Агенцтва “Альфа-канцэрт” кажа, гэта першы выпадак, калі выступ скасоўваюць, бо заля нібыта тэрмінова спатрэбілася Міністэрству абароны. Адмыслоўцы, між тым, згадваюць, што нэгатыўнае стаўленьне да “Чонкіна” бярэ пачатак з савецкага часу, калі вэтэраны вайны адкрыта пратэставалі супраць пэрсанажа, які нібыта ганьбіць усю армію.
У агенцтве “Альфа-канцэрт”, якое выступала арганізатарам паказу “Чонкіна”, пацьвердзілі: спэктакль на запатрабаваньне кіраўніцтва Цэнтральнага Дому афіцэраў адменены, грошы гледачам ужо вяртаюць. Апавядае дырэктар агенцтва Яўген Яршоў:
(Яршоў: ) “У дамове ёсьць пункт: калі дзеля патрэбаў Міністэрства абароны запатрабуецца заля, то яны яе забяруць. Але такога ў гісторыі яшчэ не было, каб адмянялі спэктакль менавіта з такой прычыны”.
На пытаньне, ці будуць спробы прывезьці “Чонкіна” ў Беларусь яшчэ раз, спадар Яршоў адказаў катэгарычна: за сем гадоў працы ў гэтай галіне ён ніколі і нічога не паўтараў двойчы.
Расейскі пісьменьнік Уладзімер Вайновіч, аўтар “Чонкіна”, цяпер знаходзіцца ў Нямеччыне, узяць у яго адпаведны камэнтар не атрымалася. Драматург Аляксей Дудараў, які ў сваёй творчасьці таксама шмат увагі надае мінулай вайне, згадвае: з Вайновічам вэтэраны “ваююць” яшчэ ад савецкага часу, калі “Чонкін” упершыню зьявіўся ў самвыдаце. Сам Дудараў, дарэчы, цалкам на баку вэтэранаў.
(Дудараў: ) “Што тычыцца прыманьня ці непрыманьня з боку вэтэранаў? Калі гэты твор яшчэ толькі зьявіўся, то вэтэраны Вялікай Айчыннай вайны да яго паставіліся пэўным чынам. Яны прымаюць Цёркіна, а ня Чонкіна. Зрэшты, мне таксама герой Твардоўскага бліжэй і цяплей, чым іранічнае стаўленьне да тых падзеяў і да крыві, якая пралілася, — дарэчы, усіх народаў”.
Я нагадаў спадару Дудараву, што кніжныя і кінавобразы салдатаў-недарэкаў уласьцівыя для многіх народаў. Самыя знакамітыя — ангельскі салдат Піткін, а больш раньні прыклад — вядомы на ўвесь сьвет бравы салдат Швэйк. У адказ на гэта спадар Дудараў сказаў:
(Дудараў: ) “Мы не ангельцы, мы славяне. І я не разумею, чаму мы, задраўшы порткі, так бяжым за Захадам. Мы такімі ня можам быць, і мастацтва нашае ня можа быць такім, як на Захадзе. І перарабляць сябе пад іх ня трэба. Заходні чалавек спакойна глядзіць на тое, як кішкі накручваюць на руку, як галовы лопаюцца. А славянін — ён суперажывае, яму балюча. Ён прывык казку ўспрымаць гэтак жа, як успрымае жыцьцё. Таму трэба да гэтага ставіцца ашчадна. Той жа самы Цёркін — гэта былінны герой. Сьмешнымі Алёша Паповіч, Ільля Мурамец і Дабрыня Нікіціч могуць быць толькі ў анэкдотах. Але анэкдоты расказваюць у лазьнях пасьля добра выпітага піва”.
Крыніцы ў Міністэрстве абароны тым часам сьведчаць, што ў ведамства быў дасланы ліст за подпісам шэрагу вэтэранаў вайны, якія абураліся рэпэртуарам Цэнтральнага Дому афіцэраў. Зрэшты, гэта ўжо ня першая падобная скарга: летась вэтэранаў абурыла спроба ўдзелу ў канцэрце да 60-годзьдзя вызваленьня Беларусі Барыса Маісеева. А сёлета вэтэраны дамагаліся адмены ў тым жа Доме афіцэраў спэктаклю “Чапаеў і пустэча”.
