На палатне выяўленая сустрэча менчукамі савецкіх танкаў 3 ліпеня 1944 году. Паказаны фрагмэнт пляцу Свабоды, бліжэй да скрыжаваньня цяперашніх вуліц Інтэрнацыянальнай і Леніна. Танкі заходзяць з боку сучаснага праспэкту Машэрава. То бок з захаду. Але гісторыкі сьведчаць, што савецкія войскі падыходзілі да цэнтру па цяперашняй вуліцы Багдановіча, адкуль падняліся на пляц. Тым ня менш мастацтвазнаўца Сяргей Харэўскі яшчэ ў 1997 годзе ў газэце "Наша Ніва" сьцьвердзіў, што накіды палатна Валянцін Волкаў пачаў рабіць у акупаваным немцамі Менску:
(Харэўскі: ) "Пра гэта сьведчыла выдатная мая настаўніца Менскай мастацкай вучэльні нябожчыца Глазава. Яна сьведчыла, што дзяўчынка з букецікам на пярэднім пляне, што цягнецца да танкіста, – гэта яна".
Паводле Сяргея Харэўскага, яшчэ ў 1980-я былі жывыя людзі, якія пазавалі Волкаву ў акупаваным Менску для палатна.
Па камэнтар я зьвярнуўся да мастацтвазнаўцы Валянціны Вайцяхоўскай, адной з супрацоўніц Нацыянальнага мастацкага музэю – яна рыхтавала карціну да выставы.
(Вайцяхоўская: ) "Зразумела, ён мог пісаць такую карціну. Жыцьцё ў акупацыі... Замовілі, і ён пісаў. Але гэта ня тая карціна. Бо ёсьць вэрсія, што ён тую (замоўленую немцамі) карціну ўзяў і паверх яе пачаў фашыстоўцаў перамалёўваць на пераможнае савецкае войска. Канцы з канцамі тут ня сходзяцца".
Не сакрэт, што Валянцін Волкаў у нямецкую акупацыю зарабляў на жыцьцё маляваньнем партрэтаў нямецкіх афіцэраў.
Тым ня менш па вайне Волкава не залічылі да калябарантаў, як шэраг іншых інтэлігентаў, якія выкладалі ў школах або працавалі, напрыклад, у газэтах. Валянцін Волкаў пасьля вайны зрабіў сабе добрую прафэсійную кар''еру. Дасьледнікі тлумачаць сытуацыю з пэўнай ступеньню праўдападобнасьці. Адну з вэрсіяў мне агучыла Валянціна Вайцяхоўская:
(Вайцяхоўская: ) "Пра Волкава казалі, што ён да Панамарэнкі на каленях поўз. І Панамарэнка сказаў, што талент трэба захоўваць. Волкаў вельмі моцна раскайваўся".
Мова ідзе пра аднаго з кіраўнікоў БССР Панцеляймона Панамарэнку.
Дарэчы, самы вядомы твор Валянціна Волкава – нават не палатно "Менск. Ліпень 1944 году", а герб БССР. Адпаведны праект мастака перамог на конкурсе ў 1932 годзе. Магчыма, названая акалічнасьць таксама паўплывала на пасьляваенны лёс Валянціна Волкава.
(Харэўскі: ) "Пра гэта сьведчыла выдатная мая настаўніца Менскай мастацкай вучэльні нябожчыца Глазава. Яна сьведчыла, што дзяўчынка з букецікам на пярэднім пляне, што цягнецца да танкіста, – гэта яна".
Паводле Сяргея Харэўскага, яшчэ ў 1980-я былі жывыя людзі, якія пазавалі Волкаву ў акупаваным Менску для палатна.
Па камэнтар я зьвярнуўся да мастацтвазнаўцы Валянціны Вайцяхоўскай, адной з супрацоўніц Нацыянальнага мастацкага музэю – яна рыхтавала карціну да выставы.
(Вайцяхоўская: ) "Зразумела, ён мог пісаць такую карціну. Жыцьцё ў акупацыі... Замовілі, і ён пісаў. Але гэта ня тая карціна. Бо ёсьць вэрсія, што ён тую (замоўленую немцамі) карціну ўзяў і паверх яе пачаў фашыстоўцаў перамалёўваць на пераможнае савецкае войска. Канцы з канцамі тут ня сходзяцца".
Не сакрэт, што Валянцін Волкаў у нямецкую акупацыю зарабляў на жыцьцё маляваньнем партрэтаў нямецкіх афіцэраў.
Тым ня менш па вайне Волкава не залічылі да калябарантаў, як шэраг іншых інтэлігентаў, якія выкладалі ў школах або працавалі, напрыклад, у газэтах. Валянцін Волкаў пасьля вайны зрабіў сабе добрую прафэсійную кар''еру. Дасьледнікі тлумачаць сытуацыю з пэўнай ступеньню праўдападобнасьці. Адну з вэрсіяў мне агучыла Валянціна Вайцяхоўская:
(Вайцяхоўская: ) "Пра Волкава казалі, што ён да Панамарэнкі на каленях поўз. І Панамарэнка сказаў, што талент трэба захоўваць. Волкаў вельмі моцна раскайваўся".
Мова ідзе пра аднаго з кіраўнікоў БССР Панцеляймона Панамарэнку.
Дарэчы, самы вядомы твор Валянціна Волкава – нават не палатно "Менск. Ліпень 1944 году", а герб БССР. Адпаведны праект мастака перамог на конкурсе ў 1932 годзе. Магчыма, названая акалічнасьць таксама паўплывала на пасьляваенны лёс Валянціна Волкава.
