Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Бізнэсовец Цітовіч ідзе ў прэзыдэнты: «Права выбару ў нас адабрала дзейная сыстэма і так званая апазыцыя»

абноўлена

Уладзіслаў Цітовіч
Уладзіслаў Цітовіч

12 ліпеня пра свае прэзыдэнцкія амбіцыі заявіў 39-гадовы прадпрымальнік зь Менску Ўладзіслаў Цітовіч. Зварот да грамадзянаў з просьбаў запісвацца ў ягоную ініцыятыўную групу ён разьмясьціў на сваёй старонцы ў Фэйсбуку.

Уладзіслаў Цітовіч нарадзіўся ў 1976 годзе ў Менску. Скончыў будаўнічы факультэт БНТУ, інжынэр-эканаміст, вядзе прыватны бізнэс. Гадуе двух сыноў (9 і 4 гадоў). Жонка працуе лекарам-эндакрынолягам у 1-й клінічнай бальніцы Менску. Беспартыйны. У 2006-м зьбіраў подпісы за Аляксандра Мілінкевіча, у 2010-м — за Яраслава Раманчука. У 2012 годзе балятаваўся ў Палату прадстаўнікоў.

— У сваім звароце ў фэйсбуку вы напісалі, што за вамі не стаіць ні ўлада, ці апазыцыя. А хто тады? Каго вы прадстаўляеце?

— Я прадстаўляю сам сябе і такіх самых, як я, грамадзянаў нашай краіны. І ўсё, што я хачу, — гэта каб нам вярнулі наша права выбару. Таму што як толькі мы атрымаем гэтае права, мы пачнём жыць па-іншаму. У нас гэта права адабрала як дзейная сыстэма, так і так званая апазыцыя, калі яна наагул ёсьць.

— Вы маеце пэўны досьвед удзелу ў парлямэнцкіх выбарах. Вось што паказаў той ваш досьвед — ці рэальна перамагчы чалавеку, за якім ніхто не стаіць?

— Выбары парлямэнцкія цалкам рэальна выйграць добрай камандай. Іншае пытаньне — гэта падлік галасоў. Гэта адзіная замінка. Таму што на тых выбарах мне налічылі перадапошняе месца, хоць я сустракаўся з многімі людзьмі, якія казалі, што галасавалі за мяне. І тыя парушэньні, якія былі на выбарах. І нашы заўвагі пра парушэньні падчас выбараў былі альбо наагул не разгледжаныя, альбо нам далі такія адказы, якія, як кажуць, ні ў якія вароты ня лезуць.

— А хто тады перамог, хто быў вашым канкурэнтам?

— Дзейны дэпутат Віталь Бусько. А па маёй акрузе балятаваўся таксама Ўладзімер Падгол.

— Прынамсі апошнія 5 гадоў ужо ідзе размова пра адзінага кандыдата. Вы таксама пішаце ў сваім звароце ў фэйсбуку, што «мы павінны згуртавацца вакол адзінага кандыдата». На мінулых выбарах было 10 кандыдатаў, на сёлетніх, мяркуючы па заявах прэтэндэнтаў, таксама будзе нямала. Не атрымаецца зноў, што будзе процьма кандыдатаў, а вынік прадказальны?

— «Адзіны» — тут, магчыма, крыху ня тое слова, напэўна, яго трэба замяніць на «аднаго кандыдата». Аднаго кандыдата, за якім стаяць звычайныя людзі — не ад апазыцыі, не ад улады, ні ад кога. Простыя, звычайныя людзі, якія хочуць, каб іх голас пачулі. У якіх ёсьць канстытуцыйнае права на сумленны падлік галасоў.

— А гэта рэальна пры цяперашнім Выбарчым кодэксе — празрыстасьць пры падліку? Калі вы сказалі, што праблема на парлямэнцкіх выбарах была менавіта ў падліку галасоў?

— У гэтым жыцьці няма нічога немагчымага. Пытаньне толькі, як рашаецца гэта задача. Як вырашыць — пэўныя напрацоўкі ёсьць. Але для таго каб гэта зрабіць, мне неабходна каманда. Каманду я зьбіраю са звычайных грамадзянаў. Але патрэбна як мінімум 2 тысячы. А лепш — тысяч 5. Калі столькі людзей зьбярэцца — будуць вельмі цікавыя выбары.

— А рэальна цяпер сабраць 100 тысяч подпісаў? Вось у вас ужо быў досьвед па зборы подпісаў у парлямэнт.

— Рэальна. У людзей павінна быць толькі жаданьне. Рэальна сабраць. Дзьве тысячы могуць сабраць 100 тысяч. Пяць тысяч яшчэ лягчэй зьбяруць. Калі будзе менш людзей у ініцыятыўнай групе — гэта амаль нерэальна. Таму што, мяркуючы па мінулым досьведзе, таксама час збору подпісаў прыпаў на жнівень, адпачынкі, вельмі мала людзей было ў кватэрах, я абышоў велічэзную колькасьць кватэр. Паколькі я сам за сябе зьбіраў, то сабраў досыць шмат — 600 подпісаў. Усе астатнія сабралі ў сярэднім па 50 подпісаў за месяц. Тут чыстая матэматыка — чым больш людзей, тым хутчэй гэтыя подпісы зьбяруцца.

— А цяпер у вас нейкі касьцяк каманды ёсьць?

