Канстанцін Чарнец

Па просьбах вэтэранаў

“Праваслаўную культуру” — у школы, Балёнскую сыстэму — у ВНУ

Што шукаюць беларусы ў Гугле?

Падушка — зброя маладзёнаў

Кітай: прарэхі мясцовай "біяпалітыкі"

Школьнікі й палітыка

Нацыя ў адпачынку. Зьбірае сілы

Ня памятаю, каб наш беларускі прэзыдэнт калі адбываў у адпачынак. Здаецца, ён заўсёды побач, няспынны й руплівы, як зюзіна печань. Так, пішуць, што ён, напрыклад, у сакавіку ў Вэнэсуэле ня вельмі цяжка працаваў і туды-сюды рэгулярна вандруе ў рэжыме міні-вакацыяў. Але ж які то адпачынак! Каб цалкам забыцца на зьнешні сьвет, на кіраўнічыя клопаты ды справы — хіба было такое? Наўрад ці.

Апошні чэмпіянат Саюзу па камунізьме

«Калі ж соль страціць сілу, дык чым асоліш яе? Яна ўжо ні на што не прыдатная, хіба што выкінуць яе прэч на патаптаньне людзям». Мацьвея 5:13

3 ліпеня — Дзень Недакладнасьці

Візаві з Захадам: візы застануцца

Гаварыце праўду. Усё можа быць скарыстана супраць вас

Нягледзячы на разважлівыя тлумачэньні экспэртамі прычынаў, якія выклікалі хвалю арыштаў на ўсім абшары беларускай апазыцыі, застаецца пэўнае пачуцьцё няўцямнасьці. Тлумачэньні апэлююць да вялізных геапалітычных канструкцыяў, што выразна кантрастуе з «камэрнасьцю», тутэйшасьцю акцыяў. Выглядае ўсё неяк ненатуральна й таму пагрозьліва — быццам цунамі на балоце.

Яўген Еўтушэнка — добры чалавек з СССРу

Яўген Еўтушэнка — вельмі зразумелы, блізкі амаль кожнаму, чый корань (або якар?) у глыбіні савецкай эпохі. Пра яго хочацца сказаць: «добры савецкі чалавек» — ва ўсіх сэнсах добры, ды яшчэ з паэтычным талентам. Не, ён не «савок», што заўсёды згодны з думкаю большасьці й задаволены ўрадам і незадаволены падазронымі паводзінамі суседа. Ён менавіта й ня згодны быў, і спагадлівы. Дадаваў савецкай атмасфэры нейкі струмень рамантычнага кіслароду, а наўзамен атрымліваў трывалую глебу пад нагамі — каб стаяць і высіцца.

9 траўня. Справа тэхнікі?

«Мірнае неба» над Менскам неспакойнае. Ужо які дзень яно грукоча й скуголіць — ідзе рэпэтыцыя авіяцыйнай часткі сьвяточнага параду. Калі нейкі зьнішчальнік пранясецца бы перад самым бальконам, мімаволі ўцісьнешся ў фатэль, а дзеткі ў двары зьляку ціўкнуць вераб’інымі галаскамі. Сёлета асьцярога нават мае некаторыя падставы: нешта ўжо вельмі грандыёзнае рыхтуецца для адзначэньня імпрэзы. І вось, на вуліцы Сурганава гарыць бронетранспарцёр, а зь Берасьця праз Кіеў у Маскву абяцаюць пусьціць «цягнік Памяці». Вельмі шмат магутнага жалеза задзейнічана.

Сьвята не для траваядных

Калісьці 1 траўня ў сьвеце было днём суворым і баявітым. Кшталту Чарнобыльскага шляху сярэдзіны 90-х. Нават кроў лілася. Парушаючы ўсе магчымыя забароны людзі працы выходзілі на далёка не санкцыянаваныя мітынгі й дэманстрацыі, каб нейкім чынам адфарматаваць наяўныя сацыяльныя варункі пад свае часам сьмелыя, часам сьціплыя пажаданьні.

