(Спадар: ) “Радыё Свабода, я сам пэнсіянэр. Хачу сказаць пра падзеі, якія ў гэтым годзе адбыліся.
Спачатку хачу сказаць, што Лукашэнка 10 год са сваім сьцягам бальшавіцкім чырвоным не пабудаваў сьветлага будучага, і ня бачна яго. Толькі спайваецца народ Дажынкамі, гэтымі днямі калгасьніка, якія раней бальшавікі ўстройвалі.
А ў гэтым годзе 2005 я задаволены, што Мілінкевіча выбралі адзіным кандыдатам. Жыве Беларусь!”
(Спадар, Менск: ) “Самай галоўнай падзеяй 2005 году я лічу тое, што першага і другога кастрычніка адбыўся Кангрэс дэмакратычных сілаў Беларусі, які вылучыў адзінага кандыдата Мілінкевіча на прэзыдэнцкія выбары.
А адмоўным зьяўляецца тое, што дзьвюма палатамі былі прынятыя антыдэмакратычныя папраўкі ў Крымінальным кодэксе”.
(Пэнсіянэр Лапахін: ) “3 і 6 сьнежня была перадача “Веру ў Бога, але ня веру царкве”. Маё стаўленьне да гэтага пытаньня.
У мяне супалі ў часе дзьве падзеі: крах камуністычнай ідэалёгіі і выхад на пэнсію. Зьявілася больш свабоднага часу, стаў слухаць Радыё Свабода. Вялікае ўражаньне на мяне зрабілі перадачы “Сымбаль веры”. Паступова прыйшло разуменьне, што камуністычныя ідэі – гэта своеасаблівая рэлігія, вельмі жорсткая, крывавая, бесчалавечная. Так я прыйшоў к Богу. Стаў наведваць царкву. А там незразумелая для мяне царкоўна-славянская мова, усюды рускамоўе. Добра помню словы апостала Паўла: “Пакуль я малюся на чужой мове, то дух мой хоць і моліцца, але розум застаецца бяз плоду”.
Я ў тым узросьце, калі чалавек задумваецца аб зробленым за сваё жыцьцё. А молячыся на чужой для мяне рускай мове, я не здабуду плоду. Перакананы, што мне, беларусу, трэба размаўляць з Богам на сваёй роднай беларускай мове. Па гэтай прычыне перастаў наведваць царкву”.
(Мазура Надзея, Наваградак: ) “Ідзе Новы год, але ж маіх дзяцей ён ня радуе, бо прыходзіцца жыць у гнілым аварыйным доме. Толькі кошты растуць на прадукты і на цукеркі. Немагчыма купіць дзецям падарункі да Новага году!
Мяне ўражвае тое, што прыходзіш да гарадзкіх уладаў, а яны нахабна выганяюць людзей з кабінэту. За тое, што я кажу праўду, Кулак адмаўляецца мяне прымаць. Была арганізацыя, яе разабралі, трактары распрадалі, а сваю кантору, трохпавярховы будынак, чыноўнікі разьбіраюць на свае патрэбы. Чаму б гэты будынак не аддаць пад кватэры ці хаця б пад інтэрнат, каб даць людзям жыльлё? Чаму Лукашэнка на гэта глядзіць спакойна? Людзі зьвяртаюцца ў газэты, але адказу канкрэтна не атрымоўваюць. Гарадзкія ўлады хваляцца, што ў іх “каменная сьцяна”, што іх немагчыма разьбіць, бо яны зьвязаныя зь менскімі некаторымі чыноўнікамі.
Так, мяне абурае тое, што наш Лукашэнка зрабіў людзей бедных рабамі, а чыноўнікаў панамі. Немагчыма дамагчыся ніякай праўды. Няўжо няма яе? Няўжо яна ўжо не існуе? Мяне абурае тое, што калгасы дабіваюць, арганізацыі прадаюць, а на гэта Лукашэнка глядзіць спакойна. Чаму ён ня зможа даслаць камісію да нас у Навагрудак і не разьбярэцца, што тут робяць нашы чыноўнікі?
Я прашу, каб вы перадалі мой рэпартаж, каб Лукашэнка трохі падумаў пра людзей”.
(Спадар:) “Вы запыталі пра падзеі радасныя і дрэнныя гэтага году. Дык я вось што хачу сказаць.
Вельмі добра дзяржава зрабіла адзінокім старыкам, у тым ліку і мне: паставіла лічыльнік на гарачую і халодную ваду. Гэта вельмі добры жэст цудоўны. Гэта ў сутнасьці неяк паляпшае нашае становішча.
А дрэнна, канечне, тое, што жыцьцё ўсё ж такі даражэе. Шкада дзяцей і старыкоў.
Вельмі мне яшчэ падабалася, як выступіў Аляксандар Рыгоравіч Лукашэнка на сэсіі ААН. Справядліва, правільна!
І вельмі не падабаецца, што амэрыканцы забілі больш за 100 тысяч людзей у Іраку, спачатку пад сьцягам, што яны маюць там нейкую зброю масавага зьнішчэньня, а цяпер ужо перакваліфікавана на тэрарызм. Не было ў Іраку тэрарызму! І зброі не было! Іх бы толькі апраўдаць”.
Спачатку хачу сказаць, што Лукашэнка 10 год са сваім сьцягам бальшавіцкім чырвоным не пабудаваў сьветлага будучага, і ня бачна яго. Толькі спайваецца народ Дажынкамі, гэтымі днямі калгасьніка, якія раней бальшавікі ўстройвалі.
А ў гэтым годзе 2005 я задаволены, што Мілінкевіча выбралі адзіным кандыдатам. Жыве Беларусь!”
(Спадар, Менск: ) “Самай галоўнай падзеяй 2005 году я лічу тое, што першага і другога кастрычніка адбыўся Кангрэс дэмакратычных сілаў Беларусі, які вылучыў адзінага кандыдата Мілінкевіча на прэзыдэнцкія выбары.
А адмоўным зьяўляецца тое, што дзьвюма палатамі былі прынятыя антыдэмакратычныя папраўкі ў Крымінальным кодэксе”.
(Пэнсіянэр Лапахін: ) “3 і 6 сьнежня была перадача “Веру ў Бога, але ня веру царкве”. Маё стаўленьне да гэтага пытаньня.
У мяне супалі ў часе дзьве падзеі: крах камуністычнай ідэалёгіі і выхад на пэнсію. Зьявілася больш свабоднага часу, стаў слухаць Радыё Свабода. Вялікае ўражаньне на мяне зрабілі перадачы “Сымбаль веры”. Паступова прыйшло разуменьне, што камуністычныя ідэі – гэта своеасаблівая рэлігія, вельмі жорсткая, крывавая, бесчалавечная. Так я прыйшоў к Богу. Стаў наведваць царкву. А там незразумелая для мяне царкоўна-славянская мова, усюды рускамоўе. Добра помню словы апостала Паўла: “Пакуль я малюся на чужой мове, то дух мой хоць і моліцца, але розум застаецца бяз плоду”.
Я ў тым узросьце, калі чалавек задумваецца аб зробленым за сваё жыцьцё. А молячыся на чужой для мяне рускай мове, я не здабуду плоду. Перакананы, што мне, беларусу, трэба размаўляць з Богам на сваёй роднай беларускай мове. Па гэтай прычыне перастаў наведваць царкву”.
(Мазура Надзея, Наваградак: ) “Ідзе Новы год, але ж маіх дзяцей ён ня радуе, бо прыходзіцца жыць у гнілым аварыйным доме. Толькі кошты растуць на прадукты і на цукеркі. Немагчыма купіць дзецям падарункі да Новага году!
Мяне ўражвае тое, што прыходзіш да гарадзкіх уладаў, а яны нахабна выганяюць людзей з кабінэту. За тое, што я кажу праўду, Кулак адмаўляецца мяне прымаць. Была арганізацыя, яе разабралі, трактары распрадалі, а сваю кантору, трохпавярховы будынак, чыноўнікі разьбіраюць на свае патрэбы. Чаму б гэты будынак не аддаць пад кватэры ці хаця б пад інтэрнат, каб даць людзям жыльлё? Чаму Лукашэнка на гэта глядзіць спакойна? Людзі зьвяртаюцца ў газэты, але адказу канкрэтна не атрымоўваюць. Гарадзкія ўлады хваляцца, што ў іх “каменная сьцяна”, што іх немагчыма разьбіць, бо яны зьвязаныя зь менскімі некаторымі чыноўнікамі.
Так, мяне абурае тое, што наш Лукашэнка зрабіў людзей бедных рабамі, а чыноўнікаў панамі. Немагчыма дамагчыся ніякай праўды. Няўжо няма яе? Няўжо яна ўжо не існуе? Мяне абурае тое, што калгасы дабіваюць, арганізацыі прадаюць, а на гэта Лукашэнка глядзіць спакойна. Чаму ён ня зможа даслаць камісію да нас у Навагрудак і не разьбярэцца, што тут робяць нашы чыноўнікі?
Я прашу, каб вы перадалі мой рэпартаж, каб Лукашэнка трохі падумаў пра людзей”.
(Спадар:) “Вы запыталі пра падзеі радасныя і дрэнныя гэтага году. Дык я вось што хачу сказаць.
Вельмі добра дзяржава зрабіла адзінокім старыкам, у тым ліку і мне: паставіла лічыльнік на гарачую і халодную ваду. Гэта вельмі добры жэст цудоўны. Гэта ў сутнасьці неяк паляпшае нашае становішча.
А дрэнна, канечне, тое, што жыцьцё ўсё ж такі даражэе. Шкада дзяцей і старыкоў.
Вельмі мне яшчэ падабалася, як выступіў Аляксандар Рыгоравіч Лукашэнка на сэсіі ААН. Справядліва, правільна!
І вельмі не падабаецца, што амэрыканцы забілі больш за 100 тысяч людзей у Іраку, спачатку пад сьцягам, што яны маюць там нейкую зброю масавага зьнішчэньня, а цяпер ужо перакваліфікавана на тэрарызм. Не было ў Іраку тэрарызму! І зброі не было! Іх бы толькі апраўдаць”.
