“Скажу праўду: на “Эўрабачаньні” наша “Крамбамбуля” ўвайшла б у дзясятку”
(Спадар: ) “Пытаньне да спадара Вольскага. У “Народнай Волі” прачытаў невялікае інтэрвію са сьпявачкай Смолавай. На адно з пытаньняў яна зрэагавала так: “Дык што, можа, на Эўрабачаньне паедзе “Нэйрадзюбель” ці Мілінкевіч?” Пракамэнтуйце, калі ласка, гэтае выказваньне”.
(Вольскі: ) “З задавальненьнем паехала б “Крамбамбуля”, і ў дзясятку дакладна ўвашла б... Бо мы ведаем, як гэта зрабіць – чым зьдзівіць і гэтак далей. Разумна трэба падыходзіць да конкурсу. Але такога падыходу якраз не хапае і нашым выканаўцам, і нашаму начальству. Скажу бязь лішняй сьціпласьці: а вось мы маем неабходную інтуіцыю і ўменьне...
Другое – чаму я выступіў у абарону беларускіх “мэга-зорак”? (Дарэчы, сапраўдныя мэга-зоркі жывуць у мэга-краінах, выключэньне, напэўна, хіба толькі Швэцыя.) Дык што зьменіцца, калі “белзорка” Смолава не даедзе ў Атэны? А проста ўмомант стане ну такой гераіняй! Бо дзякуючы поп-машыне, якая пастаянна бухае па галаве, народ яе сапраўды ведае, ня кажучы пра таго ж Ярмоленку... Адпаведна пры ўмове забароны ўезду-выезду маса пакрыўджаных шарагоўцаў стануць у абарону няшчасных “герояў”, якіх крыўдзяць злосныя імпэрыялісты... Навошта такі розгалас у сьвеце?”
(Спадар: ) “Чуў, што Вы задумвалі неяк сумесны праект з Гюнеш Абасавай. Цікавы голас, дарэчы, у дзяўчыны. Паразуменьне не знайшлі зноў жа па “ідэйных” матывах? Ёй забаранілі выступаць разам з Вамі? І яшчэ: ці ведаеце Вы факты, калі дзяржэстраднікі не баяліся сапсаваць кар''еру і працягвалі кантактаваць з “чорнасьпісачнымі” артыстамі?”
(Вольскі: ) “Ціск на Гюнеш сапраўды быў: ёй прапанавалі: альбо “Славянскі базар”, альбо “Крамбамбуля”... Пры такой дылеме Абасава, натуральна, выбрала шлях айчыннай поп-зоркі. Для дзяўчыны з Баранавічаў, якая імкнецца заняць нейкія першыя месцы ў эстрадзе краіны, гэта натуральна. І я ня ведаю ніводнага эстраднага сьпявака, які б адмовіўся ад эстраднай кар’еры паводле нейкіх ідэйных меркаваньняў”.
Глупства, узьведзенае ў абсалют: у чорнай краіне забаранілі рэп, а ў “белай” – рок...
(Мікалай, Магілёў: ) “Што стаіць за гісторыяй эфірнай забароны шэрагу рок-выканаўцаў: тут улада прадэманстравала сваё самадурства, ці яшчэ болей глупства нарабілі са страху быць залічанымі ў “ідэйна ненадзейныя” розныя начальнікі дзяржаўных і камэрцыйных тэле- ды радыёстанцый?”
(Вольскі: ) “Хутчэй за ўсё і тое, і другое. Унутраны цэнзар... Неразумныя дзеяньні ананімных “ідэолягаў”... З дурных паралеляў – хіба забарона рэпу, здаецца, у Зімбабвэ. Сьмех: у чорнай краіне забараніць рэп... Пра гэта даведаўся ўвесь сьвет! Тое самае й тут: больш за паўтара году нацыянальныя рок-гурты практычна не іграюць вялікіх канцэртаў, адлучаныя ад любога эфіру... Узьведзенае ў абсалют глупства! І сьвет зрэагаваў на яго падтрымкай беларускіх музыкаў”.
“Чаму пайшоў за Шарамета? Я публічная асоба, і ў судзе мне куды прасьцей, чым, скажам, студэнтам, якіх могуць выгнаць з вучобы”
(Алена, Слуцак: ) “Я вельмі ўдзячная вам за выступ на Кастрычніцкай плошчы, за Вашую песьню. Але яшчэ больш – за тое, што выйшлі на сайт “Белорусский партизан”, калі арыштавалі Паўла Шарамета і прапанавалі стаць сьведкам у судзе, бо бачылі, як затрымлівалі апазыцыйнага журналіста. Такі ўчынак – контрфон тыповай беларускай сьвядомасьці: схавацца, не рызыкаваць сабой, асабліва калі ёсьць магчымасьць застацца незаўважаным і тады судзьдзя – толькі тваё сумленьне... А гэта і быў той самы момант”.
(Вольскі: ) “Слухайце, я публічная асоба ў той ці іншай ступені, і мне ў судзе значна прасьцей, чым, напрыклад, Вам, альбо нейкім студэнтам, бо іх могуць за тое выгнаць з вучобы”.
(Спадар: ) “Людзі, якія маюць дачыненьне да тэлебачаньня, казалі, што беларускія каналы выкарыстоўваюць 25-ы кадр для замбаваньня народу. Ці сапраўды гэта так? Вы ж спэцыяліст...”
(Вольскі: ) “Сапраўды, я некалі працаваў на 8-м тэлеканале, дзе вёў такую сьмешную, гіранічную перадачку “Квадракола”, таму пэўнае ўяўленьне пра тэхналёгіі сапраўды маю... Але сёньня, мне здаецца, дзяржаўная мэдыямашына цудоўна абыходзіцца бяз розных там хітрыкаў кшталту таго самага 25-га кадру... Людзі добра замбуюцца і празь бясконцыя “ідэйна вывераныя” праграмы, перадачы, зь якімі яны прачынаюцца ад шостай раніцы і кладуцца спаць. Б’юць і б’юць па галовах... У такіх умовах раней-пазьней пачынаюць верыць, што “нашыя” сябры – іранцы, а “нашыя” ворагі – тыя ж эўрапейцы...”
“У гэтым рамане да зрэзу нашага часу прыплюсаваны дадатковы абсурд...”
(Спадар: ) “Ведаю, што ў Вас ёсьць паэтычныя зборнікі...”
(Вольскі: ) “Так, два. Але зараз ня маю часу для заняткаў свабоднай паэзіяй”.
(Спадар: ) “Ці можна знайсьці Вашыя вершы ў інтэрнэце?”
(Вольскі: ) “Абсалютна не займаўся гэтым. Бо ня дужа задаволены тым, чым займаўся пятнаццаць гадоў назад”.
(Аліна, Пухавічы: ) “Ці закончылі вы свой раман? Пра што ён, калі і дзе выйдзе?”