У агенцтве “Альфа-канцэрт”, якое выступала арганізатарам паказу “Чонкіна”, пацьвердзілі: спэктакль на запатрабаваньне кіраўніцтва Цэнтральнага Дому афіцэраў адменены, грошы гледачам ужо вяртаюць. Апавядае дырэктар агенцтва Яўген Яршоў:
(Яршоў: ) “У дамове ёсьць пункт: калі дзеля патрэбаў Міністэрства абароны запатрабуецца заля, то яны яе забяруць. Але такога ў гісторыі яшчэ не было, каб адмянялі спэктакль менавіта з такой прычыны”.
На пытаньне, ці будуць спробы прывезьці “Чонкіна” ў Беларусь яшчэ раз, спадар Яршоў адказаў катэгарычна: за сем гадоў працы ў гэтай галіне ён ніколі і нічога не паўтараў двойчы.
Расейскі пісьменьнік Уладзімер Вайновіч, аўтар “Чонкіна”, цяпер знаходзіцца ў Нямеччыне, узяць у яго адпаведны камэнтар не атрымалася. Драматург Аляксей Дудараў, які ў сваёй творчасьці таксама шмат увагі надае мінулай вайне, згадвае: з Вайновічам вэтэраны “ваююць” яшчэ ад савецкага часу, калі “Чонкін” упершыню зьявіўся ў самвыдаце. Сам Дудараў, дарэчы, цалкам на баку вэтэранаў.
(Дудараў: ) “Што тычыцца прыманьня ці непрыманьня з боку вэтэранаў? Калі гэты твор яшчэ толькі зьявіўся, то вэтэраны Вялікай Айчыннай вайны да яго паставіліся пэўным чынам. Яны прымаюць Цёркіна, а ня Чонкіна. Зрэшты, мне таксама герой Твардоўскага бліжэй і цяплей, чым іранічнае стаўленьне да тых падзеяў і да крыві, якая пралілася, — дарэчы, усіх народаў”.
Я нагадаў спадару Дудараву, што кніжныя і кінавобразы салдатаў-недарэкаў уласьцівыя для многіх народаў. Самыя знакамітыя — ангельскі салдат Піткін, а больш раньні прыклад — вядомы на ўвесь сьвет бравы салдат Швэйк. У адказ на гэта спадар Дудараў сказаў:
(Дудараў: ) “Мы не ангельцы, мы славяне. І я не разумею, чаму мы, задраўшы порткі, так бяжым за Захадам. Мы такімі ня можам быць, і мастацтва нашае ня можа быць такім, як на Захадзе. І перарабляць сябе пад іх ня трэба. Заходні чалавек спакойна глядзіць на тое, як кішкі накручваюць на руку, як галовы лопаюцца. А славянін — ён суперажывае, яму балюча. Ён прывык казку ўспрымаць гэтак жа, як успрымае жыцьцё. Таму трэба да гэтага ставіцца ашчадна. Той жа самы Цёркін — гэта былінны герой. Сьмешнымі Алёша Паповіч, Ільля Мурамец і Дабрыня Нікіціч могуць быць толькі ў анэкдотах. Але анэкдоты расказваюць у лазьнях пасьля добра выпітага піва”.
Крыніцы ў Міністэрстве абароны тым часам сьведчаць, што ў ведамства быў дасланы ліст за подпісам шэрагу вэтэранаў вайны, якія абураліся рэпэртуарам Цэнтральнага Дому афіцэраў. Зрэшты, гэта ўжо ня першая падобная скарга: летась вэтэранаў абурыла спроба ўдзелу ў канцэрце да 60-годзьдзя вызваленьня Беларусі Барыса Маісеева. А сёлета вэтэраны дамагаліся адмены ў тым жа Доме афіцэраў спэктаклю “Чапаеў і пустэча”.
