускамоўных, нават не беларускамоўных, а беларускаслоўных, у нас называлі «красты».
Дзякуй Богу, што трапіў на тры гады служыць на Сахалін. Там мне давялося пажыць зь іншымі людзьмі. Там я і ўбачыў, што мы роўныя, але мы розныя. Былі там пераважна расейцы і ўкраінцы. Вось жа там я і зразумеў, што я, адназначна, да іх непадобны. Яны мне самі казалі: «Адкуль ты гэткі?»
Там я зразумеў, што я не хачу жыць па-руску і не хачу быць такі самы, як рускія. Я проста — ня рускі.
Маленства маё праходзіла ў вёсках на Вялейшчыне — Вольшыне, адкуль бацька, і Мішутах, матуля адкуль. Мне вельмі падабалася там слухаць дзядоў і ўсіх мясцовых жыхароў. Пераехалі бульдозэрамі фактычна жыцьцё тысячаў і тысячаў гэтых людзей.
Вёска маіх продкаў Вольшына была зьнішчаная ў выніку пабудовы Вілейскага вадасховішча ў 1972 годзе. Могілкі там выкопвала і перавозіла радня, у каго заставалася, а ў каго не заставалася, тыя магілы зруйнавалі. Уяўляеце сабе, колькі тады зруйнавана гісторыі нашай!
Мне і няёмка, і дыскамфортна, і камплексую нават, што я пакуль што вельмі мала раблю дзеля краіны. Мала ведаў, сьмеласьці бракуе. Шмат што хацелася б зрабіць пры наяўнасьці той самай рашучасьці і сьмеласьці. Хацелася б удзельнічаць у нейкіх палітычных працэсах нават на мясцовым узроўні.
Непачаты край працы. Тут кожны дзень можна нешта рабіць дзеля Беларусі. Кожны дзень, кожную хвіліну. Мы ня робім, і таму мы ў такім стане. Зважаць на нейкія рэчы, маўляў, некаму нехта перашкаджае, — я лічу, што гэта няправільна. Мы самі сабе перашкаджаем. Лянота перашкаджае.
А пэсымізм мне, дарэчы, дапамагае нешта рабіць, хаця б нешта. Каб я быў аптымістам, я б увогуле нічога не рабіў, жыў бы як мага лягчэй, як мага прасьцей, рабіў бы толькі тое, што мне прыемна.
Пры гэтай уладзе нейкага паляпшэньня становішча беларушчыны, адраджэньня нацыянальнага я б не чакаў. Наша краіна мне падаецца сьпячай прыгажуняй, знаходзіцца ў стане нібы комы нейкай. Спадзяюся, некалі ўрэшце мы ўсё ж абудзімся, будзем жыць па-людзку, насамрэч прыгожа, насамрэч будзем жыць".
Дзякуй Богу, што трапіў на тры гады служыць на Сахалін. Там мне давялося пажыць зь іншымі людзьмі. Там я і ўбачыў, што мы роўныя, але мы розныя. Былі там пераважна расейцы і ўкраінцы. Вось жа там я і зразумеў, што я, адназначна, да іх непадобны. Яны мне самі казалі: «Адкуль ты гэткі?»
Там я зразумеў, што я не хачу жыць па-руску і не хачу быць такі самы, як рускія. Я проста — ня рускі.
Маленства маё праходзіла ў вёсках на Вялейшчыне — Вольшыне, адкуль бацька, і Мішутах, матуля адкуль. Мне вельмі падабалася там слухаць дзядоў і ўсіх мясцовых жыхароў. Пераехалі бульдозэрамі фактычна жыцьцё тысячаў і тысячаў гэтых людзей.
Вёска маіх продкаў Вольшына была зьнішчаная ў выніку пабудовы Вілейскага вадасховішча ў 1972 годзе. Могілкі там выкопвала і перавозіла радня, у каго заставалася, а ў каго не заставалася, тыя магілы зруйнавалі. Уяўляеце сабе, колькі тады зруйнавана гісторыі нашай!
Сталкеры Свабоды
Непачаты край працы. Тут кожны дзень можна нешта рабіць дзеля Беларусі. Кожны дзень, кожную хвіліну. Мы ня робім, і таму мы ў такім стане. Зважаць на нейкія рэчы, маўляў, некаму нехта перашкаджае, — я лічу, што гэта няправільна. Мы самі сабе перашкаджаем. Лянота перашкаджае.
А пэсымізм мне, дарэчы, дапамагае нешта рабіць, хаця б нешта. Каб я быў аптымістам, я б увогуле нічога не рабіў, жыў бы як мага лягчэй, як мага прасьцей, рабіў бы толькі тое, што мне прыемна.
Пры гэтай уладзе нейкага паляпшэньня становішча беларушчыны, адраджэньня нацыянальнага я б не чакаў. Наша краіна мне падаецца сьпячай прыгажуняй, знаходзіцца ў стане нібы комы нейкай. Спадзяюся, некалі ўрэшце мы ўсё ж абудзімся, будзем жыць па-людзку, насамрэч прыгожа, насамрэч будзем жыць".
