У Расею мужчыны зь вёскі Пціч адправіліся 5 лістапада. Старэйшы зь іх, 50-гадовы Пятро Курзенка, ужо быў там аднойчы. А вось Аляксандр Цітоў, Віктар Сігай і ягоны цёзка па прозьвішчы Міхаіл Сігай ды іншыя маладыя мужчыны паехалі ў Пушкіна ўпершыню.
Выпраўляючыся на заробкі, мужчыны з Пцічы, Петрыкава, Мазыра ў складчыну замовілі аўтобус. Каму не хапіла месца, той дабіраўся ў Расею цягніком.
Што вымушае беларусаў шукаць заробкі ў суседняй краіне? Пра гэта пытаюся ў Сьвятланы Сігай, жонкі загіблага ў Расеі Віктара Сігая.
(Сігай: ) “Была праца, але грошы былі патрэбныя. Там і такая праца на 100 тысячаў рублёў. Да гэтага муж працаваў у калгасе. Калгас разваліўся, заробак не плацілі. Перайшоў ў аўтасэрвіс. Ведаеце, якая арганізацыя? Па дзьве тысячы на месяц – і тыя праз паўгода аддавалі. Дачка вучыцца на платным аддзяленьні. Трэба было заплаціць за вучобу. Сама працую ў краме, атрымала за месяц 57 тысячаў заробку. Я хлеба і солі не магу купіць на свой заробак. У нас двое дзяцей. Жыцьцё вымусіла туды паехаць”, – распавяла жонка аднаго з загіблых, Сьвятланы Сігай.
40-гадовы Віктар Сігай працаваў апошнім часам вартаўніком у Мазырскай дзіцяча-юнацкай спартыўнай школе. Папрасіўся ў адпачынак, каб у Расеі зарабіць хоць нейкія грошы. Ведаў, што там за 12-гадзінны працоўны дзень плацяць 10 даляраў. Невялікія заробкі, але хоць крыху весялей.
Нястача вымусіла і іншых мужчынаў шукаць заробкі. У кожнага з загіблых сем’i. Дома, аднак, працуючы нават ўдваіх, муж і жонка ня могуць пракарміць сям’ю.
Распавядае ўдава Вера Курзенка:
(Курзенка: ) “Не дазваляе той заробак пражыць. Я працую вартаўнікоў ў аўтасэрвісе і атрымліваю 37-38 тысячаў. І то ня кожны месяц”, – кажа ўдава загіблага Пятра Курзенкі.
Усе сем’i ў Пцічы і Петрыкаве чакаюць цяпер труны з Расеі. Але пэўнасьці няма. Гаворыць Сьвятлана Сігай:
(Сігай: ) “Адтуль, каторы дзень ні тэлефануем, абяцаюць, што ў абед выяжджаюць і прывязуць сюды. Сёньня ўжо патэлефанавалі, што ня ў стане апазнаць трупы, і могуць пахаваць іх там, як бамжоў, бо нібыта згарэлі ўсе дакумэнты. І ня кажуць, ці ёсьць там труна, абабітая яна ці не? Адзетыя яны ці не адзетыя? Ня ведаеш, куды кінуцца, што рабіць. Няпэўнасьць – і ўсё”.
Выпраўляючыся на заробкі, мужчыны з Пцічы, Петрыкава, Мазыра ў складчыну замовілі аўтобус. Каму не хапіла месца, той дабіраўся ў Расею цягніком.
Што вымушае беларусаў шукаць заробкі ў суседняй краіне? Пра гэта пытаюся ў Сьвятланы Сігай, жонкі загіблага ў Расеі Віктара Сігая.
(Сігай: ) “Была праца, але грошы былі патрэбныя. Там і такая праца на 100 тысячаў рублёў. Да гэтага муж працаваў у калгасе. Калгас разваліўся, заробак не плацілі. Перайшоў ў аўтасэрвіс. Ведаеце, якая арганізацыя? Па дзьве тысячы на месяц – і тыя праз паўгода аддавалі. Дачка вучыцца на платным аддзяленьні. Трэба было заплаціць за вучобу. Сама працую ў краме, атрымала за месяц 57 тысячаў заробку. Я хлеба і солі не магу купіць на свой заробак. У нас двое дзяцей. Жыцьцё вымусіла туды паехаць”, – распавяла жонка аднаго з загіблых, Сьвятланы Сігай.
40-гадовы Віктар Сігай працаваў апошнім часам вартаўніком у Мазырскай дзіцяча-юнацкай спартыўнай школе. Папрасіўся ў адпачынак, каб у Расеі зарабіць хоць нейкія грошы. Ведаў, што там за 12-гадзінны працоўны дзень плацяць 10 даляраў. Невялікія заробкі, але хоць крыху весялей.
Нястача вымусіла і іншых мужчынаў шукаць заробкі. У кожнага з загіблых сем’i. Дома, аднак, працуючы нават ўдваіх, муж і жонка ня могуць пракарміць сям’ю.
Распавядае ўдава Вера Курзенка:
(Курзенка: ) “Не дазваляе той заробак пражыць. Я працую вартаўнікоў ў аўтасэрвісе і атрымліваю 37-38 тысячаў. І то ня кожны месяц”, – кажа ўдава загіблага Пятра Курзенкі.
Усе сем’i ў Пцічы і Петрыкаве чакаюць цяпер труны з Расеі. Але пэўнасьці няма. Гаворыць Сьвятлана Сігай:
(Сігай: ) “Адтуль, каторы дзень ні тэлефануем, абяцаюць, што ў абед выяжджаюць і прывязуць сюды. Сёньня ўжо патэлефанавалі, што ня ў стане апазнаць трупы, і могуць пахаваць іх там, як бамжоў, бо нібыта згарэлі ўсе дакумэнты. І ня кажуць, ці ёсьць там труна, абабітая яна ці не? Адзетыя яны ці не адзетыя? Ня ведаеш, куды кінуцца, што рабіць. Няпэўнасьць – і ўсё”.