Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Аграгарадок пераедзе ў зямлянкі


Вёска Жураўлёўка. Вуліца Палявая
Вёска Жураўлёўка. Вуліца Палявая

Вёска Жураўлёўка месьціцца кілямэтраў за сорак на поўдзень ад Гомеля. Мясьціны тут ці адно ня самыя чыстыя ў рэгіёне, які пасьля Чарнобылю моцна ўсеяны радыяцыйным попелам. Але вёска памірае. Апошніх яе жыхароў, якія працавалі тут у былой падсобнай сельскай гаспадарцы Гомельскага радыёзаводу, той жа завод, па сутнасьці, выжывае. «Хоць зямлянкі ў лесе капай», — адчайваюцца жураўлёўцы, бо за прыватызацыю лядашчых дамкоў радыёзавод патрабуе цяпер ад 138 да 193 мільёнаў рублёў — пры сярэдніх заробках у 2 мільёны.

Аграгарадок пераедзе ў зямлянкі
пачакайце

No media source currently available

0:00 0:02:40 0:00

Кожнаму, хто трапляе ў Жураўлёўку, выразна бачна: вёска «адлятае». Адлятае ў нябыт. Даўгая вуліца з чыста вясковай назвай Палявая, што выцягнулася з паўднёвага ўсходу на паўночны захад, падзелена як бы на дзьве часткі: карэнную, з традыцыйнымі вясковымі хатамі, у якіх толькі дзе-нідзе цепліцца жыцьцё, і новую, на 24 дамкі, пабудаваныя Гомельскім радыёзаводам амаль тры дзесяцігодзьдзі таму для працаўнікоў сваёй падсобнай сельскай гаспадаркі. На цяперашні манер — гэткі аграгарадок. «Новая» частка вёскі, аднак, выглядае гэтак жа змрочна, як і старая. Не аграгарадок, а нібыта пакінутае ў радыяцыйнай зоне чарнобыльскае паселішча — пустуючыя дамы, клюб, мэдычны пункт з выбітымі вокнамі, быльнёг, запусьценьне. У заняпад прыйшлі жывёлагадоўчая фэрма, сьвінакомплекс са шматлікай гаспадарчай інфраструктурай. Раскіданая лазьня, газавая кацельня, ад якой засталася толькі труба.

Мясцовая жыхарка Валянціна Панамарова апавядае: «Фэрма закрытая, сьвінарнік закрыты — чатыры пабудовы стаіць. Няма толку. Гараж разабралі й прадалі, са сьвінакомплекса ўсё прадалі. Ня вёска, а сапраўдны Чарнобыль». У «новай» частцы Жураўлёўкі стала жывуць толькі 6 сем’яў — зь ліку былых працаўнікоў падсобнай сельскай гаспадаркі. Астатнія кінулі жураўлёўскі аграгарадок — і разьляцеліся хто куды, бо радыёзавод на пачатку дзьвюхтысячных з-за складанага эканамічнага становішча пазбыўся няўласьцівага «прычэпа» — падсобнай гаспадаркі ў Жураўлёўцы.

Былы-сьвінакомплекс
Былы-сьвінакомплекс

Гадаваную тут жывёлу перадалі калгасу ў вёску Макаўе, а каторую — на бойню. Гаспадарчыя пабудовы таксама зь цягам часу пайшлі на глум. Перасталі вырошчваць гародніну — і жураўлёўцы засталіся бязь працы.

Валянціна Панамарова кажа, што знайшла сабе занятак на паўстаўкі ў раённай спажывецкай каапэрацыі — празь дзень гандлюе ў невялічкай мясцовай краме, а большай тут і ня трэба на тры дзесяткі жыхароў.

Кабета запрашае паглядзець яе дом пад № 121. Сьледам ідуць і іншыя вясковыя жанкі, якія засталіся зь сем’ямі ў Жураўлёўцы і бяз працы, і бяз уласнага даху над галавой.