Трыюмф волевыяўленьня

Выбары ў месным склоне

Сёньня, мусіць, варта сказаць пра галоўнае. То бок, пра галоўных — пра мясцовых выбарнікаў мясцовых дэпутатаў у адпаведныя саветы. Яны, выбарнікі, галоўныя — тыя, дзеля каго нібыта гэта ўсё дзеецца — сталі камунікаваць, перакідвацца жартамі пра негалоўнае, т.б. пра тых, за каго ім прапаноўваюць аддаць голас. Ня здольнасьць да членападзельнага маўленьня, ня нават сьмех, як той Тым Талер, а ўсяго толькі маленькую намаляваную «птушачку». Але гэтую птушачку чамусьці шкада. Выбарнікі зьлёгку раздражнёныя, схільныя да зьедлівасьці. Верагодна, гэта таму, што больш прыкметнаю стала навочная агітацыя і балюча заныла ў душы адчуваньне грамадзянскага абавязку, які чамусьці не жадаецца выконваць.

Эстэтыка выбарнай прапаганды: трэш і нябачнасьць

Выбарнікі дзеляцца на няроўныя групы. Адны пра выбары ня ведаюць і даведацца пра нешта ня надта ймкнуцца. Іншыя ведаюць, імкнуцца і вельмі жадаюць усіх астатніх накіраваць да веданьня і больш актыўнай пазіцыі. Ім цяжка, іх шкада, як фізыкаў, якія спрабуюць выдаіць зь фізычнага вакууму нейкія звышцікавыя часьціцы са звышкарыснымі энергіямі. І трэція — аналітыкі (пра сябе я не кажу, я проста разявака ў аналітычным тэатры), якія гэты палітычны вакуум сузіраюць з эстэтычнай цікавасцю і нават упрыгожваюць па-свойму. Выходзіць часьцяком ляканічна й не бяз досьціпу.

Хто там з камянямі, а мы тут — зь бюлетэнямі!

Выбары: сцэнары, імправізацыі

Беларусь — магчыма, апошняя постсавецкая краіна, дзе Палітычнае яшчэ ня страціла свайго драматычнага, экзыстэнцыяльнага зачараваньня для інтэлігентнай публікі. Яно ня стала справай пераважна сухасардэчных прафэсіяналаў — яно вабіць, нібы амаль ядкі плод з амаль празрыстай лупінай. О, беларускі інтэлігент! — ці можна яго лічыць такім, калі яго душа счарсьцьвела для агульнанацыянальных хваляваньняў, а позірк зьвярнуўся да мітусьлівых штодзённых спраў?! Імглістая палітычная прастора бударажыць незразумелыя надзеі, выклікае высокамастацкую роспач — моцныя, шырока разгорнутыя пачуцьці, якія былі звычнейшыя ў канцы перабудоўнай эпохі, чым у наступныя прагматычныя часы.

Партрэт

Вялікі джыхад за аб’ектыўнасьць і ўсёахопнасьць партрэту кандыдата ў народныя выбраньнікі, як вядома, быў пачаты самым калярытным пэрсанажам нашых вясновых элекцыяў Яўгенам Ліпковічам. Ну, вы памятаеце фразу, што выклікала яго абурэньне: «Калі казаць пра партрэт патэнцыйнага кандыдата, то гэта прадпрымальнік: прыватны ці ў рангу кіраўніка буйнога прадпрыемства, акцыянэрнага таварыства». Самавіты і, як уяўляецца, вельмі сьпелы, мусібыць, чалавек. Намаляваны ў павольнай акадэмічнай манэры, без экспрэсіянісцкіх крыўляньняў, без экспэрымэнтатарства, без эксцэсаў. Манумэнтальнасьць — кшталту Савіцкага альбо Кішчанкі — таксама недарэчная; лепш за ўсё падышоў бы сьціплы натурморт. Мясцовы кандыдат павінны быць у ідэале просты й лагодны, як букет бэзу на падваконьні.