Гэта быў клюб для тых, хто хацеў даведацца пра сваю гісторыю, этнаграфію, спадчыну, вывучаць беларускую мову, гісторыю разьвіцьця права ў нашай краіне. Былі розныя фракцыі для гэтых кірункаў: мова, права, этнаграфія, фальклёр, археалёгія… Але ўсіх аб’ядноўвала цяга да спадчыны той краіны, у якой мы жывем.
Я ўжо прыйшла ў Талаку ў 1989 годзе мастаком, таму гэты кірунак быў натуральным для мяне. Мы нешта майстравалі, рабілі беларускія народныя строі, да сьвятаў рыхтавалі атрыбутыку – маскі, калядныя зоркі. Быў вельмі цікавы від дзейнасьці, які патрабаваў працы мастакоў, – батлейка. Яна ўзьнікла ў Талацэ на прапанову Сержука Вітушкі, які напісаў сцэнары для спэктакляў і ўвогуле вельмі быў захоплены гэтай справай.
Найбольш захоплівала тое, што гэта было беларускамоўнае асяродзьдзе. Беларускую мову мы ведалі на ўзроўні школы і вучэльні – такі ня вельмі размоўны варыянт. Таму нам хацелася навучыцца па-сапраўднаму размаўляць па-беларуску, нязмушана.
Ня толькі школьнікі, але і студэнты ці маладыя спэцыялісты, якія ўжо мелі прафэсійныя навыкі, у Талацэ маглі іх разьвіваць, але рабіць гэта па-беларуску. Мова аб’ядноўвала нас усіх.
Вітушка быў безумоўным лідэрам Талакі. Але лідэрам незвычайным. Сьветлы, вясёлы, кантактны. Мы ўсе да яго цягнуліся. Ён – зь ліку такіх лідэраў, якія ня думаюць пра лідэрства, але лёс складваецца так, што яны бяруць на сябе абавязкі лідэра. Прыняць тое, што ўжо колькі гадоў яго няма, я не магу. Дзякуючы яму нават тыя, хто да Талакі толькі дакранаўся, прырасталі да яе вельмі моцна. Напэўна, менавіта таму ў Талацэ было так шмат народу. І прычынай гэтаму быў Сяржук Вітушка.
Амаль 10 гадоў, зьвязаныя з Талакой, – гэта адзін цудоўны ўспамін, які са мной заўсёды. Гэта і сябры, і сьвяты, і вандроўкі, і будзённыя справы. Да гэтага часу сябрую і сустракаюся з колам дзяўчат, зь якімі я пасябравала ў Талацэ. Лёс раскідаў нас па сьвеце, але на сьвяты мы зьбіраемся, сьпяваем, сьвяткуем, падтрымліваем адна адну.
