Лічыцца, што на Вадохрышча вада сапраўды незвычайная, мае вялікую гаючую сілу і незвычайную моц. І людзі лічаць гэтую ваду паратункам ад усіх сваіх хваробаў, бедаў і праблемаў.
Ёсьць, канешне, і шчырыя вернікі, якія спрадвеку бяруць гэтую ваду. Але апошнім часам вельмі шмат людзей стаяць у чэргах па ваду ў храм таму, што, маўляў, усе так робяць. А вада сьвятая ў гэтыя дні ня толькі ў храмах, а таксама ў вадаёмах. Дарэчы, 75 лепшых байцоў Віцебскай гвардзейскай мабільнай брыгады ў Вадохрышча купаліся ў палонцы, а жадаючых было больш за 200 (у аўтобус зьмясьцілася толькі траціна)...
Меркаваньне этнакультуроляга Антаніны Хатэнкі:
(Хатэнка: ) “З касьмічнага гледзішча, на Вадохрышча, калі насамрэч мяняюцца касьмічныя рытмы – вельмі старадаўняя прыкмета, што адкрываецца неба ў вадохрышчную ноч, і вада мае асаблівыя ўласьцівасьці, яна мёртвая. Сьвятая – гэта агульны назоў, а вада ёсьць мёртвая, яна з адмоўнай інфармацыяй, з інфармацыяй разбурэньня. У вадохрышчныя дні вада, якая б яна ні была – з крану, з ракі, з возера, з сажалкі – яна ўсё роўна будзе гэтыя ўласьцівасьці мець, настолькі, наколькі мы дазволілі небу экалягічна з намі абыходзіцца”.
А чым тлумачаць такі ўсплёск попыту на сьвятую ваду сьвятары? Праваслаўны сьвятар, архімандрыт Аляксей Шынкевіч тлумачыць гэта такім чынам:
(Шынкевіч: ) “Ведаеце, жыцьцё з кожным годам становіцца ўсё больш цяжкім. Я як сьвятар адчуваю гэта на сабе. Сьвет робіцца больш агрэсіўным. Жыцьцё, можа, для кагосьці матэрыяльна становіцца лягчэйшым, але духоўна, псыхалягічна – вельмі цяжкім. Таму людзі шукаюць у Бога дапамогі. І якраз менавіта праваслаўе, як мы кажам, веравызнаньне, якое больш кансэрватыўнае, якое захоўвае вось гэта апостальскае жыцьцё, таінствы ў непарушнасьці, яно мае гэтую моц. І прыходзяць за сьвятой вадой ня толькі праваслаўныя, але наагул людзі іншых канфэсій, іншых вер”.
Этнакультуроляг Антаніна Хатэнка не ў захапленьні ад таго, што на сьвяты ў храмы стаяць чэргі: на Вадохрышча – за сьвятой вадой, на Вялікдзень – каб асьвяціць яйкі. Яна лічыць, што гэта няшчыра, проста няма куды памкнуцца душы.
(Хатэнка: ) “Найперш, гэта дылетантызм, менавіта ў духоўнай сфэры, калі чалавек замыкае ўсе свае памкненьні альбо на саборы, альбо на нейкай ідэалягічнай установе, шукае праз пэўныя інстанцыі самога сябе. А трэба шукаць у сабе. А ўсё, што робіцца з саборамі, з чэргамі, са сьвянцонымі водамі, з асьвячэньнем ежы на Вялікдзень – няма куды памкнуцца душы, пагубілі дарогі...
Спачатку была вера, якая перадавалася ў сям’і традыцыйна. Потым гэтую веру пахавалі, і падмянілі нейкімі ідэалягічнымі ўстаноўкамі. А потым як бы разгублены чалавек, думаючы, што ўратуецца ад уласнай пустэчы, стаў у чэргі. А чарга і ёсьць чаргоўе. Можа, людзі думаюць, што як выстаю гэту чаргу, то больш заслужу ў Бога? Можа, так...”
Ёсьць, канешне, і шчырыя вернікі, якія спрадвеку бяруць гэтую ваду. Але апошнім часам вельмі шмат людзей стаяць у чэргах па ваду ў храм таму, што, маўляў, усе так робяць. А вада сьвятая ў гэтыя дні ня толькі ў храмах, а таксама ў вадаёмах. Дарэчы, 75 лепшых байцоў Віцебскай гвардзейскай мабільнай брыгады ў Вадохрышча купаліся ў палонцы, а жадаючых было больш за 200 (у аўтобус зьмясьцілася толькі траціна)...
Меркаваньне этнакультуроляга Антаніны Хатэнкі:
(Хатэнка: ) “З касьмічнага гледзішча, на Вадохрышча, калі насамрэч мяняюцца касьмічныя рытмы – вельмі старадаўняя прыкмета, што адкрываецца неба ў вадохрышчную ноч, і вада мае асаблівыя ўласьцівасьці, яна мёртвая. Сьвятая – гэта агульны назоў, а вада ёсьць мёртвая, яна з адмоўнай інфармацыяй, з інфармацыяй разбурэньня. У вадохрышчныя дні вада, якая б яна ні была – з крану, з ракі, з возера, з сажалкі – яна ўсё роўна будзе гэтыя ўласьцівасьці мець, настолькі, наколькі мы дазволілі небу экалягічна з намі абыходзіцца”.
А чым тлумачаць такі ўсплёск попыту на сьвятую ваду сьвятары? Праваслаўны сьвятар, архімандрыт Аляксей Шынкевіч тлумачыць гэта такім чынам:
(Шынкевіч: ) “Ведаеце, жыцьцё з кожным годам становіцца ўсё больш цяжкім. Я як сьвятар адчуваю гэта на сабе. Сьвет робіцца больш агрэсіўным. Жыцьцё, можа, для кагосьці матэрыяльна становіцца лягчэйшым, але духоўна, псыхалягічна – вельмі цяжкім. Таму людзі шукаюць у Бога дапамогі. І якраз менавіта праваслаўе, як мы кажам, веравызнаньне, якое больш кансэрватыўнае, якое захоўвае вось гэта апостальскае жыцьцё, таінствы ў непарушнасьці, яно мае гэтую моц. І прыходзяць за сьвятой вадой ня толькі праваслаўныя, але наагул людзі іншых канфэсій, іншых вер”.
Этнакультуроляг Антаніна Хатэнка не ў захапленьні ад таго, што на сьвяты ў храмы стаяць чэргі: на Вадохрышча – за сьвятой вадой, на Вялікдзень – каб асьвяціць яйкі. Яна лічыць, што гэта няшчыра, проста няма куды памкнуцца душы.
(Хатэнка: ) “Найперш, гэта дылетантызм, менавіта ў духоўнай сфэры, калі чалавек замыкае ўсе свае памкненьні альбо на саборы, альбо на нейкай ідэалягічнай установе, шукае праз пэўныя інстанцыі самога сябе. А трэба шукаць у сабе. А ўсё, што робіцца з саборамі, з чэргамі, са сьвянцонымі водамі, з асьвячэньнем ежы на Вялікдзень – няма куды памкнуцца душы, пагубілі дарогі...
Спачатку была вера, якая перадавалася ў сям’і традыцыйна. Потым гэтую веру пахавалі, і падмянілі нейкімі ідэалягічнымі ўстаноўкамі. А потым як бы разгублены чалавек, думаючы, што ўратуецца ад уласнай пустэчы, стаў у чэргі. А чарга і ёсьць чаргоўе. Можа, людзі думаюць, што як выстаю гэту чаргу, то больш заслужу ў Бога? Можа, так...”
