Івонка Сурвіла нагадвае, што «беларускі народ актыўна змагаўся за сваю незалежнасьць цягам многіх пакаленьняў: узгадайма паўстаньні XIX стагодзьдзя, Усебеларускі Зьезд 1917 году, абвяшчэньне незалежнасьці Беларускай Народнай Рэспублікі 25 сакавіка 1918 году, доўгія гады чужаземнай акупацыі, падпольнай і партызанскай збройнай барацьбы. У 1991 годзе беларускае грамадзтва, авангардам якога выступілі Беларускі Народны Фронт і яго фракцыя ў Вярхоўным Савеце, рэалізавала мару беларусаў пра ўласную дзяржаўнасьць».
«На жаль, перамога тая была не канчатковаю, — адзначаецца ў звароце. — Празь некалькі гадоў да ўлады ў Беларусі прыйшла сіла, якая паставіла Беларусь у вялікую залежнасьць ад Расеі, спрабуючы маніпуляваць тамтэйшымі імпэрскімі комплексамі дзеля сваёй карысьлівай выгоды і робячы сувэрэнітэт нашае краіны прадметам торгу. У 1991 годзе Беларусь мела выключныя геапалітычныя ды эканамічныя магчымасьці, каб, дзякуючы працавітасьці беларускага народа, неўзабаве зрабіцца дэмакратычнай і заможнай эўрапейскай краінай. Але імпэрскія памкненьні Расеі, якія ня маюць нічога супольнага з прынцыпамі свабоды, дэмакратыі і правоў чалавека, а таксама палітыка дыктатарскага рэжыму Аляксандра Лукашэнкі перашкодзілі гэтаму».
Старшыня Рады БНР перакананая, што «незалежнасьць Беларусі па сёньняшні дзень застаецца пад істотнай пагрозай, якая сыходзіць ад аўтарытарнай і ўсё больш агрэсіўнай Расейскай Фэдэрацыі і яе цяперашніх шавіністычных уладаў. Тым ня менш, у беларусаў сёньня ёсьць тое, пра што некаторыя іншыя народы толькі мараць і чаго ня могуць дамагчыся нават коштам вялізных чалавечых ахвяраў — уласная незалежная дзяржава. Так, змаганьне за сапраўдную незалежнасьць Беларусі працягваецца — але яно, безумоўна, скончыцца перамогай. Пацьверджаньне гэтаму — прыклад тых дзясяткаў тысяч беларусаў, якія ў жніўні 91-га выйшлі на плошчы — і перамаглі».
