Жыхары Магілёва разважалі, ці падвысіўся іх узровень жыцьця ў 2004 годзе:
(Спадарыня: ) “Вось менавіта ў 2004 годзе ён і пайшоў уніз, мой узровень. Цэны растуць, грошы распаўзаюцца як прусакі. Бягуць!”
(Спадарыня: ) “Не, таму што няма магчымасьці зарабляць. Хапае толькі на самае элемэнтарнае. Я працую пэдагогам, і гэтым усё сказана”.
(Спадар: ) “Так, падвысіўся трохі. За кошт заробку дадатковага, прыпрацоўкі. Калі не шкада свабоднага часу, можна нешта падзарабіць”.
(Спадарыня: ) “Я цяпер пэнсіянэрка. Мяне задавальняе ў прынцыпе. Але калі б было лепей, то гэта нядрэнна”.
(Спадар: ) “Узровень жыцьця абсалютна не падвысіўся. Панізіўся ў параўнаньні з цэнамі, ростам платы за праезд, Увогуле ўзровень жыцьця не падвысіўся”.
(Спадарыня: ) “Трошачкі, за кошт заробку. Можна адкласьці нешта, набыць”.
(Спадар: ) “Не! Таму што пастаянна растуць цэны. Вы ж бачыце: мы іх ніяк ня можам дагнаць. Нібыта заробак падвысяць, і зноў падвышэньне цэнаў”.
(Спадар: ) “Каб раскачацца, нам патрэбен яшчэ дзясятак гадоў. Мы ж адарваныя ад усёй Эўропы. Крэдытаў няма, нічога няма, мы самі, самі, самі”.
(Спадарыня: ) “А што падвышэньне цэнаў, дык мы да гэтага прызвычаіліся. Таму галоўнае — быць маральна гатовым да ўсіх зьмяненьняў і каб упэўненасьць была ў тым, што ёсьць праца”.
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце, калі ласка, ці падвысіўся ваш узровень жыцьця ў 2004 годзе?”
(Спадарыня: ) “Я мяркую — не. Цэны падвысіліся, а заробак не падвышаецца. Я не працую, муж працуе, нас траіх ён пракарміць ня можа. Неяк дзіця пракормім, а самім… Не хапае ў нас грошай”.
(Спадар: ) “Не, не падвышаецца. Заплаціць, набыць — гэта цяпер праблемна”.
(Спадар: ) “Як ён можа падняцца, калі такой абвал цэнаў ідзе? Кватэрная плата проста нейкая ачумелая. Я ня ведаю, як у гэтым годзе, а ў наступным мы дакладна пакладзем зубы на паліцу”.
(Спадарыня: ) “Хочацца спадзявацца на лепшае. Усе хочуць пры канцы году, каб год, які прыходзіць, быў больш пэрспэктыўны ў пляне працы, заробку і ўсіх добрых рэчаў, пра якія мараць людзі. Ну, час пакажа. Пажывем — пабачым”.
(Спадарыня: ) “Вось менавіта ў 2004 годзе ён і пайшоў уніз, мой узровень. Цэны растуць, грошы распаўзаюцца як прусакі. Бягуць!”
(Спадарыня: ) “Не, таму што няма магчымасьці зарабляць. Хапае толькі на самае элемэнтарнае. Я працую пэдагогам, і гэтым усё сказана”.
(Спадар: ) “Так, падвысіўся трохі. За кошт заробку дадатковага, прыпрацоўкі. Калі не шкада свабоднага часу, можна нешта падзарабіць”.
(Спадарыня: ) “Я цяпер пэнсіянэрка. Мяне задавальняе ў прынцыпе. Але калі б было лепей, то гэта нядрэнна”.
(Спадар: ) “Узровень жыцьця абсалютна не падвысіўся. Панізіўся ў параўнаньні з цэнамі, ростам платы за праезд, Увогуле ўзровень жыцьця не падвысіўся”.
(Спадарыня: ) “Трошачкі, за кошт заробку. Можна адкласьці нешта, набыць”.
(Спадар: ) “Не! Таму што пастаянна растуць цэны. Вы ж бачыце: мы іх ніяк ня можам дагнаць. Нібыта заробак падвысяць, і зноў падвышэньне цэнаў”.
(Спадар: ) “Каб раскачацца, нам патрэбен яшчэ дзясятак гадоў. Мы ж адарваныя ад усёй Эўропы. Крэдытаў няма, нічога няма, мы самі, самі, самі”.
(Спадарыня: ) “А што падвышэньне цэнаў, дык мы да гэтага прызвычаіліся. Таму галоўнае — быць маральна гатовым да ўсіх зьмяненьняў і каб упэўненасьць была ў тым, што ёсьць праца”.
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце, калі ласка, ці падвысіўся ваш узровень жыцьця ў 2004 годзе?”
(Спадарыня: ) “Я мяркую — не. Цэны падвысіліся, а заробак не падвышаецца. Я не працую, муж працуе, нас траіх ён пракарміць ня можа. Неяк дзіця пракормім, а самім… Не хапае ў нас грошай”.
(Спадар: ) “Не, не падвышаецца. Заплаціць, набыць — гэта цяпер праблемна”.
(Спадар: ) “Як ён можа падняцца, калі такой абвал цэнаў ідзе? Кватэрная плата проста нейкая ачумелая. Я ня ведаю, як у гэтым годзе, а ў наступным мы дакладна пакладзем зубы на паліцу”.
(Спадарыня: ) “Хочацца спадзявацца на лепшае. Усе хочуць пры канцы году, каб год, які прыходзіць, быў больш пэрспэктыўны ў пляне працы, заробку і ўсіх добрых рэчаў, пра якія мараць людзі. Ну, час пакажа. Пажывем — пабачым”.