(Вольскі: ) “Карэктура кнігі ўжо вычытаная. Там паўтара дзясятка апавяданьняў і ці то раман, ці то аповесьць – я ня дужа разьбіраюся... Пра што? Зрэз часу плюс нейкі дадатковы абсурд... Як выйдзе, дык пачытаеце”.
(Юнак, Маладзечна: ) “Спадар Лявон, куды можна зьвярнуцца сёньня літаратарам-пачаткоўцам, якія пішуць на не зусім “цікавыя” для дзяржаўных выданьняў тэмы?”
(Вольскі: ) “На жаль, з прэсай такая сытуацыя, як і з усёй культурай... Апошняй такой вольнай выспачкай была газэта “Наша Ніва”, зараз яна ў вельмі цяжкім стане – уся зашчэмленая ўладнымі структурамі. Але ёсьць сайт тыднёвіка, знайдзіце яго праз інтэрнэтны пошук. Яшчэ раю адмысловы літаратурны партал: на беларускай лацініцы набярыце litara.net. І там вы зможаце спаткацца з цэлым літаратурным беларускім сьветам, надрукаваць нешта сваё”.
Практычна ідэал: не прымаў наркотыкі і не прадаваў Леніна, а мацюкаецца толькі разы са два на год...
(Аляксей: ) "Недзе чытаў, што Вас арыштавалі ў Сочы за наркату. Ці праўда?"
(Вольскі: ) “Мяне затрымалі летась у Ялце падчас аблавы на нефармалаў. Я цягну на іх сваім выглядам, гэта праўда... Знайшлі ў партманэце палову таблеткі ад галаўнога болю: зразумелі ўсё і адпусьцілі. Такія вось “калёсы”...
(Мікалай Галынец, Мазыр: ) “Расказвалі, у маладосьці для падтрымкі штаноў вы пісалі партрэты Леніна. Праўда?”
(Вольскі: ) “Маляваў. Але ня так, як вядомы па групе “Бонда” гітарыст Ваня Маркаў: скульптар па спэцыяльнасьці, ён ваяў Ільічоў, калі не было грошай у сям’і... А я маляваў Леніна ў войску, бо меў мастацкую адукацыю і таму мне даручалася выпускаць “баявыя лісткі”.
(Спадар: ) “Скажыце нарэшце праўду: сьпяваеце ў ZETе?”
(Вольскі: ) “Пра што Вы – там зусім іншы чалавек! Проста ён падобны да мяне, хоць пастаянна ў масцы ходзіць... Дарэчы чарговы ZETаўскі альбом выйдзе калі ня ў гэтым месяцы, дык у наступным дакладна”.
(Спадар: ) “Ці мацюкаюцца рок-музыкі і Вы асабіста?”
(Вольскі: ) “У мяне зь дзяцінства неяк не заладзілася з гэтай “мудрагелістай” справай. Таму й зараз злоўжываю “выбранай” лексікай у выключных выпадках – можа, раз на два гады. Альбо, напрыклад, калі трэба працытаваць трапны анэкдот, альбо песьню нейкую, адкуль слоў ня выкінеш... А музыкі – яны ж такія людзі, як і ўсе. Розныя. Ёсьць інтэлігентныя, але ўвесь час лаюцца матам! Іх шмат...”
Новы альбом N.R.M. будзе “адступнцкім”. З чорным пэсымізмам ды ідыёцкім аптымізмам...
(Спадар: ) “Дзе і як можна набыць Вашыя зборнікі?”
(Вольскі: ) “У розных крамах тыпу “Містэрыі гуку”, або ёсьць крамка пад ГУМам... Шукайце, пакуль яшчэ прадаюць!”
(Антося: ) “Спадар Вольскі, трэба рабіць акцыі супраціву больш яскравымі, каб прыцягнуць у рух новых людзей. Ці плянуеце недзе выступаць у хуткім часе, якія пляны на новы альбом? Разумею, што ўмовы складаныя, але перадрэвалюцыйная муза павінна натхняць творцу, каб творца натхняў людзей. Дзякуй, Жыве Беларусь! Антося”.
(Вольскі: ) “Жыве! Паглядзіце афіцыйны сайт нашага фан-клюбу – там ёсьць цікавыя рэчы пра некаторыя задумкі, выступы... Што да альбому, дык як ні дзіўна – у нас ужо дзесяць песень! Мы займаемся імі, нібыта ў завадзкім канвэеры: зьбіраемся тройчы на тыдзень. І ў гэтым сэнсе магу вас парадаваць – справа зрушылася”.
(Максім, Вільня: ) “Прывітаньне, шаноўны спадар Лявон! Як Вы маецеся? Калі чакаць наступны альбом гурту N.R.M.? Загадзя дзякуй, спадар Максім з-пад Вільні”.
(Вольскі: ) “Альбом на падыходзе. Палітра пачуцьцяў у ім багатая: ад чорнага пэсымізму да ідыёцкага аптымізму... Сёлета, дарэчы, цікавая сытуацыя: чакаюцца рэлізы, то бок выхады новых альбомаў гуртоў N.R.M., “Крамбамбуля”, плюс яшчэ the best “Крамбамбулі” і альбом ад ZET”
(Спадар, Берасьце: ) “Ці адыходзіце Вы ў новым альбоме ад сваёй традыцыйнай канцэпцыі?”
(Вольскі: ) “Адыходзім, вы як зь языку зьнялі...”
(Спадар, Івацэвічы: ) “Будзеце даваць тур у падтрымку новага альбому? Дык заедзьце ў наш раён: тут многа людзей любяць вас...”
(Вольскі: ) “Цэлых дваццаць восем чалавек?”
(Спадар: ) “Памыляецеся: дваццаць дзевяць! Адкуль такое веданьне сытуацыі?”
(Вольскі: ) “Даўно рок-музыкай займаюся, дык паступова разьвіваецца тэлепатыя...”
Гады тры – энтузіязм, далей – сям’я, дзеці, хлеб надзённы: чэзьне-чэзьне і ўсё, каманда рассыпаецца...
(Алесь, Менск: ) "Ці праўда, быццам Вы настолькі паўплывалі на Кулінковіча, што ён перайшоў на родную мову?”
(Вольскі: ) “Кулінковіч і безь мяне дастаткова сфармаваная асоба, каб урэшце рэшт дайсьці да беларускамоўных песень. Я вельмі рады гэтаму ягонаму рашэньню і лічу, што альбом “Танкі” – адзін зь лепшых у дыскаграфіі Сашы. Вельмі цікавыя песьні, зусім па-іншаму ён загучаў... У любым выпадку, гэта прадуктыўны пошук, за які толькі радуесься”.
(Макс: ) “Як вы ставiцеся да хiп-хоп гурту "Чырвоным па-беламу"? Зь вялiкай павагай, Макс”.
