Неўзабаве споўніцца 10 гадоў, як менская Сьвіслацкая Рада Беларускага народнага фронту ўсталявала мэмарыяльны знак у Лошыцы. Гэта драўляны чатырохканцовы крыж вышынёй 5 мэтраў.
Цяпер блізу адзнакі сьвятога мейсца вядзецца землярыйная праца па пашырэньні плошчы аплатнай аўтастаянкі. Бугальтарка Галіна Варановіч упэўненая ў даўгалецьці свайго гаражнага каапэратыву:
(Варановіч: ) “У нас аформленая дамова на арэнду зямлі на 5 гадоў. На мапе гораду (гэта ня наш дакумэнт) стаянка нанесеная, абазначаная чырвоным кружочкам”.
Паводле аднаго з арганізатараў традыцыйнага шэсьця на Дзяды ў Лошыцу Ўладзімера Юхо, афіцыйны Менск ня хоча мець тут яшчэ адны Курапаты.
(Юхо: ) “На жаль, не пасьпелі нашыя археолягі правесьці працу (як у Курапатах было зроблена) і ўлады, дазнаныя пра магчымы пачатак раскопак, зруйнавалі частку яра. Зараз гэтае месца можа быць зьнішчана”.
Дасьціпны дасьледчык гісторыі Лошыцы, намесьнік дырэктара тамтэйшага сядзібна-паркавага комплексу Яўген Церахаў на грунце дакумэнтальных сьведчаньняў гаворыць пра малавядомыя трагедыі Чорнага яру.
(Церахаў: ) “Гэты яр узьнік, калі людзі бралі гліну для печак. І зь цягам часу ён сфарміраваўся такім чынам, што быў закручаным па сьпіралі, быў вельмі глыбокі, парослы лесам, і таму ня чутныя былі стрэлы. З-за гэтага ён быў вельмі зручны для злачынцаў. Там расстрэльвалі ў першую усясьветную вайну, у 1918-м, у пэрыяд сталінскіх рэпрэсіяў. Гінулі тут салдаты, якія трымалі абарону Менску ў 1941-м годзе”.
Яўген Церахаў працуе цяпер над кандыдацкай дысэртацыяй аб менскай мінуўшчыне і лічыць, што праблему Лошыцкага яру можна вырашыць наступным чынам:
(Церахаў: ) “Тым ляжаць у зямлі прадстаўнікі розных канфэсіяў і прадстаўнікі самых розных палітычных партыяў. Таму, я мяркую, што ў іх ушанаваньне павінен быць пабудаваны мэмарыял прымірэньня і памяці людзей, нявінна загіблых падчас войнаў і рэпрэсіяў”.
Цяпер блізу адзнакі сьвятога мейсца вядзецца землярыйная праца па пашырэньні плошчы аплатнай аўтастаянкі. Бугальтарка Галіна Варановіч упэўненая ў даўгалецьці свайго гаражнага каапэратыву:
(Варановіч: ) “У нас аформленая дамова на арэнду зямлі на 5 гадоў. На мапе гораду (гэта ня наш дакумэнт) стаянка нанесеная, абазначаная чырвоным кружочкам”.
Паводле аднаго з арганізатараў традыцыйнага шэсьця на Дзяды ў Лошыцу Ўладзімера Юхо, афіцыйны Менск ня хоча мець тут яшчэ адны Курапаты.
(Юхо: ) “На жаль, не пасьпелі нашыя археолягі правесьці працу (як у Курапатах было зроблена) і ўлады, дазнаныя пра магчымы пачатак раскопак, зруйнавалі частку яра. Зараз гэтае месца можа быць зьнішчана”.
Дасьціпны дасьледчык гісторыі Лошыцы, намесьнік дырэктара тамтэйшага сядзібна-паркавага комплексу Яўген Церахаў на грунце дакумэнтальных сьведчаньняў гаворыць пра малавядомыя трагедыі Чорнага яру.
(Церахаў: ) “Гэты яр узьнік, калі людзі бралі гліну для печак. І зь цягам часу ён сфарміраваўся такім чынам, што быў закручаным па сьпіралі, быў вельмі глыбокі, парослы лесам, і таму ня чутныя былі стрэлы. З-за гэтага ён быў вельмі зручны для злачынцаў. Там расстрэльвалі ў першую усясьветную вайну, у 1918-м, у пэрыяд сталінскіх рэпрэсіяў. Гінулі тут салдаты, якія трымалі абарону Менску ў 1941-м годзе”.
Яўген Церахаў працуе цяпер над кандыдацкай дысэртацыяй аб менскай мінуўшчыне і лічыць, што праблему Лошыцкага яру можна вырашыць наступным чынам:
(Церахаў: ) “Тым ляжаць у зямлі прадстаўнікі розных канфэсіяў і прадстаўнікі самых розных палітычных партыяў. Таму, я мяркую, што ў іх ушанаваньне павінен быць пабудаваны мэмарыял прымірэньня і памяці людзей, нявінна загіблых падчас войнаў і рэпрэсіяў”.
