“Бацькаўшчына”, 1964 год:
“У савецкай прэсе адзначылася, што беспасярэдняй прычынай зьмены назоваў сотняў беларускіх мясцовасьцяў былі просьбы жыхароў вёсак, назовы якіх, быццам, “зьневажаюць чалавека, прыніжаюць ягоную годнасьць”. Пасярэдняй-жа прычынай было быццам тое, што за 47 гадоў Савецкае ўлады ў Беларусі… аблічча нашай вёскі зьмянілася так “непазнавальна”, наступіла такая “сьветлая” і “шчасьлівая” ява, што ўзьнікла патрэба новых паняцьцяў, а адсюль і зьмена назоваў. У выніку, адзначыла далей савецкая прэса, калектыўныя просьбы калгасьнікаў былі задаволеныя Вярхоўным Саветам БССР, які “Указам Прэзыдыюму” перайменаваў 456 вёсак”.
“Настаўніцкая газета”, 1974 год. Закон “Аб народнай асьвеце”, асноўныя прынцыпы народнай асьветы ў БССР:
“4. Свабода выбару мовы навучання: навучанне на роднай мове або на мове іншага народа СССР; 5. Бясплатнасць усіх відаў адукацыі, утрыманне часткі навучэнцаў на поўным дзяржаўным забеспячэнні, стыпендыяльнае забеспячэнне навучэнцаў і студэнтаў і аказанне ім іншай матэрыяльнай дапамогі… 8. Сувязь навучання і выхавання падрастаючага пакалення з жыццём, з практыкай камуністычнага будаўніцтва… 12. Свецкі характар адукацыі, які выключае ўплыў рэлігіі”.
“Звязда”, 1994 год. Валянцін Жданко піша:
“Аляксандр Фядута падаў у адстаўку з пасады начальніка ўпраўлення грамадска-палітычнай інфармацыі Адміністрацыі Прэзыдэнта — тым самым узяўшы ўсю адказнасць за сілавы ціск на прэсу на сябе і мужна адвёўшы магчымую пагрозу ад Прэзыдэнта. Адстаўка Аляксандра Фядуты наўрад ці можа радаваць каго-небудзь з журналістаў. Нетыповы апаратчык, інтэлектуал, іранічны, цікавы, востры на слова субяседнік — сп. Фядута выдатна выконваў ролю буфера паміж Прэзыдэнтам і прэсай, “гасячы” канфлікты, згладжваючы супярэчнасці, папярэджваючы непаразуменні. Аляксандру Лукашэнку наўрад ці ўдасца знайсці раўнацэнную замену…”
“У савецкай прэсе адзначылася, што беспасярэдняй прычынай зьмены назоваў сотняў беларускіх мясцовасьцяў былі просьбы жыхароў вёсак, назовы якіх, быццам, “зьневажаюць чалавека, прыніжаюць ягоную годнасьць”. Пасярэдняй-жа прычынай было быццам тое, што за 47 гадоў Савецкае ўлады ў Беларусі… аблічча нашай вёскі зьмянілася так “непазнавальна”, наступіла такая “сьветлая” і “шчасьлівая” ява, што ўзьнікла патрэба новых паняцьцяў, а адсюль і зьмена назоваў. У выніку, адзначыла далей савецкая прэса, калектыўныя просьбы калгасьнікаў былі задаволеныя Вярхоўным Саветам БССР, які “Указам Прэзыдыюму” перайменаваў 456 вёсак”.
“Настаўніцкая газета”, 1974 год. Закон “Аб народнай асьвеце”, асноўныя прынцыпы народнай асьветы ў БССР:
“4. Свабода выбару мовы навучання: навучанне на роднай мове або на мове іншага народа СССР; 5. Бясплатнасць усіх відаў адукацыі, утрыманне часткі навучэнцаў на поўным дзяржаўным забеспячэнні, стыпендыяльнае забеспячэнне навучэнцаў і студэнтаў і аказанне ім іншай матэрыяльнай дапамогі… 8. Сувязь навучання і выхавання падрастаючага пакалення з жыццём, з практыкай камуністычнага будаўніцтва… 12. Свецкі характар адукацыі, які выключае ўплыў рэлігіі”.
“Звязда”, 1994 год. Валянцін Жданко піша:
“Аляксандр Фядута падаў у адстаўку з пасады начальніка ўпраўлення грамадска-палітычнай інфармацыі Адміністрацыі Прэзыдэнта — тым самым узяўшы ўсю адказнасць за сілавы ціск на прэсу на сябе і мужна адвёўшы магчымую пагрозу ад Прэзыдэнта. Адстаўка Аляксандра Фядуты наўрад ці можа радаваць каго-небудзь з журналістаў. Нетыповы апаратчык, інтэлектуал, іранічны, цікавы, востры на слова субяседнік — сп. Фядута выдатна выконваў ролю буфера паміж Прэзыдэнтам і прэсай, “гасячы” канфлікты, згладжваючы супярэчнасці, папярэджваючы непаразуменні. Аляксандру Лукашэнку наўрад ці ўдасца знайсці раўнацэнную замену…”
