Пра затрыманьне 30-гадовай Вольгі Класкоўскай па падазрэньні ў замаху на забойства мужа стала вядома 2 красавіка. Цяпер яна знаходзіцца ў турме недалёка ад Стакгольму. Што новага на гэты момант у справе Вольгі, мы даведаліся ад ейнай маці — Людмілы Класкоўскай.
Класкоўская: Вользе адмянілі рэжым жорсткай ізаляцыі. Да гэтага яна сядзела ў блёку для суіцыднікаў, гэта рэжым жорсткага адзіночнага ізаляваньня, а зараз за прыкладныя паводзіны рэжым зьмякчылі. Камэра таксама адзіночная, але Волечка выходзіць на прагулкі, але самая вялікая радасьць — гэта мажлівасьць стасункаў зь іншымі вязьнямі, жанчынамі. У тым ліку там нямала прадстаўнікоў з СНД, у тым ліку з Малдовы і Расеі. Яна шмат чытае, а таксама вядзе турэмны дзёньнік.
Радкевіч: Яна піша літаратурныя нататкі ці занатоўвае дзень за днём тое, што адбываецца?
Класкоўская: Яна піша сваю драму — ад пачатку прыезду ў квітнеючую сацыяльную краіну і да сёньня. Яна дакумэнтальна пацьвярджае, што адбывалася, што яна адчувае. Будзе пісаць кнігу пра ўсё гэта.
Радкевіч: Я дарэчы павінна нагадаць, што Радыё Свабода і Беларускі ПЭН-цэнтар заснавалі прэмію імя Францішка Аляхновіча за найлепшы твор, напісаны ў зьняволеньні.
Класкоўская: Вольга яшчэ паведаміла, што самы вялікі боль — разлука з дзецьмі. Яна сказала, што калі за Міраславу яна спакойная, бо яна на радзіме з намі, дык пра лёс Адама, якому 2 ліпеня будзе годзік, ёй нічога не вядома. Пракурор ня даў дазвол на спатканьне з сынам, пра што хадайнічала кіраўніцтва СІЗА, але бацька Адама не дазваляе гэтага.
Радкевіч: А якія прагнозы?
Класкоўская: Адвакат сказаў, што трэба рыхтавацца да тэрміну зьняволеньня — 2-4 гады. І яна гатовая да гэтага.
Радкевіч: Дарэчы, Вольга з адвакатам гаворыць празь перакладніка?
Класкоўская: Вольга вельмі добра валодае ангельскай мовай, яна у Менску хадзіла ў адмысловую клясу, і таму у яе ніякіх праблемаў у маўленьні ці чытаньні няма.
Радкевіч: Вольга выказвала пажаданьне, каб яе дэпартавалі ў Беларусь. Калі суд асудзіць яе на пазбаўленьне волі, дзе б яна хацела адбываць пакараньне — у Швэцыі ці ў Беларусі?
Класкоўская: У кожным лісьце яна піша: «Мамачка, я вельмі хачу дамоў. Трэба было спачатку згубіць Радзіму, потым свабоду, каб зразумець, што такое Радзіма. Я сабе зараблю на лесапавале, але толькі дома». Бо хто там да яе будзе наведвацца?
Класкоўская: Вользе адмянілі рэжым жорсткай ізаляцыі. Да гэтага яна сядзела ў блёку для суіцыднікаў, гэта рэжым жорсткага адзіночнага ізаляваньня, а зараз за прыкладныя паводзіны рэжым зьмякчылі. Камэра таксама адзіночная, але Волечка выходзіць на прагулкі, але самая вялікая радасьць — гэта мажлівасьць стасункаў зь іншымі вязьнямі, жанчынамі. У тым ліку там нямала прадстаўнікоў з СНД, у тым ліку з Малдовы і Расеі. Яна шмат чытае, а таксама вядзе турэмны дзёньнік.
Радкевіч: Яна піша літаратурныя нататкі ці занатоўвае дзень за днём тое, што адбываецца?
Класкоўская: Яна піша сваю драму — ад пачатку прыезду ў квітнеючую сацыяльную краіну і да сёньня. Яна дакумэнтальна пацьвярджае, што адбывалася, што яна адчувае. Будзе пісаць кнігу пра ўсё гэта.
Радкевіч: Я дарэчы павінна нагадаць, што Радыё Свабода і Беларускі ПЭН-цэнтар заснавалі прэмію імя Францішка Аляхновіча за найлепшы твор, напісаны ў зьняволеньні.
Класкоўская: Вольга яшчэ паведаміла, што самы вялікі боль — разлука з дзецьмі. Яна сказала, што калі за Міраславу яна спакойная, бо яна на радзіме з намі, дык пра лёс Адама, якому 2 ліпеня будзе годзік, ёй нічога не вядома. Пракурор ня даў дазвол на спатканьне з сынам, пра што хадайнічала кіраўніцтва СІЗА, але бацька Адама не дазваляе гэтага.
Радкевіч: А якія прагнозы?
Класкоўская: Адвакат сказаў, што трэба рыхтавацца да тэрміну зьняволеньня — 2-4 гады. І яна гатовая да гэтага.
Радкевіч: Дарэчы, Вольга з адвакатам гаворыць празь перакладніка?
Класкоўская: Вольга вельмі добра валодае ангельскай мовай, яна у Менску хадзіла ў адмысловую клясу, і таму у яе ніякіх праблемаў у маўленьні ці чытаньні няма.
Радкевіч: Вольга выказвала пажаданьне, каб яе дэпартавалі ў Беларусь. Калі суд асудзіць яе на пазбаўленьне волі, дзе б яна хацела адбываць пакараньне — у Швэцыі ці ў Беларусі?
Класкоўская: У кожным лісьце яна піша: «Мамачка, я вельмі хачу дамоў. Трэба было спачатку згубіць Радзіму, потым свабоду, каб зразумець, што такое Радзіма. Я сабе зараблю на лесапавале, але толькі дома». Бо хто там да яе будзе наведвацца?
