Ветка здавён славілася сваім стараабрадніцкім мастацтвам — ткацтвам, іконапісам, кнігадрукаваньнем. Аднак цяперашні побыт жыхароў гэтага невялікага райцэнтру зьвязаны найперш з клопатамі пра надзённае і спадзевамі на лепшае заўтра.
(Спадарыня: ) “Ня ўсё, канечне, рэалізавана. Малпа ня выканала, дык у наступным годзе Певень выканае! Дачка вучыцца ў каапэратыўным інстытуце. Добра, каб працу знайшла адпаведна спэцыяльнасьці. Сын сёлета закончыць 11 клясу. Хочацца, каб паступіў вучыцца далей, вызначыўся ў жыцьці. Гэта найпершыя пляны на сёлетні год”, — распавяла клапатлівая маці.
Сёй-той з жыхароў райцэнтру мінулы год лічыць для сябе ўдалым:
(Спадарыня: ) “Заплату прыбавілі. Пакуль 300 тысяч. Хочацца, канечне, большага. Але ў Ветцы мільён не зарабляюць У нас няма такіх прадпрыемстваў, дзе б можна было зарабіць мільён”, — сьцьвярджае маладая жанчына.
У асяродку веткаўскіх мужчын больш не задаволеных вынікамі году:
(Юры: ) “Гэты год горшы. Як у адносінах працы, так і ў сэнсе заробкаў. Як не даплачвалі, так і не даплачваюць. Як падманвалі, так і падманваюць. Усюды так. Я нікому ня веру”, — кажа сярэдніх гадоў мужчына, які назваўся Юрыем Мікалаевічам.
Яшчэ адзін прадстаўнік мужчынскай паловы, інвалід Чарнобылю Міхаіл перажывае, што на сваю пэнсію жыць годна ня можа:
(Міхаіл: ) “Кепска зусім. На адну пэнсію не пражывеш. Прыходзіцца падпрацоўваць, круціцца. Нават грыбы даводзіцца зьбіраць і прадаваць. Жыць жа хочацца па-чалавечы”.
(Карэспандэнт: ) “Грыбы ж радыяактыўныя”?
(Міхаіл: ) “Дык іх жа за мяжу накіроўваюць! Мы ж на ягадах ды грыбах жывём”, — кажа інвалід Чарнобылю.
Ягоная каляжанка па няшчасьці, таксама інвалід Чарнобылю Алена Ігнатаўна распавяла наступнае:
(Алена: ) “170 тысяч рублёў чарнобыльская пэнсія ў мяне. Я хворая, мне выдалілі шчытападобную залозу. Вітаміны купляю за свае грошы. Бутэлечка каштуе 17 800 рублёў. Мне трэба тры бутэлечкі на месяц. У мяне трэцяя група інваліднасьці, 18-ы чарнобыльскі артыкул. На будоўлі працавала 37 гадоў. Усё адно пэнсія зусім малая. Ня ведаю, куды зьвяртацца і што рабіць”.
(Спадарыня: ) “Ня ўсё, канечне, рэалізавана. Малпа ня выканала, дык у наступным годзе Певень выканае! Дачка вучыцца ў каапэратыўным інстытуце. Добра, каб працу знайшла адпаведна спэцыяльнасьці. Сын сёлета закончыць 11 клясу. Хочацца, каб паступіў вучыцца далей, вызначыўся ў жыцьці. Гэта найпершыя пляны на сёлетні год”, — распавяла клапатлівая маці.
Сёй-той з жыхароў райцэнтру мінулы год лічыць для сябе ўдалым:
(Спадарыня: ) “Заплату прыбавілі. Пакуль 300 тысяч. Хочацца, канечне, большага. Але ў Ветцы мільён не зарабляюць У нас няма такіх прадпрыемстваў, дзе б можна было зарабіць мільён”, — сьцьвярджае маладая жанчына.
У асяродку веткаўскіх мужчын больш не задаволеных вынікамі году:
(Юры: ) “Гэты год горшы. Як у адносінах працы, так і ў сэнсе заробкаў. Як не даплачвалі, так і не даплачваюць. Як падманвалі, так і падманваюць. Усюды так. Я нікому ня веру”, — кажа сярэдніх гадоў мужчына, які назваўся Юрыем Мікалаевічам.
Яшчэ адзін прадстаўнік мужчынскай паловы, інвалід Чарнобылю Міхаіл перажывае, што на сваю пэнсію жыць годна ня можа:
(Міхаіл: ) “Кепска зусім. На адну пэнсію не пражывеш. Прыходзіцца падпрацоўваць, круціцца. Нават грыбы даводзіцца зьбіраць і прадаваць. Жыць жа хочацца па-чалавечы”.
(Карэспандэнт: ) “Грыбы ж радыяактыўныя”?
(Міхаіл: ) “Дык іх жа за мяжу накіроўваюць! Мы ж на ягадах ды грыбах жывём”, — кажа інвалід Чарнобылю.
Ягоная каляжанка па няшчасьці, таксама інвалід Чарнобылю Алена Ігнатаўна распавяла наступнае:
(Алена: ) “170 тысяч рублёў чарнобыльская пэнсія ў мяне. Я хворая, мне выдалілі шчытападобную залозу. Вітаміны купляю за свае грошы. Бутэлечка каштуе 17 800 рублёў. Мне трэба тры бутэлечкі на месяц. У мяне трэцяя група інваліднасьці, 18-ы чарнобыльскі артыкул. На будоўлі працавала 37 гадоў. Усё адно пэнсія зусім малая. Ня ведаю, куды зьвяртацца і што рабіць”.