(Вольскі: ) “Вельмі добра стаўлюся, ведаю лідэра гэтай каманды, Кроу. Мы рэгулярна сустракаемся і ў Варшаве, і тут. Магчыма, зробім нават агульны трэк: удвох начытаем, для сьмеху...”
(Макс: ) “Лявон, каго б Вы адзначылi сярод маладых беларускiх сьпевакоў ды гуртоў?
(Вольскі: ) “Добрых маладых выканаўцаў у нас проста безьліч! Шкада толькі, выжываюць самыя магутныя, самыя ўтрапёныя і самыя ўпартыя. Бо на гэтай тэрыторыі, дзе адсутнічае нармальны шоў-бізнэс – ёсьць толькі дзяржаўны, уся гэтая музыка “нерэкамэндаваная”... Яна па-за законам – ніхто нікуды ня будзе вас запрашаць. Людзі на энтузіязьме займаюцца два, тры, чатыры гады, потым сям’я-дзеці, няма чым карміць, трэба працаваць... Чэзьне, чэзьне – каманда распадаецца.
Паўтараю: у нас вельмі шмат добрых выканаўцаў, якія ў любой іншай краіне “раскруціліся” б праз год”.
“Як кажуць у “вэртыкальных” вярхах, вы “ня ў курсе структуры моманту...”
(Алесь Асіпцоў, Магілёў: ) “ У мяне нібыта й простае пытаньне... Патлумачце, чаму Вы ды й іншыя рок-музыкі так мала бываеце на гастролях у беларускай глыбінцы? Справа ў ганарарах? У заканадаўстве? У адсутнасьці Вашай аўдыторыі? Я пытаюся пра гэта, бо артысты блізкія да ўлады наадварот часьцяком у нашых краях. Як і расейскія папсавікі...”
(Вольскі: ) “Шаноўны Алесь і шаноўнае спадарства, вы, як кажуць верхнія вэртыкальнікі, крышачку “ня ў курсе структуры моманту”. Вельмі цяжка выбіць гастрольнае пасьведчаньне на канцэрт рок-каманды, той жа, напрыклад, N.R.M. Калі хтосьці сходзіць у аддзел культуры Магілёўскага гарвыканкаму і праб’е дазвол на канцэрт нашага гурту, то абавязкова прыедзем!”
(Спадарыня: ) “Дзень добры самаму моднаму і самаму беларускаму музыку РБ! Спачатку хочацца пажадаць Вам самых вялікіх посьпехаў у творчасьці, якую гэтак шмат людзей любіць у Беларусі! А цяпер пытаньне: калі Вы ўжо наведаеце Горкі? Тут жа столькі моладзі і студэнтаў. У Воршу езьдзіце, а яшчэ 40 км да Горак не даяжджаеце…Чакаем!”
(Вольскі: ) “Дзякуй – і паўтараю тое самае, што сказаў Алесю: пры станоўчым адказе тэлефануйце і абавязкова сустрэнемся!”
(Анатоль, Менск: ) “А ці нельга ладзіць канцэрты ня вельмі легальна?”
(Вольскі: ) “Вы давайце тут гэта, не расхіствайце ўстоі дзяржаўнасьці! Колькі гадоў маеце?”
(Анатоль: ) “Трынаццаць...”
(Вольскі: ) “У інтэрнэт час ад часу лазіце? Тады загляніце на наш сайцік nrsm.org – ёсьць цікавая для вас інфармацыя…”
“Народ прызвычаіўся да папсовай жуйкі і лічыць, што эстраднікі ведаюць толькі тры акорды. А як пяць – тады яны проста геніі!”
(Ганна, Менск: ) "Вас нярэдка бачаць разам зь "Ляпісамі": няўжо сур''ёзна ставіцеся да творчасьці каманды Міхалка? Часам тое, што яны робяць, яшчэ горш, чым прасьпяванае той жа Смолавай. Як увогуле ацэньваеце высілкі беларускай папсы?"
(Вольскі: ) “Ляпіс-Трубяцкі” абсалютна па-за стылямі. Міхалок надзвычай таленавіты чалавек, зь ім вельмі цікава працаваць – гэта, па-расейску кажучы, дужа “искромётно”... І музыкі ягоныя таксама своеасаблівыя людзі: ніколі ня будуць граць тое, што ім не па душы. У адрозьненьне ад тых папсавікоў, пра якіх вы пытаецеся.
Папса – гэта калі дасьведчаныя людзі адмыслова робяць песенькі з трох папулярных блатных акордзікаў, ну, пяці акордаў... Тады ўжо зусім “нармальна”... Таму што яны, бачыш, лічаць, быццам народ іншага не зразумее! А народ папросту прызвычаіўся да вось гэтай жуйкі, да гэтых трох ці пяці акордаў, і ўпэўнены: нашыя кампазытары нічога лепшага не напішуць... Такое заганнае кола!”
(Мікалай Гарыніч, Барысаў: ) “Вам ня сорамна, што некалі пісалі тэксьцікі для песенек жонкі менскага банкіра спадара Краўцова?”
(Вольскі: ) “Ну, адно што гэта быў, на мой погляд, мёртванароджаны праект... Прынамсі для мяне. Як толькі я займаюся чымсьці празь сілу, яно не атрымліваецца. Рады, што і тут не атрымалася. А шкада банкіра, які быццам бы ні за што сядзіць зараз у вязьніцы”.
На які музычны нацыянальны прадукт варта трымаць раўненьне
(Сьвятлана, Бялынічы: ) "На які нацыянальны музычны прадукт варта арыентавацца тым, хто ведае беларускую музыку ня лепшым чынам? Што Вы думаеце пра сёньняшняе разьвіцьцё беларускай культуры?"
(Вольскі: ) “Арыентавацца трэба на тое, што вам бліжэй да сэрца і да душы. Можа быць, да галавы... Беларуская музыка вельмі багатая і разнастайная: ад усялякіх прычытаньняў фолькавай музыкі, старажытнай музыкі, раскапанай энтузіястамі, да ультрасучаснай – і дэнсавай, і рокавай... Тое, што вам будзе бліжэй, і выбірайце.
А культурная сытуацыя ў Беларусі, на мой погляд, вельмі цяжкая. Яна перажывае ня тое што крызыс – сапраўдную катастрофу. Бо ўсё незалежнае, усе найлепшыя творцы ў гэтай сытуацыі папросту напалову як бы па-за законам: не рэкамэндуюцца, не вітаюцца... Я ўжо не кажу пра рок-музыку ці любую незалежную! Гэта зусім “ня наша – апазыцыйнае...”
(Віталь Бендажкевіч, Наваполацк: ) “Можа, Вы плянуеце альбом з перакладам на родную мову гітоў расейскіх выканаўцаў? Ці не паспрыяе такі дыск на тых, хто думае, што на беларускай мове прыгожых песень не бывае?”
