На вокладцы “Запсак афіцэра Чырвонай Арміі” выяўлены гадзіньнік з партрэтамі Сталіна і Гітлера. Афармленьнем кнігі займаўся Віктар Корзун:
(Корзун:) “Гэтая кніга – суворы падарунак для параднай улады”.
Галоўны герой кнігі – чырвоны малодшы афіцэр, які апісвае сваё жыцьцё ад моманту перасячэньня савецка-польскай мяжы 17 верасьня 1939 году да пачатку зачыстак НКВД на Віленшчыне ў 1945 годзе. Стыль твору – гратэск, жанр – сатыра.
“Запскі афіцэра Чырвонай Арміі” дэбют перакладу з польскай мовы для літаратара Алеся Астраўцова:
(Астраўцоў:) “Працаваць над гэтым тэкстам было вельмі складана з тае прычыны, што ты павінен быў пісаць прымітыўна, убога. Канешне, галоўны герой – чалавек, які не існуе. Гэта той ідэал, да якога імкнулася сталінская прапаганда. І вось Пясэцкі ўзяў, і гэты ідэал апісаў: аніякіх асабістых думак, ані меркааньняў”.
Тым ня менш, кніга чытаецца жыва, яна поўная трагікамічных анэкдотаў жыцьця. У якасьці літаратурнага падабенства Алесь Астраўцоў прыводзіць прыклад булгакаўскага Шарыкава. І Сяргей Пясэцкі і Міхаіл Булгакаў пісалі свае творы прыблізна ў адзін час па розныя бакі савецка-польскай мяжы. Ці ёсьць у беларускай літаратуры падобныя ракурсы гледзішча на савецкіх людзей сталінскай эпохі, у прыватнасьці што да уваходу савецкага войска ў Заходнюю Беларусь? На пытаньне адказвае дасьледнік творчасьці Сяргея Пясэцкага філёляг Пятро Рагойша:
(Рагойша:) “Дакладна магу сказаць, што не, і ў гэтым каштоўнасьць Пясэцкага. У чым была трагедыя беларускіх пісьменьнікаў? Само ўзьяднаньне Беларусі было пазытыўным фактам. Так ці іначай – гэта ўзьяднаньне народу. Таму існавала своеасаблівае табу на апісаньне гэтых падзеяў. Як ідэалягічнае, гэтак аўтацэнзура. А Пясэцкі з усёй шчырасьцю і непрыкрыта мог глядзець на гэтыя падзеі”.
Пятро Рагоша лічыць выхад кнігі знакавай падзеяй.
“Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі” будуць распаўсюджвацца праз незалежныя сеткі.
(Корзун:) “Гэтая кніга – суворы падарунак для параднай улады”.
Галоўны герой кнігі – чырвоны малодшы афіцэр, які апісвае сваё жыцьцё ад моманту перасячэньня савецка-польскай мяжы 17 верасьня 1939 году да пачатку зачыстак НКВД на Віленшчыне ў 1945 годзе. Стыль твору – гратэск, жанр – сатыра.
“Запскі афіцэра Чырвонай Арміі” дэбют перакладу з польскай мовы для літаратара Алеся Астраўцова:
(Астраўцоў:) “Працаваць над гэтым тэкстам было вельмі складана з тае прычыны, што ты павінен быў пісаць прымітыўна, убога. Канешне, галоўны герой – чалавек, які не існуе. Гэта той ідэал, да якога імкнулася сталінская прапаганда. І вось Пясэцкі ўзяў, і гэты ідэал апісаў: аніякіх асабістых думак, ані меркааньняў”.
Тым ня менш, кніга чытаецца жыва, яна поўная трагікамічных анэкдотаў жыцьця. У якасьці літаратурнага падабенства Алесь Астраўцоў прыводзіць прыклад булгакаўскага Шарыкава. І Сяргей Пясэцкі і Міхаіл Булгакаў пісалі свае творы прыблізна ў адзін час па розныя бакі савецка-польскай мяжы. Ці ёсьць у беларускай літаратуры падобныя ракурсы гледзішча на савецкіх людзей сталінскай эпохі, у прыватнасьці што да уваходу савецкага войска ў Заходнюю Беларусь? На пытаньне адказвае дасьледнік творчасьці Сяргея Пясэцкага філёляг Пятро Рагойша:
(Рагойша:) “Дакладна магу сказаць, што не, і ў гэтым каштоўнасьць Пясэцкага. У чым была трагедыя беларускіх пісьменьнікаў? Само ўзьяднаньне Беларусі было пазытыўным фактам. Так ці іначай – гэта ўзьяднаньне народу. Таму існавала своеасаблівае табу на апісаньне гэтых падзеяў. Як ідэалягічнае, гэтак аўтацэнзура. А Пясэцкі з усёй шчырасьцю і непрыкрыта мог глядзець на гэтыя падзеі”.
Пятро Рагоша лічыць выхад кнігі знакавай падзеяй.
“Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі” будуць распаўсюджвацца праз незалежныя сеткі.