(Карэспандэнтка: ) “Скажыце, калі ласка, як вы лічыце, ці ёсьць у Беларусі палітычныя вязьні?”
(Спадарыня: ) “Складанае пытаньне. Магчыма, няма”.
(Спадар: ) “Думаю, што так. Усе, хто супраць Лукашэнкі”.
(Карэспандэнтка: ) “А імёны вы ведаеце?”
(Спадар: ) “Я не хачу гаварыць”.
(Спадар: ) “Думаю, што ёсьць”.
(Карэспандэнтка: ) “А хто яны?”
(Спадар: ) “Ня ведаю, але ўсё роўна думаю, што ёсьць”.
(Спадарыня: ) “Адносна вязьняў ня ведаю. У мяне знаёмых няма. Магчыма, ёсьць”.
(Спадар: ) “Канечне, ёсьць. Канкрэтна ня ведаю, але ўпэўнены, што ёсьць — і не адзін чалавек, а даволі шмат, паколькі ў нас даволі сур’ёзна ўсе дзяржаўныя мерапрыемствы адбываюцца. Палітычныя вязьні ёсьць”.
(Спадарыня:) “Думаю, што ёсьць, але імёнаў ня ведаю”.
(Спадар:) “Можа, яны і ёсьць, калі ім выстаўленыя палітычныя абвінавачаньні”.
(Спадар: ) “Я апалітычны, але ўпэўнены, што ёсьць”.
(Спадарыня:) “Думаю, што ёсьць. Моладзі шмат бяруць…”
(Спадарыня:) “Былы міністар, напэўна. Так адразу не скажу. Потым — Андрэй…”
(Спадарыня: ) “Маеш на ўвазе Клімава. Я ня ведаю наконт Клімава, ці заслужана ён, ці не заслужана…”
(Спадарныня: ) “Магчыма, яны ёсьць, проста мы ня чуем і ня бачым гэтага нідзе”.
(Спадарыня: ) “Я лічу, што ёсьць. Проста пра гэта не гаворыцца па тэлебачаньні, каб народ ня ведаў. Ёсьць людзі, якія хочуць сказаць сваё слова, аднак ня маюць магчымасьці зрабіць гэта”.
(Карэспандэнтка: ) “А ці ведаеце вы іх імёны?”
(Спадарыня: ) “Ня ведаю”.
(Спадар: ) “Думаю, што ёсьць такія. У нас у краіне ня надта афішуецца. У нас вельмі шмат недагаворваецца. СМІ ня надта канкрэтна распавядаюць пра тое, што адбываецца ў краіне”.
(Карэспандэнтка: ) “А ыы ведаеце імёны гэтых палітычных вязьняў?”
(Спадар: ) “Напрыклад, вясна 1992-га, тады было нешта”.
(Карэспандэнтка: ) “А цяпер хто за кратамі знаходзіцца?”
(Спадар: ) “Апазыцыя, БНФ, “Зубр”, “Малады фронт”.
(Спадарыня: ) “Не. Няма. Мне тут усё падабаецца. Паважаю нашага прэзыдэнта”.
(Спадар: ) “Я такіх ня ведаю, хто мог быць у нас палітычнай ахвярай”.
(Спадарыня: ) “У мяне такое ўражаньне, што ёсьць. Погляд з Санкт-Пецярбургу сьведчыць пра тое, што ня так тут усё ў парадку, як спрабуюць паказаць”.
(Спадарыня: ) “Складанае пытаньне. Магчыма, няма”.
(Спадар: ) “Думаю, што так. Усе, хто супраць Лукашэнкі”.
(Карэспандэнтка: ) “А імёны вы ведаеце?”
(Спадар: ) “Я не хачу гаварыць”.
(Спадар: ) “Думаю, што ёсьць”.
(Карэспандэнтка: ) “А хто яны?”
(Спадар: ) “Ня ведаю, але ўсё роўна думаю, што ёсьць”.
(Спадарыня: ) “Адносна вязьняў ня ведаю. У мяне знаёмых няма. Магчыма, ёсьць”.
(Спадар: ) “Канечне, ёсьць. Канкрэтна ня ведаю, але ўпэўнены, што ёсьць — і не адзін чалавек, а даволі шмат, паколькі ў нас даволі сур’ёзна ўсе дзяржаўныя мерапрыемствы адбываюцца. Палітычныя вязьні ёсьць”.
(Спадарыня:) “Думаю, што ёсьць, але імёнаў ня ведаю”.
(Спадар:) “Можа, яны і ёсьць, калі ім выстаўленыя палітычныя абвінавачаньні”.
(Спадар: ) “Я апалітычны, але ўпэўнены, што ёсьць”.
(Спадарыня:) “Думаю, што ёсьць. Моладзі шмат бяруць…”
(Спадарыня:) “Былы міністар, напэўна. Так адразу не скажу. Потым — Андрэй…”
(Спадарыня: ) “Маеш на ўвазе Клімава. Я ня ведаю наконт Клімава, ці заслужана ён, ці не заслужана…”
(Спадарныня: ) “Магчыма, яны ёсьць, проста мы ня чуем і ня бачым гэтага нідзе”.
(Спадарыня: ) “Я лічу, што ёсьць. Проста пра гэта не гаворыцца па тэлебачаньні, каб народ ня ведаў. Ёсьць людзі, якія хочуць сказаць сваё слова, аднак ня маюць магчымасьці зрабіць гэта”.
(Карэспандэнтка: ) “А ці ведаеце вы іх імёны?”
(Спадарыня: ) “Ня ведаю”.
(Спадар: ) “Думаю, што ёсьць такія. У нас у краіне ня надта афішуецца. У нас вельмі шмат недагаворваецца. СМІ ня надта канкрэтна распавядаюць пра тое, што адбываецца ў краіне”.
(Карэспандэнтка: ) “А ыы ведаеце імёны гэтых палітычных вязьняў?”
(Спадар: ) “Напрыклад, вясна 1992-га, тады было нешта”.
(Карэспандэнтка: ) “А цяпер хто за кратамі знаходзіцца?”
(Спадар: ) “Апазыцыя, БНФ, “Зубр”, “Малады фронт”.
(Спадарыня: ) “Не. Няма. Мне тут усё падабаецца. Паважаю нашага прэзыдэнта”.
(Спадар: ) “Я такіх ня ведаю, хто мог быць у нас палітычнай ахвярай”.
(Спадарыня: ) “У мяне такое ўражаньне, што ёсьць. Погляд з Санкт-Пецярбургу сьведчыць пра тое, што ня так тут усё ў парадку, як спрабуюць паказаць”.