(Вольскі: ) “Шкада іхняй зашоранасьці, неразуменьня вартасьцяў... Калі яны лічаць, быццам расейскае лепшае, то я магу адказна заявіць: у васьмі зь дзесяці выпадкаў лепшае менавіта нашае! Проста яны больш раскручаныя праз тую ж тэлевізію. Мы гралі шмат зь якімі расейскімі выканаўцамі і можам сказаць – гэта параўнаньне не са мной, а зь беларускімі менавіта выканаўцамі – шмат каму зь іх няма чаго рабіць побач з нашымі нармальнымі гуртамі... Таму й не зьбіраюся нічога перакладваць. Хапае свайго. Вось зараз будзе трыб’ют “Нэйрадзюбелю”, і хутчэй за ўсё мы перакладзем якую-небудзь іхнюю старую песьню на беларускую мову. Карацей, ёсьць чым займацца бяз гэткіх рэчаў”.
Чаму музыкі дэманструюць культуру спалучэньня адрознага, а палітыкі – бескультур’е канфрантацыі?
(Максім: ) “Вы блізкія да палітыкі: чаму ў такім разе яны не бяруць прыклад з уменьня рок-музыкаў – вельмі розных – знаходзіць агульную мову дзеля карысьці важных праектаў. Сваімі супольнымі праектамі вы дэманструеце культуру спалучэньня разрозьненага, адрознага. А яны – бясконцае канфрантацыйнае бескультур''е. Ці не на Вашых вачах пасварыліся, напрыклад, Мілінкевіч з Казуліным? Няўжо беларусы такія бясконца канфліктныя людзі?”
(Вольскі: ) “Так, мы адмыслова прадэманстравалі творчую інтэграцыю, здавалася б, з выключна розных людзей – я зь Міхалком ды Кулінковічам... Розныя людзі, розныя творцы, розныя каманды. Да таго ж мы супрацоўнічалі з украінцамі, з палякамі зараз будзем. А вось наконт маёй блізкасьці з палітыкамі вы памыляецеся: ледзь-ледзь ведаю Мілінкевіча, а з Казуліным наагул незнаёмы. На плошчы з намётавым лягерам я падтрымліваў людзей, якія выйшлі туды з пратэстам. Бо нашая справа – пісаць песьні і дапамагаць людзям: калі яны змагаюцца, дык павінны нешта слухаць... Астатняе хай робяць палітыкі”.
(Юнак, в.Багданаўка, Лунінецкі р-н: ) “Ці не заплянаваныя ў Вас супольныя музычныя праекты накшталт “Крамбамбулі” з такімі сьпевакамі, як Сьвятаслаў Вакарчук і Аляксандар Кулінковіч?”
(Вольскі: ) “Месяцы два таму мы прэзэнтавалі ў цэнтры Варшавы, у Старым горадзе, вялікі канцэрт з удзелам гуртоў “Крама”, Сашы Кулінковіча, Русі зь “Індыга” плюс культавыя польскія выканаўцы – гэта апошні супольны музпраект. Далей – новыя акцыі, пабачым якія...”
Стасункі “творцы – дзяржава” часьцей заканчваюцца жорсткай драмай першых...
(Антось Цыбуля, Полацак: ) “Ці не зьбіраецеся Вы зьяжджаць зь Беларусі?”
(Вольскі: ) “Сёньня не, а ў будучым? Хто ведае, што з намі здарыцца заўтра... За мной стаіць не адна тысяча людзей, якія слухаюць нас, цэняць нашую творчасьць... І калі я раптам зьеду на пошукі лепшай долі, нейкіх там грошай, шмат маладых людзей разьверыцца ў сваіх ідэалах, скажам так... Таму я хутчэй магу паехаць з адным ці другім гуртом на нейкія студыі, пабыць там месяц-два... Але ўсё роўна буду вяртацца сюды на канцэрты, рэпэтыцыі”.
(Вікторыя, Менск: )“Прывітанне! Мяне завуць Вікторыя, я – студэнтка зь Менску. Хачу спытацца ў Лявона, ці ня думаў ён пра тое, каб вылучыць сваю кандыдатуру на пост кіраўніка дзяржавы. Мне здаецца, у беларусаў ёсьць давер да яго асобы... І ўвогуле, што Лявон думае пра музыкаў, творчых дзеячоў, якія пачынаюць займацца палітыкай?"
(Вольскі: ) “Як хочаце, каб краіна ляжала ў руінах, каб заводы ўсе спыніліся, каб вуліцы былі засьмечаныя, каб скончыўся ўвесь спорт, а была толькі культура, вакол адна культура – тады выбірайце! Я, канечне, паспрабую “запусьціць эканоміку”, толькі ня ўпэўнены, што тое атрымаецца, хоць і буду старацца… Вам гэта трэба? Мне – не!
Што да сутыкненьняў творчых асобаў з уладай, дык магу прыгадаць хіба ці не адзіны ўдалы прыклад – Вацлаў Гавэл. Але ён заняўся палітыкай у досыць сур''ёзным узросьце… Так што я пачакаю!”
(Спадар: ) "Ці ёсьць у Вас такая песьня, якая б магла стаць гімнам дэмакратычнай Беларусі? І калі “не”, то ці плянуецца ейнае напісаньне?"
(Вольскі: ) “Ня справа рок-гурту пісаць гімн краіны. Мы можам стварыць гімн Незалежнай Рэспублікі Мроя, але гэта ўжо іншае... А для новай дэмакратычнай Беларусі – не, ня нашая справа. Як тыя казалі, тут падыходзіць наступны варыянт: аўтар музыкі – Саюз кампазытараў, аўтар тэксту – Саюз пісьменьнікаў... А рок – гэта музыка па-за любой дзяржавай: па-за дэмакратычнай, па-за таталітарнай, па-за капіталізмам, па-за сацыялізмам... Рок і ўся незалежная, авангардная музыка ідзе паралельна зь дзяржавай. Яны рэдка перакрыжоўваюцца. І стасункі “творца – дзяржава” ў большасьці выпадкаў кепска заканчваюцца. Для творцы менавіта. Для дзяржавы радзей...”
(Спадар: ) “Аб чым Вы будзеце пець, калі да ўлады прыйдзе нармальны чалавек? А можа Вы па крыві – апазыцыянэр?”
(Вольскі: ) “Рок-н-рольшчык заўсёды да ўлады калі не апазыцыйны, дык... Ну, калі нават улада і падабаецца, ён такі... халодны да яе! Ня лезе звычайна ў гэтыя справы. Раней я дэкляраваў: можа быць, N.R.M. ня знойдзе сябе ў новай Беларусі – не застанецца месца для нас. Можа быць... І няхай так здараецца! Я буду толькі рады, што дзеля шчасьлівай Беларусі гурт памрэ... Мне не шкада, каб у нас усё памянялася, у тым ліку і з культурай.
Каб усё зьмянілася, стала нармальным, як у астатнім сьвеце, я гатовы ахвяраваць нават N.R.M...”
(Спадар: ) “Пытаньне да спадара Вольскага. У “Народнай Волі” прачытаў невялікае інтэрвію са сьпявачкай Смолавай. На адно з пытаньняў яна зрэагавала так: “Дык што, можа, на Эўрабачаньне паедзе “Нэйрадзюбель” ці Мілінкевіч?” Пракамэнтуйце, калі ласка, гэтае выказваньне”.
(Вольскі: ) “З задавальненьнем паехала б “Крамбамбуля”, і ў дзясятку дакладна ўвашла б... Бо мы ведаем, як гэта зрабіць – чым зьдзівіць і гэтак далей. Разумна трэба падыходзіць да конкурсу. Але такога падыходу якраз не хапае і нашым выканаўцам, і нашаму начальству. Скажу бязь лішняй сьціпласьці: а вось мы маем неабходную інтуіцыю і ўменьне...
Другое – чаму я выступіў у абарону беларускіх “мэга-зорак”? (Дарэчы, сапраўдныя мэга-зоркі жывуць у мэга-краінах, выключэньне, напэўна, хіба толькі Швэцыя.) Дык што зьменіцца, калі “белзорка” Смолава не даедзе ў Атэны? А проста ўмомант стане ну такой гераіняй! Бо дзякуючы поп-машыне, якая пастаянна бухае па галаве, народ яе сапраўды ведае, ня кажучы пра таго ж Ярмоленку... Адпаведна пры ўмове забароны ўезду-выезду маса пакрыўджаных шарагоўцаў стануць у абарону няшчасных “герояў”, якіх крыўдзяць злосныя імпэрыялісты... Навошта такі розгалас у сьвеце?”
(Спадар: ) “Чуў, што Вы задумвалі неяк сумесны праект з Гюнеш Абасавай. Цікавы голас, дарэчы, у дзяўчыны. Паразуменьне не знайшлі зноў жа па “ідэйных” матывах? Ёй забаранілі выступаць разам з Вамі? І яшчэ: ці ведаеце Вы факты, калі дзяржэстраднікі не баяліся сапсаваць кар''еру і працягвалі кантактаваць з “чорнасьпісачнымі” артыстамі?”
(Вольскі: ) “Ціск на Гюнеш сапраўды быў: ёй прапанавалі: альбо “Славянскі базар”, альбо “Крамбамбуля”... Пры такой дылеме Абасава, натуральна, выбрала шлях айчыннай поп-зоркі. Для дзяўчыны з Баранавічаў, якая імкнецца заняць нейкія першыя месцы ў эстрадзе краіны, гэта натуральна. І я ня ведаю ніводнага эстраднага сьпявака, які б адмовіўся ад эстраднай кар’еры паводле нейкіх ідэйных меркаваньняў”.
Глупства, узьведзенае ў абсалют: у чорнай краіне забаранілі рэп, а ў “белай” – рок...
(Мікалай, Магілёў: ) “Што стаіць за гісторыяй эфірнай забароны шэрагу рок-выканаўцаў: тут улада прадэманстравала сваё самадурства, ці яшчэ болей глупства нарабілі са страху быць залічанымі ў “ідэйна ненадзейныя” розныя начальнікі дзяржаўных і камэрцыйных тэле- ды радыёстанцый?”
(Вольскі: ) “Хутчэй за ўсё і тое, і другое. Унутраны цэнзар... Неразумныя дзеяньні ананімных “ідэолягаў”... З дурных паралеляў – хіба забарона рэпу, здаецца, у Зімбабвэ. Сьмех: у чорнай краіне забараніць рэп... Пра гэта даведаўся ўвесь сьвет! Тое самае й тут: больш за паўтара году нацыянальныя рок-гурты практычна не іграюць вялікіх канцэртаў, адлучаныя ад любога эфіру... Узьведзенае ў абсалют глупства! І сьвет зрэагаваў на яго падтрымкай беларускіх музыкаў”.
“Чаму пайшоў за Шарамета? Я публічная асоба, і ў судзе мне куды прасьцей, чым, скажам, студэнтам, якіх могуць выгнаць з вучобы”
(Алена, Слуцак: ) “Я вельмі ўдзячная вам за выступ на Кастрычніцкай плошчы, за Вашую песьню. Але яшчэ больш – за тое, што выйшлі на сайт “Белорусский партизан”, калі арыштавалі Паўла Шарамета і прапанавалі стаць сьведкам у судзе, бо бачылі, як затрымлівалі апазыцыйнага журналіста. Такі ўчынак – контрфон тыповай беларускай сьвядомасьці: схавацца, не рызыкаваць сабой, асабліва калі ёсьць магчымасьць застацца незаўважаным і тады судзьдзя – толькі тваё сумленьне... А гэта і быў той самы момант”.
(Вольскі: ) “Слухайце, я публічная асоба ў той ці іншай ступені, і мне ў судзе значна прасьцей, чым, напрыклад, Вам, альбо нейкім студэнтам, бо іх могуць за тое выгнаць з вучобы”.
(Спадар: ) “Людзі, якія маюць дачыненьне да тэлебачаньня, казалі, што беларускія каналы выкарыстоўваюць 25-ы кадр для замбаваньня народу. Ці сапраўды гэта так? Вы ж спэцыяліст...”
(Вольскі: ) “Сапраўды, я некалі працаваў на 8-м тэлеканале, дзе вёў такую сьмешную, гіранічную перадачку “Квадракола”, таму пэўнае ўяўленьне пра тэхналёгіі сапраўды маю... Але сёньня, мне здаецца, дзяржаўная мэдыямашына цудоўна абыходзіцца бяз розных там хітрыкаў кшталту таго самага 25-га кадру... Людзі добра замбуюцца і празь бясконцыя “ідэйна вывераныя” праграмы, перадачы, зь якімі яны прачынаюцца ад шостай раніцы і кладуцца спаць. Б’юць і б’юць па галовах... У такіх умовах раней-пазьней пачынаюць верыць, што “нашыя” сябры – іранцы, а “нашыя” ворагі – тыя ж эўрапейцы...”
“У гэтым рамане да зрэзу нашага часу прыплюсаваны дадатковы абсурд...”
(Спадар: ) “Ведаю, што ў Вас ёсьць паэтычныя зборнікі...”
(Вольскі: ) “Так, два. Але зараз ня маю часу для заняткаў свабоднай паэзіяй”.
(Спадар: ) “Ці можна знайсьці Вашыя вершы ў інтэрнэце?”
(Вольскі: ) “Абсалютна не займаўся гэтым. Бо ня дужа задаволены тым, чым займаўся пятнаццаць гадоў назад”.
(Аліна, Пухавічы: ) “Ці закончылі вы свой раман? Пра што ён, калі і дзе выйдзе?”
(Вольскі: ) “Карэктура кнігі ўжо вычытаная. Там паўтара дзясятка апавяданьняў і ці то раман, ці то аповесьць – я ня дужа разьбіраюся... Пра што? Зрэз часу плюс нейкі дадатковы абсурд... Як выйдзе, дык пачытаеце”.
(Юнак, Маладзечна: ) “Спадар Лявон, куды можна зьвярнуцца сёньня літаратарам-пачаткоўцам, якія пішуць на не зусім “цікавыя” для дзяржаўных выданьняў тэмы?”
(Вольскі: ) “На жаль, з прэсай такая сытуацыя, як і з усёй культурай... Апошняй такой вольнай выспачкай была газэта “Наша Ніва”, зараз яна ў вельмі цяжкім стане – уся зашчэмленая ўладнымі структурамі. Але ёсьць сайт тыднёвіка, знайдзіце яго праз інтэрнэтны пошук. Яшчэ раю адмысловы літаратурны партал: на беларускай лацініцы набярыце litara.net. І там вы зможаце спаткацца з цэлым літаратурным беларускім сьветам, надрукаваць нешта сваё”.
Практычна ідэал: не прымаў наркотыкі і не прадаваў Леніна, а мацюкаецца толькі разы са два на год...
(Аляксей: ) "Недзе чытаў, што Вас арыштавалі ў Сочы за наркату. Ці праўда?"
(Вольскі: ) “Мяне затрымалі летась у Ялце падчас аблавы на нефармалаў. Я цягну на іх сваім выглядам, гэта праўда... Знайшлі ў партманэце палову таблеткі ад галаўнога болю: зразумелі ўсё і адпусьцілі. Такія вось “калёсы”...
(Мікалай Галынец, Мазыр: ) “Расказвалі, у маладосьці для падтрымкі штаноў вы пісалі партрэты Леніна. Праўда?”
(Вольскі: ) “Маляваў. Але ня так, як вядомы па групе “Бонда” гітарыст Ваня Маркаў: скульптар па спэцыяльнасьці, ён ваяў Ільічоў, калі не было грошай у сям’і... А я маляваў Леніна ў войску, бо меў мастацкую адукацыю і таму мне даручалася выпускаць “баявыя лісткі”.
(Спадар: ) “Скажыце нарэшце праўду: сьпяваеце ў ZETе?”
(Вольскі: ) “Пра што Вы – там зусім іншы чалавек! Проста ён падобны да мяне, хоць пастаянна ў масцы ходзіць... Дарэчы чарговы ZETаўскі альбом выйдзе калі ня ў гэтым месяцы, дык у наступным дакладна”.
(Спадар: ) “Ці мацюкаюцца рок-музыкі і Вы асабіста?”
(Вольскі: ) “У мяне зь дзяцінства неяк не заладзілася з гэтай “мудрагелістай” справай. Таму й зараз злоўжываю “выбранай” лексікай у выключных выпадках – можа, раз на два гады. Альбо, напрыклад, калі трэба працытаваць трапны анэкдот, альбо песьню нейкую, адкуль слоў ня выкінеш... А музыкі – яны ж такія людзі, як і ўсе. Розныя. Ёсьць інтэлігентныя, але ўвесь час лаюцца матам! Іх шмат...”
Новы альбом N.R.M. будзе “адступнцкім”. З чорным пэсымізмам ды ідыёцкім аптымізмам...
(Спадар: ) “Дзе і як можна набыць Вашыя зборнікі?”
(Вольскі: ) “У розных крамах тыпу “Містэрыі гуку”, або ёсьць крамка пад ГУМам... Шукайце, пакуль яшчэ прадаюць!”
(Антося: ) “Спадар Вольскі, трэба рабіць акцыі супраціву больш яскравымі, каб прыцягнуць у рух новых людзей. Ці плянуеце недзе выступаць у хуткім часе, якія пляны на новы альбом? Разумею, што ўмовы складаныя, але перадрэвалюцыйная муза павінна натхняць творцу, каб творца натхняў людзей. Дзякуй, Жыве Беларусь! Антося”.
(Вольскі: ) “Жыве! Паглядзіце афіцыйны сайт нашага фан-клюбу – там ёсьць цікавыя рэчы пра некаторыя задумкі, выступы... Што да альбому, дык як ні дзіўна – у нас ужо дзесяць песень! Мы займаемся імі, нібыта ў завадзкім канвэеры: зьбіраемся тройчы на тыдзень. І ў гэтым сэнсе магу вас парадаваць – справа зрушылася”.
(Максім, Вільня: ) “Прывітаньне, шаноўны спадар Лявон! Як Вы маецеся? Калі чакаць наступны альбом гурту N.R.M.? Загадзя дзякуй, спадар Максім з-пад Вільні”.
(Вольскі: ) “Альбом на падыходзе. Палітра пачуцьцяў у ім багатая: ад чорнага пэсымізму да ідыёцкага аптымізму... Сёлета, дарэчы, цікавая сытуацыя: чакаюцца рэлізы, то бок выхады новых альбомаў гуртоў N.R.M., “Крамбамбуля”, плюс яшчэ the best “Крамбамбулі” і альбом ад ZET”
(Спадар, Берасьце: ) “Ці адыходзіце Вы ў новым альбоме ад сваёй традыцыйнай канцэпцыі?”
(Вольскі: ) “Адыходзім, вы як зь языку зьнялі...”
(Спадар, Івацэвічы: ) “Будзеце даваць тур у падтрымку новага альбому? Дык заедзьце ў наш раён: тут многа людзей любяць вас...”
(Вольскі: ) “Цэлых дваццаць восем чалавек?”
(Спадар: ) “Памыляецеся: дваццаць дзевяць! Адкуль такое веданьне сытуацыі?”
(Вольскі: ) “Даўно рок-музыкай займаюся, дык паступова разьвіваецца тэлепатыя...”
Гады тры – энтузіязм, далей – сям’я, дзеці, хлеб надзённы: чэзьне-чэзьне і ўсё, каманда рассыпаецца...
(Алесь, Менск: ) "Ці праўда, быццам Вы настолькі паўплывалі на Кулінковіча, што ён перайшоў на родную мову?”
(Вольскі: ) “Кулінковіч і безь мяне дастаткова сфармаваная асоба, каб урэшце рэшт дайсьці да беларускамоўных песень. Я вельмі рады гэтаму ягонаму рашэньню і лічу, што альбом “Танкі” – адзін зь лепшых у дыскаграфіі Сашы. Вельмі цікавыя песьні, зусім па-іншаму ён загучаў... У любым выпадку, гэта прадуктыўны пошук, за які толькі радуесься”.
(Макс: ) “Як вы ставiцеся да хiп-хоп гурту "Чырвоным па-беламу"? Зь вялiкай павагай, Макс”.