Валянціна Панамарова і Алена Катлярова
Валянціна Панамарова і Алена Катлярова

Панамарова апавядае: «Дом з 1986 году. Усе рамы пагнілі ў ім, падлога таксама. Радыятары ацяпленьня ржой забітыя, бо вада ржавая. Усё трэба мяняць, рабіць за свой кошт. Лічыльнікі на ваду паставілі, каналізацыйныя сьцёкі адпампоўваем самі. Дровы куляем самі. Газавы балён — і той 90 тысяч. Мой дом ацанілі амаль у 140 мільёнаў. Гэты кошт для мяне непад’ёмны. Заробак цяпер у мяне — 1 мільён 200 тысяч. Як я магу сабраць радыёзаводу за год першапачатковы ўнёсак — 14 мільёнаў? І за што такія цэны? Хоць бы начальнікі прыехалі й паглядзелі. Дык гэта мы яшчэ кожны год фарбуем, шпалеры клеім, усе дзіркі замазваем, каб цяпло менш выдзьмувала».

Жанкі згадваюць, што й раней зьвярталіся да кіраўніцтва радыёзаводу, каб прыватызаваць жытло, у якім яны пражылі чвэрць стагодзьдзя, а некаторыя нават болей. Але ім адказвалі: гэта — інтэрнаты, іх нельга прыватызаваць. Чэкі «Жыльлё» для прыватызацыі вяскоўцам таксама не давалі. Яны нават ня мелі дамоваў найму. І толькі ў 2011 годзе завод заключыў такія дамовы. Проста плацілі заводу грошы за тое, што жывуць, а таксама за электраэнэргію ды ўсе іншыя паслугі. Рамонты рабілі за свае грошы — прадпрыемства ніякіх сродкаў не ўкладала ў падтрыманьне «інтэрнатаў» у належным стане.

Алена Катлярова, былая сьвінарка, а цяпер сацыяльны работнік па догляду нямоглых вяскоўцаў, якая жыве ў доме № 105, лічыць, што пры ацэнцы дамкоў ніхто не зьвяртае ўвагі на іх першапачатковы кошт:

«Ён завышаны. Каэфіцыент прымяняюць — і ўсё. Першы раз з БТІ прыехалі, дык дом ацанілі ў 8 мільёнаў, іншыя — у межах 15 мільёнаў. Потым кошты чамусьці рэзка вырасьлі: з 8 мільёнаў да 170 — на мой дом асабіста. Гэта, здаецца, у 2012 годзе было. Дамы аселі, трэснулі. Калі з БТІ жанчына прыйшла, я запыталася: «Як жа так?» Яна адказвае: «Ён жа ня ўпаў — жыць можна».

Апошнія жыхары аграгарадка зьдзіўляюцца, што вакол столькі размоў пра будаўніцтва аграгарадкоў, а ў Жураўлёўцы тым часам гіне гатовы — і нікому ніякай справы. Яшчэ ў 2004 годзе ў вёсцы агулам было 45 гаспадарак і 113 жыхароў. Цяпер толькі чвэрць ад таго. І куды толькі ні пісалі вяскоўцы, каб правялі справядлівую ацэнку дамоў і дазволілі іх займець ва ўласнасьць:

«У адміністрацыю Савецкага раёну Гомеля пісалі, на тэрыторыі якога знаходзіцца радыёзавад. У аблвыканкам пісалі. Куды яшчэ? У гарвыканкам пісалі, у гомельскую прэзыдэнцкую камісію зьвярталіся. А зараз мы накіравалі ўсе нашыя скаргі ў адміністрацыю прэзыдэнта. Адказ яшчэ не прыйшоў нам зь Менску».

Самая старэйшая з былых працаўнікоў падсобнай сельскагаспадарчай вытворчасьці 75-гадовая Тамара Клемзікава, былая загадчыца сьвінакомплексу, апавядае, што яе дом, дзе без рамонту жыць ужо нельга, радыёзавод празь менскія структуры ацаніў амаль ў дзьве сотні мільёнаў рублёў.

Тамара Клемзякова
Тамара Клемзякова

«193 мільёны, — удакладняе пэнсіянэрка. — Дык я й пытаюся ў прадстаўнікоў радыёзаводу: «А дзе мне такія грошы ўзяць?» Яны: «Крэдыт бяры». Кажу: «Мне ўжо хутка 76 гадоў — я такі крэдыт і на тым сьвеце ня выплачу».

