(Спадарыня Алена: ) “Пажыцьцёвага? Я думаю, што пажыцьцёвага ня будзе. Пажыцьцёвага нічога няма. Паўсюдна прыходзіць такі час, што трэба й мяняць. Але ў прынцыпе — хто яго ведае?”
(Спадарыня Ганна: ) “Чаму ж ня прывядзе? Прывядзе”.
(Спадарыня Ірына: ) “Усё магчыма”.
(Спадар Васіль: ) “Там стаіць пытаньне, каб дазволіць на наступны тэрмін. І ўсё. Ён ня ставіць пытаньне пажыцьцёвасьці. Ён ставіць пытаньне на наступны пэрыяд. Яшчэ на пяць гадоў”.
(Спадар Іван: ) “Кожны правіцель, які прыходзіць да ўлады, фармуе Канстытуцыю пад сябе. Гэта ня толькі ў Беларусі, але і ў Расеі, і ва Ўкраіне”.
(Спадарыня Любоў: ) “Хто яго ведае. Як правільна зрабіць канстытуцыйную норму. Якая тычыцца пажыцьцёвасьці”.
(Спадар Уладзімер: ) “Ой, ня трэба мяне мучыць такім пытаньнем. Я пра гэта не хачу нават думаць”.
(Карэспандэнт: ) “Як вы ставіцеся да пажыцьцёвага прэзыдэнцтва ў Беларусі?”
(Спадар Анатоль: ) “Адмоўна. Катэгарычна адмоўна, хаця ён і мой зямляк са Шклоўскага раёну. Я там працаваў. Парушаць Канстытуцыю нікому не дазволена”.
(Спадар Віктар: ) “Мяне гэта турбуе. Бо гэта будзе жыцьцё маіх дзяцей. А мне хочацца, каб у іх было добрае жыцьцё”.
(Спадарыня Галіна: ) “Так нельга. Я нават думкі такой наконт пажыцьцёвасьці не дапускаю. Усё мусіць зьмяняцца. Гэта ня тая пасада, на якой можна быць пажыцьцёва”.
(Спадарыня Натальля: ) “Нам трэба так, каб лепш жылося, вышэй заробкі былі. Вось за гэта мы будзем галасаваць”.
(Спадарыня Кацярына: ) “Хай працуе. Да дзевяноста гадоў хай робіць”.
(Спадарыня Зінаіда: ) “Дай Бог, каб ён правіў намі. Ён не распрадаў, не расьцягнуў. Тут не страляюць, не падрываюць”.
(Спадарыня Ларыса: ) “Добра, што ў нас ня так, як у Расеі”.
(Спадарыня Вера: ) “Хай робіць да сваёй глыбокай старасьці, пакуль мы ня пойдзем на той сьвет”.
(Спадарыня Ларыса: ) “Калі цяпер паставіць новага, то трэба чакаць, пакуль ён накрадзе. А гэтаму, слава Богу, больш ужо яму ня трэба. У яго ўжо ўсё ёсьць”.
(Спадар Уладзімер: ) “Калі паслухаць прапаганду, то да яго войска было ў развале. Я дзіўлюся, што як ён не пахваліцца, што да яго Менск у руінах быў. А вяскоўцы, якія больш нічога не чытаюць і ня слухаюць, апроч як гэтай “скрыні”, яны ўспрымаюць гэта як праўду”.
(Спадарыня Сьвятлана: ) “Заробкаў жа няма. У начальнікаў яны высокія, а ў рабочых малыя. Адны толькі абяцанкі”.
(Спадар Алег: ) “Пажыцьцёва яму ня трэба даваць правіць”.
(Спадарыня Тэрэза: ) “Трэба думаць на гэты конт. Бо ад гэтага залежыць наша жыцьцё”.
(Спадарыня Ганна: ) “Чаму ж ня прывядзе? Прывядзе”.
(Спадарыня Ірына: ) “Усё магчыма”.
(Спадар Васіль: ) “Там стаіць пытаньне, каб дазволіць на наступны тэрмін. І ўсё. Ён ня ставіць пытаньне пажыцьцёвасьці. Ён ставіць пытаньне на наступны пэрыяд. Яшчэ на пяць гадоў”.
(Спадар Іван: ) “Кожны правіцель, які прыходзіць да ўлады, фармуе Канстытуцыю пад сябе. Гэта ня толькі ў Беларусі, але і ў Расеі, і ва Ўкраіне”.
(Спадарыня Любоў: ) “Хто яго ведае. Як правільна зрабіць канстытуцыйную норму. Якая тычыцца пажыцьцёвасьці”.
(Спадар Уладзімер: ) “Ой, ня трэба мяне мучыць такім пытаньнем. Я пра гэта не хачу нават думаць”.
(Карэспандэнт: ) “Як вы ставіцеся да пажыцьцёвага прэзыдэнцтва ў Беларусі?”
(Спадар Анатоль: ) “Адмоўна. Катэгарычна адмоўна, хаця ён і мой зямляк са Шклоўскага раёну. Я там працаваў. Парушаць Канстытуцыю нікому не дазволена”.
(Спадар Віктар: ) “Мяне гэта турбуе. Бо гэта будзе жыцьцё маіх дзяцей. А мне хочацца, каб у іх было добрае жыцьцё”.
(Спадарыня Галіна: ) “Так нельга. Я нават думкі такой наконт пажыцьцёвасьці не дапускаю. Усё мусіць зьмяняцца. Гэта ня тая пасада, на якой можна быць пажыцьцёва”.
(Спадарыня Натальля: ) “Нам трэба так, каб лепш жылося, вышэй заробкі былі. Вось за гэта мы будзем галасаваць”.
(Спадарыня Кацярына: ) “Хай працуе. Да дзевяноста гадоў хай робіць”.
(Спадарыня Зінаіда: ) “Дай Бог, каб ён правіў намі. Ён не распрадаў, не расьцягнуў. Тут не страляюць, не падрываюць”.
(Спадарыня Ларыса: ) “Добра, што ў нас ня так, як у Расеі”.
(Спадарыня Вера: ) “Хай робіць да сваёй глыбокай старасьці, пакуль мы ня пойдзем на той сьвет”.
(Спадарыня Ларыса: ) “Калі цяпер паставіць новага, то трэба чакаць, пакуль ён накрадзе. А гэтаму, слава Богу, больш ужо яму ня трэба. У яго ўжо ўсё ёсьць”.
(Спадар Уладзімер: ) “Калі паслухаць прапаганду, то да яго войска было ў развале. Я дзіўлюся, што як ён не пахваліцца, што да яго Менск у руінах быў. А вяскоўцы, якія больш нічога не чытаюць і ня слухаюць, апроч як гэтай “скрыні”, яны ўспрымаюць гэта як праўду”.
(Спадарыня Сьвятлана: ) “Заробкаў жа няма. У начальнікаў яны высокія, а ў рабочых малыя. Адны толькі абяцанкі”.
(Спадар Алег: ) “Пажыцьцёва яму ня трэба даваць правіць”.
(Спадарыня Тэрэза: ) “Трэба думаць на гэты конт. Бо ад гэтага залежыць наша жыцьцё”.
