Прамаўлялі на сходзе кіраўнікі прафсаюзных суполак з “Цэнтральнага” і “Паўднёвага” рынкаў – Леанід Алексіеўскі і Юры Жыватоўскі. Жыватоўскі паўтараў, што “Садружнасьць” – прафсаюз зарэгістраваны, імкнецца дзейнічаць легальна, вырашаць пытаньні ў кабінэтах, а не на плошчы. Хаця ён прызнаваў, што нічога вырашаць не атрымліваецца.
Кіраўнік мясцовай філіі прафсаюзу Валянцін Бранцэвіч згаджаўся, што вынікі змаганьня супраць увядзеньня падатку на дадатковую вартасьць “нулявыя”. Аднак ён заклікаў пісаць лісты ў Палату прадстаўнікоў, ва ўрад, у прэзыдэнцкую адміністрацыю.
Як сябры прафсаюзу—прадпрымальнікі рэагавалі на гэтыя прапановы? Некаторыя гаварылі, што згодныя дасылаць такія лісты. Але больш рашуча гучалі галасы аб тым, што ніякія лісты не дапамогуць, і зь 1 сакавіка трэба страйкаваць. На сходзе было больш кабетаў – яны якраз і заклікалі страйкаваць. Давайце паслухаем адну зь іх:
(Спадарыня: ) “Насьпела такое пытаньне: да 25-га трэба вырашыць – што рабіць потым? А ня вырашылася пытаньне – значыцца, трэба прымаць эканамічныя санкцыі, значыцца, не плаціць – ні падаткі, ні за месцы, ні за што”.
Гэта быў, бадай, найбольш эмацыйны выступ на сходзе. А вось пасьля яго заканчэньня некаторыя прадпрымальніцы выказалі сваю пазыцыю больш узважана:
(Спадарыня: ) “Вы ведаеце, што лічу я? Час перамоваў ужо прайшоў. Учора наш “стырнавы” ясна сказаў: “чаўнакі”, а “грамадзяне” – такога слова не гучала. І таму я прыхільніца нейкіх радыкальных мераў. У гэтай краіне перамовамі нічога ня вырашыш. Трэба ісьці на вуліцу. У Беларусі жанчыны заўсёды самыя актыўныя, заўсёды. Нашы мужчыны неяк чакаюць, калі жанчыны прымуць якія меры”.
Іншая спадарыня даўно займаецца дробным бізнэсам, вось яе меркаваньне:
(Спадарыня: ) “Я лічу, што час перамоваў прайшоў, і што гэтае рашэньне прымалася не спантанна. Тры разы ў год у нас узьнікаюць такія вострыя праблемы, якія прымушаюць людзей выходзіць на вуліцы. Інакш, я лічу, нашыя ўлады нас не разумеюць”.
А вось яе прыяцелька сказала, што яна за тое, каб пісаць лісты ўладам і працягваць перамовы. Яшчэ адна прадпрымальніца – грамадзянка Расеі, але працуе ў Горадні. Вось, што яна гаворыць:
(Спадарыня: ) “І лісты, і страйк – каб нас пачулі. Таму што калі зараз нас не пачуюць, нас задушаць, вось і ўсё. Мы – па-за законам”.
На сходзе сябраў прафсаюзу “Садружнасьць” гаварылі яшчэ, што нават калі пачне страйкаваць толькі Горадня – хай, бо так ня раз здаралася, за гэта, маўляў, і прэзыдэнт ня любіць “наш горад”. А адна жанчына заявіла, што Беларусь трэба разбудзіць, як Украіну, “якая не адзін дзень страйкавала на плошчы”.
Кіраўнік мясцовай філіі прафсаюзу Валянцін Бранцэвіч згаджаўся, што вынікі змаганьня супраць увядзеньня падатку на дадатковую вартасьць “нулявыя”. Аднак ён заклікаў пісаць лісты ў Палату прадстаўнікоў, ва ўрад, у прэзыдэнцкую адміністрацыю.
Як сябры прафсаюзу—прадпрымальнікі рэагавалі на гэтыя прапановы? Некаторыя гаварылі, што згодныя дасылаць такія лісты. Але больш рашуча гучалі галасы аб тым, што ніякія лісты не дапамогуць, і зь 1 сакавіка трэба страйкаваць. На сходзе было больш кабетаў – яны якраз і заклікалі страйкаваць. Давайце паслухаем адну зь іх:
(Спадарыня: ) “Насьпела такое пытаньне: да 25-га трэба вырашыць – што рабіць потым? А ня вырашылася пытаньне – значыцца, трэба прымаць эканамічныя санкцыі, значыцца, не плаціць – ні падаткі, ні за месцы, ні за што”.
Гэта быў, бадай, найбольш эмацыйны выступ на сходзе. А вось пасьля яго заканчэньня некаторыя прадпрымальніцы выказалі сваю пазыцыю больш узважана:
(Спадарыня: ) “Вы ведаеце, што лічу я? Час перамоваў ужо прайшоў. Учора наш “стырнавы” ясна сказаў: “чаўнакі”, а “грамадзяне” – такога слова не гучала. І таму я прыхільніца нейкіх радыкальных мераў. У гэтай краіне перамовамі нічога ня вырашыш. Трэба ісьці на вуліцу. У Беларусі жанчыны заўсёды самыя актыўныя, заўсёды. Нашы мужчыны неяк чакаюць, калі жанчыны прымуць якія меры”.
Іншая спадарыня даўно займаецца дробным бізнэсам, вось яе меркаваньне:
(Спадарыня: ) “Я лічу, што час перамоваў прайшоў, і што гэтае рашэньне прымалася не спантанна. Тры разы ў год у нас узьнікаюць такія вострыя праблемы, якія прымушаюць людзей выходзіць на вуліцы. Інакш, я лічу, нашыя ўлады нас не разумеюць”.
А вось яе прыяцелька сказала, што яна за тое, каб пісаць лісты ўладам і працягваць перамовы. Яшчэ адна прадпрымальніца – грамадзянка Расеі, але працуе ў Горадні. Вось, што яна гаворыць:
(Спадарыня: ) “І лісты, і страйк – каб нас пачулі. Таму што калі зараз нас не пачуюць, нас задушаць, вось і ўсё. Мы – па-за законам”.
На сходзе сябраў прафсаюзу “Садружнасьць” гаварылі яшчэ, што нават калі пачне страйкаваць толькі Горадня – хай, бо так ня раз здаралася, за гэта, маўляў, і прэзыдэнт ня любіць “наш горад”. А адна жанчына заявіла, што Беларусь трэба разбудзіць, як Украіну, “якая не адзін дзень страйкавала на плошчы”.