(Вольскі: ) “Вельмі добра стаўлюся, ведаю лідэра гэтай каманды, Кроу. Мы рэгулярна сустракаемся і ў Варшаве, і тут. Магчыма, зробім нават агульны трэк: удвох начытаем, для сьмеху...”
(Макс: ) “Лявон, каго б Вы адзначылi сярод маладых беларускiх сьпевакоў ды гуртоў?
(Вольскі: ) “Добрых маладых выканаўцаў у нас проста безьліч! Шкада толькі, выжываюць самыя магутныя, самыя ўтрапёныя і самыя ўпартыя. Бо на гэтай тэрыторыі, дзе адсутнічае нармальны шоў-бізнэс – ёсьць толькі дзяржаўны, уся гэтая музыка “нерэкамэндаваная”... Яна па-за законам – ніхто нікуды ня будзе вас запрашаць. Людзі на энтузіязьме займаюцца два, тры, чатыры гады, потым сям’я-дзеці, няма чым карміць, трэба працаваць... Чэзьне, чэзьне – каманда распадаецца.
Паўтараю: у нас вельмі шмат добрых выканаўцаў, якія ў любой іншай краіне “раскруціліся” б праз год”.
“Як кажуць у “вэртыкальных” вярхах, вы “ня ў курсе структуры моманту...”
(Алесь Асіпцоў, Магілёў: ) “ У мяне нібыта й простае пытаньне... Патлумачце, чаму Вы ды й іншыя рок-музыкі так мала бываеце на гастролях у беларускай глыбінцы? Справа ў ганарарах? У заканадаўстве? У адсутнасьці Вашай аўдыторыі? Я пытаюся пра гэта, бо артысты блізкія да ўлады наадварот часьцяком у нашых краях. Як і расейскія папсавікі...”
(Вольскі: ) “Шаноўны Алесь і шаноўнае спадарства, вы, як кажуць верхнія вэртыкальнікі, крышачку “ня ў курсе структуры моманту”. Вельмі цяжка выбіць гастрольнае пасьведчаньне на канцэрт рок-каманды, той жа, напрыклад, N.R.M. Калі хтосьці сходзіць у аддзел культуры Магілёўскага гарвыканкаму і праб’е дазвол на канцэрт нашага гурту, то абавязкова прыедзем!”
(Спадарыня: ) “Дзень добры самаму моднаму і самаму беларускаму музыку РБ! Спачатку хочацца пажадаць Вам самых вялікіх посьпехаў у творчасьці, якую гэтак шмат людзей любіць у Беларусі! А цяпер пытаньне: калі Вы ўжо наведаеце Горкі? Тут жа столькі моладзі і студэнтаў. У Воршу езьдзіце, а яшчэ 40 км да Горак не даяжджаеце…Чакаем!”
(Вольскі: ) “Дзякуй – і паўтараю тое самае, што сказаў Алесю: пры станоўчым адказе тэлефануйце і абавязкова сустрэнемся!”
(Анатоль, Менск: ) “А ці нельга ладзіць канцэрты ня вельмі легальна?”
(Вольскі: ) “Вы давайце тут гэта, не расхіствайце ўстоі дзяржаўнасьці! Колькі гадоў маеце?”
(Анатоль: ) “Трынаццаць...”
(Вольскі: ) “У інтэрнэт час ад часу лазіце? Тады загляніце на наш сайцік nrsm.org – ёсьць цікавая для вас інфармацыя…”
“Народ прызвычаіўся да папсовай жуйкі і лічыць, што эстраднікі ведаюць толькі тры акорды. А як пяць – тады яны проста геніі!”
(Ганна, Менск: ) "Вас нярэдка бачаць разам зь "Ляпісамі": няўжо сур''ёзна ставіцеся да творчасьці каманды Міхалка? Часам тое, што яны робяць, яшчэ горш, чым прасьпяванае той жа Смолавай. Як увогуле ацэньваеце высілкі беларускай папсы?"
(Вольскі: ) “Ляпіс-Трубяцкі” абсалютна па-за стылямі. Міхалок надзвычай таленавіты чалавек, зь ім вельмі цікава працаваць – гэта, па-расейску кажучы, дужа “искромётно”... І музыкі ягоныя таксама своеасаблівыя людзі: ніколі ня будуць граць тое, што ім не па душы. У адрозьненьне ад тых папсавікоў, пра якіх вы пытаецеся.
Папса – гэта калі дасьведчаныя людзі адмыслова робяць песенькі з трох папулярных блатных акордзікаў, ну, пяці акордаў... Тады ўжо зусім “нармальна”... Таму што яны, бачыш, лічаць, быццам народ іншага не зразумее! А народ папросту прызвычаіўся да вось гэтай жуйкі, да гэтых трох ці пяці акордаў, і ўпэўнены: нашыя кампазытары нічога лепшага не напішуць... Такое заганнае кола!”
(Мікалай Гарыніч, Барысаў: ) “Вам ня сорамна, што некалі пісалі тэксьцікі для песенек жонкі менскага банкіра спадара Краўцова?”
(Вольскі: ) “Ну, адно што гэта быў, на мой погляд, мёртванароджаны праект... Прынамсі для мяне. Як толькі я займаюся чымсьці празь сілу, яно не атрымліваецца. Рады, што і тут не атрымалася. А шкада банкіра, які быццам бы ні за што сядзіць зараз у вязьніцы”.
На які музычны нацыянальны прадукт варта трымаць раўненьне
(Сьвятлана, Бялынічы: ) "На які нацыянальны музычны прадукт варта арыентавацца тым, хто ведае беларускую музыку ня лепшым чынам? Што Вы думаеце пра сёньняшняе разьвіцьцё беларускай культуры?"
(Вольскі: ) “Арыентавацца трэба на тое, што вам бліжэй да сэрца і да душы. Можа быць, да галавы... Беларуская музыка вельмі багатая і разнастайная: ад усялякіх прычытаньняў фолькавай музыкі, старажытнай музыкі, раскапанай энтузіястамі, да ультрасучаснай – і дэнсавай, і рокавай... Тое, што вам будзе бліжэй, і выбірайце.
А культурная сытуацыя ў Беларусі, на мой погляд, вельмі цяжкая. Яна перажывае ня тое што крызыс – сапраўдную катастрофу. Бо ўсё незалежнае, усе найлепшыя творцы ў гэтай сытуацыі папросту напалову як бы па-за законам: не рэкамэндуюцца, не вітаюцца... Я ўжо не кажу пра рок-музыку ці любую незалежную! Гэта зусім “ня наша – апазыцыйнае...”
(Віталь Бендажкевіч, Наваполацк: ) “Можа, Вы плянуеце альбом з перакладам на родную мову гітоў расейскіх выканаўцаў? Ці не паспрыяе такі дыск на тых, хто думае, што на беларускай мове прыгожых песень не бывае?”
