У дванаццаць яна пачала пісаць свой першы гісторыка-прыгодніцкі раман «Адваротны бок люстра», у шаснаццаць скончыла яго. А потым яшчэ чатыры гады разам з бацькамі шукала выдаўцоў, адначасова ствараючы працяг кнігі, якая прынесла ёй захопленыя водгукі чытачоў ды намінаваньне на некалькі прэміяў. Цяпер яна шукае выдаўцоў другога тома, піша трэці ды вучыцца ў Эўрапейскім гуманітарным унівэрсытэце. У свае дваццаць адзін яна спадзяецца дажыць да часу, калі ў Беларусі зьявіцца літаратурны бізнэс. Наймаладзейшая беларуская аўтарка гістарычнага раману Ксеня Шталянкова — гераіня чарговага выпуску праграмы «Сталкеры Свабоды»
«З шасьці гадоў я пісала кароткія апавяданьні пра жывёлак, якія ў нас жылі. А потым вырашыла, што трэба пераходзіць на больш сур’ёзную, маштабную прозу і пачаць з раману.
Мне, відаць, пашанцавала, што ў мяне былі вельмі добрыя настаўнікі гісторыі, дзякуючы якім нельга было не захапіцца гісторыяй. Да таго ж у мяне дома ўсе заўжды любілі чытаць гістарычныя раманы. Тата заўжды купляе розныя энцыкляпэдыі. Гісторыя зрабілася маім хобі. Мне вельмі падабалася чытаць розныя зьвесткі пра мінулае, я вельмі захаплялася Ўладзімерам Арловым і Вітаўтам Чаропкам, і, пэўна, зь іх гістарычнае прозы ў мяне ўзьнікла думка штосьці такое паспрабаваць самой.
Літаратурны бізнэс у нас нікому не цікавы, і аўтарам вельмі складана існаваць у гэтых межах. Заўжды марыцца, што вось я напісала і адразу змагу надрукаваць кнігу, але рэчаіснасьць бывае часам іншая, і трэба думаць, дзе выдацца, і шукаць памочнікаў у гэтым. Я спадзяюся, што мне неўзабаве ўдасца вырашыць гэтае пытаньне. Пэўна ж магу сказаць, што другая кніга ёсьць, над трэцяй працую.
Акрамя асалоды ад самога пісаньня, пасьля выхаду першай кнігі я атрымала вялікую любоў чытачоў. Я гэтага ўвогуле не чакала, бо думала: атрымаецца, не атрымаецца — паглядзім, як будзе. А тут людзям спадабалася. Нават калі каму не спадабалася, усё роўна было цікава даведацца, а чаму не спадабалася. Бо калі б не было розных меркаваньняў, то было б нецікава і складалася б уражаньне, што сама кніга не атрымалася. А тут дэбаты вырастаюць, і гэта было нават дзіўна, але прыемна.
У мае пляны ўваходзіць больш прапрацоўваць падлеткавую і моладзевую тэматыку, пісаць творы для гэтай аўдыторыі, але не падлабуньваньне да падлеткаў ці маралізатарства ім. Хачу проста распавядаць пра іх, пра іх пачуцьці. Мне хочацца, каб мае кнігі, з аднаго боку, успрымаліся сур’ёзна, а з другога — каб уражаньне ад іх рабілася лёгкае, прыемнае і сьветлае».
«З шасьці гадоў я пісала кароткія апавяданьні пра жывёлак, якія ў нас жылі. А потым вырашыла, што трэба пераходзіць на больш сур’ёзную, маштабную прозу і пачаць з раману.
Мне, відаць, пашанцавала, што ў мяне былі вельмі добрыя настаўнікі гісторыі, дзякуючы якім нельга было не захапіцца гісторыяй. Да таго ж у мяне дома ўсе заўжды любілі чытаць гістарычныя раманы. Тата заўжды купляе розныя энцыкляпэдыі. Гісторыя зрабілася маім хобі. Мне вельмі падабалася чытаць розныя зьвесткі пра мінулае, я вельмі захаплялася Ўладзімерам Арловым і Вітаўтам Чаропкам, і, пэўна, зь іх гістарычнае прозы ў мяне ўзьнікла думка штосьці такое паспрабаваць самой.
Сталкеры Свабоды
Акрамя асалоды ад самога пісаньня, пасьля выхаду першай кнігі я атрымала вялікую любоў чытачоў. Я гэтага ўвогуле не чакала, бо думала: атрымаецца, не атрымаецца — паглядзім, як будзе. А тут людзям спадабалася. Нават калі каму не спадабалася, усё роўна было цікава даведацца, а чаму не спадабалася. Бо калі б не было розных меркаваньняў, то было б нецікава і складалася б уражаньне, што сама кніга не атрымалася. А тут дэбаты вырастаюць, і гэта было нават дзіўна, але прыемна.
У мае пляны ўваходзіць больш прапрацоўваць падлеткавую і моладзевую тэматыку
У мае пляны ўваходзіць больш прапрацоўваць падлеткавую і моладзевую тэматыку, пісаць творы для гэтай аўдыторыі, але не падлабуньваньне да падлеткаў ці маралізатарства ім. Хачу проста распавядаць пра іх, пра іх пачуцьці. Мне хочацца, каб мае кнігі, з аднаго боку, успрымаліся сур’ёзна, а з другога — каб уражаньне ад іх рабілася лёгкае, прыемнае і сьветлае».