— Касьцяк ёсьць — больш за 100 чалавек. Але я зь ім не пайду, таму што гэта будзе несур’ёзна. Гэтай колькасьцю мы не зьбяром 100 тысяч. Калі я пасьпею сабраць неабходную колькасьць да 16–17 чысла, то тады я буду заяўляцца. Калі я не зьбяру — я ня буду зьбіраць подпісы.

— Людзі вас ня ведаюць. Вам трэба распавесьці пра сябе і нейкі накід праграмы прадставіць. У вас ёсьць хаця б тэзісы перадвыбарчай праграмы?

— Так, канечне. У мяне ёсьць плян дзеяньняў.

— І што ў першую чаргу вы будзеце рабіць? Хоць некалькі пунктаў пералічыце.

— Пакуль я не магу гаварыць, таму што, наколькі я ведаю, пакуль я не зарэгістраваны, я пра праграму наагул нічога не магу казаць.

— Колькі ў нас было выбараў, і як толькі хтосьці заяўляў пра свае прэзыдэнцкія амбіцыі, пачынаючы ад дырэктараў МТЗ і заводу халадзільнікаў, бізнэсоўца Сяргея Скрабца — іх садзілі за краты. Пасьля мінулых выбараў амаль усе прэтэндэнты таксама апынуліся за кратамі, а Мікола Статкевіч дагэтуль сядзіць. Не апасаецеся за сябе?

Людзі адкрываюць інтэрнэт і бачаць: зноў апазыцыянэра затрымалі. Але пытаньне: ці зьяўляўся ён сапраўдным апазыцыянэрам?

— Паглядзіце на гэта зь іншага боку. Так, яны адседзелі, але хто нагнятае гэтыя страхі? Усе апазыцыянэры выйшлі, акрамя Статкевіча, прычым нядоўга адседзелі. Вось яны самі і наганяюць гэтыя страхі. Так, ёсьць страх у людзей. Але адкуль ён узьнікае? Людзі адкрываюць інтэрнэт і бачаць: зноў апазыцыянэра затрымалі. Але пытаньне: ці зьяўляўся ён сапраўдным апазыцыянэрам? Таму што ўсе, наколькі мне вядома, былі ля якой-небудзь кармушкі. Гэта палітыка, канечне, але як толькі для цябе гэта становіцца бізнэсам і ты ня маеш падтрымкі ўнутры краіны, такі вынік і будзе. Мне на парлямэнцкіх выбарах таксама казалі, палохалі, але ніякіх праблемаў я не сустрэў, Хаця, канечне, гэта не зусім той узровень, але, тым ня менш, заканадаўства я не парушаў, дзейнічаў згодна са сваёй асабістай грамадзянскай пазыцыяй.

— Вось ці магчыма ў такі кароткі тэрмін «раскруціць» чалавека, каб ён стаў вядомы і пазнавальны? Ці здолееце вы раскруціцца?

— Раскруціць чалавека можна. Гэта тэхнічны момант. Па-другое, калі праглядаць апазыцыйныя сайты ці непраўладныя сродкі масавай інфармацыі, там загалоўкі спрэс прыкладна такія: «Вынік выбараў вядомы», «Выбараў няма». Такімі загалоўкамі журналісты заганяюць людзей у тупік. Нельга так пісаць. Трэба пераконваць людзей: «Мы зробім гэта. Мы зможам перамагчы, пераламіць сытуацыю». У мяне просьба да СМІ: пішыце па-іншаму, і людзям стане лягчэй.

— У краіне крызіс, вельмі цяжкая сытуацыя на прадпрыемствах, заробкі мізэрныя... Не баіцеся прыняць краіну ў такім стане, калі вам усё ўдасца?

— Сытуацыя сапраўды даволі цяжкая. Я думаю, што любы чалавек, нават дзейны кіраўнік, калі застанецца, сутыкнецца зь вялікімі праблемамі, і іх давядзецца вырашаць. Але няма шляху бяз выйсьця.

— Але ў вас павінна быць каманда аднадумцаў, прафэсіяналаў. Патрэбна будзе, напэўна, мяняць урад. Вы бачыце вакол сябе такіх людзей?

— Я думаю, нават і ў цяперашнім урадзе, а тым больш ва ўсёй краіне ёсьць нармальныя, адэкватныя прафэсіяналы, спэцыялісты. Але ў сілу пэўных палітычных момантаў яны скаваныя ў сваіх дзеяньнях. Нават тыя, хто цяпер ва ўрадзе, вымушаныя ісьці за тым палітычным курсам, які праводзіць улада. А прафэсіяналаў шмат, яны ёсьць.

— Вы апублікавалі 12 ліпеня свой зварот у фэйсбуку, каб людзі далучаліся да вашай каманды. Народ зьвяртаецца?

— Так. Прычым 90% — жанчыны. Але ў сілу няверы ў перамены яны не да канца бачаць, не разумеюць, хто я. Хоць у мяне ў фэйсбуку ёсьць невялікае партфоліё, відэаролік з парлямэнцкіх выбараў, дзе я практычна казаў тое самае, што і цяпер кажу. І пра права выбару я таксама кажу. Там усё гэта ёсьць. Проста паглядзіце мой ролік. Увечары 14 ліпеня запрацуе мой сайт titovich.by.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG