Да большасьці апытаных мною людзей калядоўшчыкі яшчэ не прыходзілі. Вось якімі былі тыповыя адказы:
(Спадарыня: ) “Не прыходзілі сёньня”.
(Спадар: ) “Не”.
(Спадар: ) “Не”.
(Спадар: ) “Не прыходзілі”.
(Спадар: ) “Яшчэ не прыходзілі”.
(Спадарыня: ) “Да мяне — не”.
(Спадар: ) “Не, я жыву ў інтэрнаце, і нічога такога ў нас не было”.
(Спадарыня: ) “Не прыходзілі”.
Але да некаторых маіх суразмоўцаў калядоўшчыкі ўсё ж такі завіталі:
(Карэспандэнт: ) “Скажыце, ці прыходзілі да вас у хату калядоўшчыкі?”
(Хлопец: ) “Прыходзілі”.
(Карэспандэнт: ) “І як вы іх сустрэлі?”
(Хлопец: ) “Цукеркамі, семкамі, арэшкамі. Як у старыя добрыя часы”.
(Карэспандэнт: ) “Прыемна было, што завіталі да вас калядоўшчыкі?”
(Хлопец: ) “Вельмі прыемна было. Няхай заўсёды завітваюць, будзем вельмі радыя”.
(Дзяўчына: ) “Так, прыходзілі. Мы ім далі цукерак, грошай, мандарынаў. Вельмі прыемна”.
А вось што казалі людзі пра тое, як бы яны сустрэлі калядоўшчыкаў:
(Хлопец: ) “Я пачастую іх якімі небудзь падарункамі, цукеркамі”.
(Карэспандэнт: ) “А як вы ўвогуле ставіцеся да гэтай народнай традыцыі — калядаваньня?”
(Хлопец: ) “Вельмі добра, таму што гэта нашыя карані”.
(Спадарыня: ) “Я нават ня ведаю. Гэта паганская традыцыя, і лічу, што праваслаўнаму верніку гэта не патрэбна. У нас ёсьць сьвята Раства, у нас ёсьць храм і адносіны нейкія. Ну а калядаваньне? Хаця, хто ведае — можа, гэта й ня дрэнна”.
(Спадарыня: ) “Ну, запрасіла б зайсьці ў кватэру”.
(Карэспандэнт: ) “А ці шкадуеце вы, што традыцыя калядаваньня ў Беларусі цяпер значна менш пашыраная, чым раней?”
(Спадарыня: ) “Раней неяк весялей было. З гэтымі песьнямі, і ўвогуле — віншавалі адзін аднаго. Цяпер, відаць, людзі сталі больш замкнёныя”.
(Пэнсіянэрка: ) “Сустрэлі б зь вялікім задавальненьнем. Пачаставалі б кавай, гарбатай, добрымі булкамі, што сьпяклі сёньня раніцай. Нават блінамі — вось унучка пякла. Так што пачаставалі б. Я расла ў вёсцы і ведаю, як гэта — прыходзілі людзі, так што было апошняе, кілбаскай і ўсім, што было на стале, частавалі з задавальненьнем — і разумелі”.
(Спадарыня: ) “Як і належыць, з хлебам-сольлю. Песьні б сьпявалі разам зь імі”.
(Спадарыня: ) “Прысмакамі, добра накрытым сталом, добрым настроем”.
(Спадар: ) “Нават ня ведаю, ніколі не прыходзілі”.
(Дзяўчына: ) “Мне было б прыемна, і сустрэла б цукеркамі й грашыма. У дзяцінстве сама хадзіла калядаваць”.
(Пэнсіянэр: ) “Звычайна, згодна з традыцыяй. Даў бы ўсялякія дробязі”.
(Маладая маці: ) “Вельмі прыемна, але калі яны завітаюць раніцай, то мы былі б на службе ў царкве. Але ж вельмі прыемна — гэта ж старажытны беларускі звычай”.
(Спадарыня: ) “Не прыходзілі сёньня”.
(Спадар: ) “Не”.
(Спадар: ) “Не”.
(Спадар: ) “Не прыходзілі”.
(Спадар: ) “Яшчэ не прыходзілі”.
(Спадарыня: ) “Да мяне — не”.
(Спадар: ) “Не, я жыву ў інтэрнаце, і нічога такога ў нас не было”.
(Спадарыня: ) “Не прыходзілі”.
Але да некаторых маіх суразмоўцаў калядоўшчыкі ўсё ж такі завіталі:
(Карэспандэнт: ) “Скажыце, ці прыходзілі да вас у хату калядоўшчыкі?”
(Хлопец: ) “Прыходзілі”.
(Карэспандэнт: ) “І як вы іх сустрэлі?”
(Хлопец: ) “Цукеркамі, семкамі, арэшкамі. Як у старыя добрыя часы”.
(Карэспандэнт: ) “Прыемна было, што завіталі да вас калядоўшчыкі?”
(Хлопец: ) “Вельмі прыемна было. Няхай заўсёды завітваюць, будзем вельмі радыя”.
(Дзяўчына: ) “Так, прыходзілі. Мы ім далі цукерак, грошай, мандарынаў. Вельмі прыемна”.
А вось што казалі людзі пра тое, як бы яны сустрэлі калядоўшчыкаў:
(Хлопец: ) “Я пачастую іх якімі небудзь падарункамі, цукеркамі”.
(Карэспандэнт: ) “А як вы ўвогуле ставіцеся да гэтай народнай традыцыі — калядаваньня?”
(Хлопец: ) “Вельмі добра, таму што гэта нашыя карані”.
(Спадарыня: ) “Я нават ня ведаю. Гэта паганская традыцыя, і лічу, што праваслаўнаму верніку гэта не патрэбна. У нас ёсьць сьвята Раства, у нас ёсьць храм і адносіны нейкія. Ну а калядаваньне? Хаця, хто ведае — можа, гэта й ня дрэнна”.
(Спадарыня: ) “Ну, запрасіла б зайсьці ў кватэру”.
(Карэспандэнт: ) “А ці шкадуеце вы, што традыцыя калядаваньня ў Беларусі цяпер значна менш пашыраная, чым раней?”
(Спадарыня: ) “Раней неяк весялей было. З гэтымі песьнямі, і ўвогуле — віншавалі адзін аднаго. Цяпер, відаць, людзі сталі больш замкнёныя”.
(Пэнсіянэрка: ) “Сустрэлі б зь вялікім задавальненьнем. Пачаставалі б кавай, гарбатай, добрымі булкамі, што сьпяклі сёньня раніцай. Нават блінамі — вось унучка пякла. Так што пачаставалі б. Я расла ў вёсцы і ведаю, як гэта — прыходзілі людзі, так што было апошняе, кілбаскай і ўсім, што было на стале, частавалі з задавальненьнем — і разумелі”.
(Спадарыня: ) “Як і належыць, з хлебам-сольлю. Песьні б сьпявалі разам зь імі”.
(Спадарыня: ) “Прысмакамі, добра накрытым сталом, добрым настроем”.
(Спадар: ) “Нават ня ведаю, ніколі не прыходзілі”.
(Дзяўчына: ) “Мне было б прыемна, і сустрэла б цукеркамі й грашыма. У дзяцінстве сама хадзіла калядаваць”.
(Пэнсіянэр: ) “Звычайна, згодна з традыцыяй. Даў бы ўсялякія дробязі”.
(Маладая маці: ) “Вельмі прыемна, але калі яны завітаюць раніцай, то мы былі б на службе ў царкве. Але ж вельмі прыемна — гэта ж старажытны беларускі звычай”.