І дадае: «Ніякай тут справядлівасьці: дураць людзей — і ўсё. І дамы гэтыя, відаць, не былі на балянсе. Бо як памёр мой мужык, то я пайшла ў Грабаўскі сельсавет. Там мне сказалі: перапісвай на сябе дом і афармляй дакумэнты на прыватызацыю. Я дзіву даюся: „Гэта ж дом радыёзаводу!“ А сельсаветчыкі: „Як так? Гэта твой уласны дом!“ Калі былі на радыёзаводзе, то я пацікавілася: пакажыце мне дакумэнты першапачатковых выдаткаў на дом. Я ж не прастачка такая — у дакумэнтах разьбяруся. Галоўны бухгальтэр паціснула плячыма: няма дакумэнтаў — і ўсё. Так нічога й не паказалі».

Ці не залатая ванна ў доме Тамары Клемзяковай
Ці не залатая ванна ў доме Тамары Клемзяковай

Кіраўнікі Гомельскага радыёзаводу, якія паставілі апошніх жыхароў Жураўлёўкі ў адчайную сытуацыю, сьцьвярджаюць, што пераглядаюць кошт дамоў для прыватызацыі, бо папраўляць фінансавы стан завода за кошт вяскоўцаў яны не зьбіраюцца: дамы, маўляў, дзяржаўныя.

«Ёсьць ацэнка, кошт на гэтыя дамкі, — кажа прадстаўнік радыёзаводу. — Ацэнены дзяржаўнымі структурамі — Гомельскім агенцтвам па дзяржаўнай рэгістрацыі і зямельнаму кадастру. Ацэнка праведзена нармальна: мы ўсё накіравалі на экспэртызу — экспэртызай пацьверджана. Зараз будзем паведамляць пра гэта жыхарам. Калі яны згодны прыватызаваць, то калі ласка. Калі не, то будзем глядзець па кожнаму факту асобна».

Клюб у Жураўлёўцы
Клюб у Жураўлёўцы

Аднак вяскоўцы даюць мала веры таму, што безь умяшальніцтва кампэтэнтных органаў тут нешта істотна зьменіцца:

«Ходзім, ходзім — замкнёнае кола. Былі тут два тыдні таму прадстаўнікі заводу. Казалі: будзем крыху зьмяншаць кошты. Але нічога пакуль не мяняецца. І што тое „крыху“ — на якіх 10 мільёнаў зьменшаць? Гэта нічога не мяняе».

Валянціна Панамарова лічыць, што людзям у Жураўлёўцы варта і дамы па боскім кошце перадаць, і наконт працы ўладам падумаць:

«Даць людзям працу і аддаць гэтыя дамы па прыймальным кошце. Людзі іх адрамантавалі б і жылі. І тут — галоўнае! — няма працы. Самая блізкая праца ў Грабаўцы — 9 кілямэтраў. Трэба ісьці пешшу. А калі да птушкафабрыкі „Расьсьвет“ — усе 15 кілямэтраў». Столькі ж і ў іншы бок — да калгаса «Сьцяг Радзімы». І мы на гэтым беспрацоўным лапіку. А зараз за бамжоў і дармаедаў узяліся — дык мы ж хутка тут будзем усе дармаедамі«.

Бальшыня дамоў у Жураўлёўцы разбураецца бязь гаспадароў
Бальшыня дамоў у Жураўлёўцы разбураецца бязь гаспадароў

Паняверка, разгубленасьць, адчай апанавалі Жураўлёўку:

«Куды нам ісьці? Нам няма куды ісьці! Мы ня можам купіць дамы, бо заробак такі. І адсюль нас практычна выжываюць. Пражылі столькі, а цяпер ідзе ў лес — шалашы будуй, рый зямлянкі».

Мясцовы ФАП
Мясцовы ФАП

Дзіцячы садок і кантора
Дзіцячы садок і кантора

Дом, у якім быў пажар
Дом, у якім быў пажар

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG