Пытаюся, што здарылася, чаму няма машын?
Спадарыня: “Я і ўчора была тут, і таксама нікога не было”.
Другая спадарыня: “Гэта для кіроўцаў, якія возяць на продаж салярку, зрабілі так, што ім дазваляецца ехаць толькі адзін раз на тры дні. Таму й няма чэргаў”.
Сталага веку спадар кажа, што шмат у каго перад Новым годам скончыліся візы, і пакуль ніхто ня ведае, як іх будуць далей адкрываць — нідзе ніякай інфармацыі. Пытаюся: “Дзеля чаго едзеце ў Польшчу?”
Спадар: “Ды купіць сяго-таго, да прыкладу, алею куплю, бо таньнейшы, чым у нас, рознай драбязы на сьвята. У нас усё дорага”.
Спадарыня: “Хачу чаго-небудзь яшчэ купіць, бо віза сканчаецца, потым не паеду. Алею, пральнага парашку, бо ўсё таньнейшае, чым у нас, ялінку на сьвяты”.
Побач прыпыняюцца дзьве машыны, зь іх выходзяць кіроўцы й пачынаюць даліваць у бак салярку. Іх упрошваюць пэнсіянэры, каб узялі праехаць мяжу. Хлопцы наадрэз адмаўляюць.
“А чаму гэта яны нікога ня хочуць браць?” — пытаюся ў сталых людзей.
Спадарыня: “Сваё вязуць лішняе, наша не патрэбна”.
Другая спадарыня: “Самі нахавалі лішніх цыгарэтаў, дык ня хочуць праблемаў чужых, бо сваіх хапае”.
Зьвяртаюся да аднаго з кіроўцаў і пытаюся, якія цяжкасьці на мяжы ім ствараюць пэнсіянэры, што ніхто ня хоча іх браць, каб перавезьці на той бок?
Спадар: “Ды з-за іх адны праблемы”.
Карэспандэнт: “А якія праблемы?”
Спадар: “Ну што, кантрабанду возяць”.
Карэспандэнт: “А як вы думаеце — калі пасьля новага году падаражэе віза, ці выгадна будзе езьдзіць у Эўразьвяз?”
Спадар: “Справа будзе ня ў кошце візы. Галоўнае, каб яе ўсім выдавалі. А ў Эўразьвяз заўсёды будзе выгадна езьдзіць”.