(Вольскі: ) “Шкада іхняй зашоранасьці, неразуменьня вартасьцяў... Калі яны лічаць, быццам расейскае лепшае, то я магу адказна заявіць: у васьмі зь дзесяці выпадкаў лепшае менавіта нашае! Проста яны больш раскручаныя праз тую ж тэлевізію. Мы гралі шмат зь якімі расейскімі выканаўцамі і можам сказаць – гэта параўнаньне не са мной, а зь беларускімі менавіта выканаўцамі – шмат каму зь іх няма чаго рабіць побач з нашымі нармальнымі гуртамі... Таму й не зьбіраюся нічога перакладваць. Хапае свайго. Вось зараз будзе трыб’ют “Нэйрадзюбелю”, і хутчэй за ўсё мы перакладзем якую-небудзь іхнюю старую песьню на беларускую мову. Карацей, ёсьць чым займацца бяз гэткіх рэчаў”.
Чаму музыкі дэманструюць культуру спалучэньня адрознага, а палітыкі – бескультур’е канфрантацыі?
(Максім: ) “Вы блізкія да палітыкі: чаму ў такім разе яны не бяруць прыклад з уменьня рок-музыкаў – вельмі розных – знаходзіць агульную мову дзеля карысьці важных праектаў. Сваімі супольнымі праектамі вы дэманструеце культуру спалучэньня разрозьненага, адрознага. А яны – бясконцае канфрантацыйнае бескультур''е. Ці не на Вашых вачах пасварыліся, напрыклад, Мілінкевіч з Казуліным? Няўжо беларусы такія бясконца канфліктныя людзі?”
(Вольскі: ) “Так, мы адмыслова прадэманстравалі творчую інтэграцыю, здавалася б, з выключна розных людзей – я зь Міхалком ды Кулінковічам... Розныя людзі, розныя творцы, розныя каманды. Да таго ж мы супрацоўнічалі з украінцамі, з палякамі зараз будзем. А вось наконт маёй блізкасьці з палітыкамі вы памыляецеся: ледзь-ледзь ведаю Мілінкевіча, а з Казуліным наагул незнаёмы. На плошчы з намётавым лягерам я падтрымліваў людзей, якія выйшлі туды з пратэстам. Бо нашая справа – пісаць песьні і дапамагаць людзям: калі яны змагаюцца, дык павінны нешта слухаць... Астатняе хай робяць палітыкі”.
(Юнак, в.Багданаўка, Лунінецкі р-н: ) “Ці не заплянаваныя ў Вас супольныя музычныя праекты накшталт “Крамбамбулі” з такімі сьпевакамі, як Сьвятаслаў Вакарчук і Аляксандар Кулінковіч?”
(Вольскі: ) “Месяцы два таму мы прэзэнтавалі ў цэнтры Варшавы, у Старым горадзе, вялікі канцэрт з удзелам гуртоў “Крама”, Сашы Кулінковіча, Русі зь “Індыга” плюс культавыя польскія выканаўцы – гэта апошні супольны музпраект. Далей – новыя акцыі, пабачым якія...”
Стасункі “творцы – дзяржава” часьцей заканчваюцца жорсткай драмай першых...
(Антось Цыбуля, Полацак: ) “Ці не зьбіраецеся Вы зьяжджаць зь Беларусі?”
(Вольскі: ) “Сёньня не, а ў будучым? Хто ведае, што з намі здарыцца заўтра... За мной стаіць не адна тысяча людзей, якія слухаюць нас, цэняць нашую творчасьць... І калі я раптам зьеду на пошукі лепшай долі, нейкіх там грошай, шмат маладых людзей разьверыцца ў сваіх ідэалах, скажам так... Таму я хутчэй магу паехаць з адным ці другім гуртом на нейкія студыі, пабыць там месяц-два... Але ўсё роўна буду вяртацца сюды на канцэрты, рэпэтыцыі”.
(Вікторыя, Менск: )“Прывітанне! Мяне завуць Вікторыя, я – студэнтка зь Менску. Хачу спытацца ў Лявона, ці ня думаў ён пра тое, каб вылучыць сваю кандыдатуру на пост кіраўніка дзяржавы. Мне здаецца, у беларусаў ёсьць давер да яго асобы... І ўвогуле, што Лявон думае пра музыкаў, творчых дзеячоў, якія пачынаюць займацца палітыкай?"
(Вольскі: ) “Як хочаце, каб краіна ляжала ў руінах, каб заводы ўсе спыніліся, каб вуліцы былі засьмечаныя, каб скончыўся ўвесь спорт, а была толькі культура, вакол адна культура – тады выбірайце! Я, канечне, паспрабую “запусьціць эканоміку”, толькі ня ўпэўнены, што тое атрымаецца, хоць і буду старацца… Вам гэта трэба? Мне – не!
Што да сутыкненьняў творчых асобаў з уладай, дык магу прыгадаць хіба ці не адзіны ўдалы прыклад – Вацлаў Гавэл. Але ён заняўся палітыкай у досыць сур''ёзным узросьце… Так што я пачакаю!”
(Спадар: ) "Ці ёсьць у Вас такая песьня, якая б магла стаць гімнам дэмакратычнай Беларусі? І калі “не”, то ці плянуецца ейнае напісаньне?"
(Вольскі: ) “Ня справа рок-гурту пісаць гімн краіны. Мы можам стварыць гімн Незалежнай Рэспублікі Мроя, але гэта ўжо іншае... А для новай дэмакратычнай Беларусі – не, ня нашая справа. Як тыя казалі, тут падыходзіць наступны варыянт: аўтар музыкі – Саюз кампазытараў, аўтар тэксту – Саюз пісьменьнікаў... А рок – гэта музыка па-за любой дзяржавай: па-за дэмакратычнай, па-за таталітарнай, па-за капіталізмам, па-за сацыялізмам... Рок і ўся незалежная, авангардная музыка ідзе паралельна зь дзяржавай. Яны рэдка перакрыжоўваюцца. І стасункі “творца – дзяржава” ў большасьці выпадкаў кепска заканчваюцца. Для творцы менавіта. Для дзяржавы радзей...”
(Спадар: ) “Аб чым Вы будзеце пець, калі да ўлады прыйдзе нармальны чалавек? А можа Вы па крыві – апазыцыянэр?”
(Вольскі: ) “Рок-н-рольшчык заўсёды да ўлады калі не апазыцыйны, дык... Ну, калі нават улада і падабаецца, ён такі... халодны да яе! Ня лезе звычайна ў гэтыя справы. Раней я дэкляраваў: можа быць, N.R.M. ня знойдзе сябе ў новай Беларусі – не застанецца месца для нас. Можа быць... І няхай так здараецца! Я буду толькі рады, што дзеля шчасьлівай Беларусі гурт памрэ... Мне не шкада, каб у нас усё памянялася, у тым ліку і з культурай.
Каб усё зьмянілася, стала нармальным, як у астатнім сьвеце, я гатовы ахвяраваць нават N.R.M...”
