Зусім нядаўна ў Магілёве зьявіліся вуліцы імя героя абароны Магілёва Бакуніна і горада-пабраціма Клайпэды, ураджэнцаў Магілёўшчыны пісьменьніка Чыгрынава і кінарэжысэра Турава. Між тым, вяртаньня вуліцам гістарычных назваў так і не адбылося, і цэнтральная пешаходная вуліца ў Магілёве засталася Ленінскай, хоць там і зьявілася шыльда пра тое, што яна называлася да саветаў Вялікай Садовай.
На вуліцах зь якімі назвамі хацелі бы жыць магілёўцы — пра гэта я распытвала мінакоў на вуліцах абласнога цэнтру:
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце, калі ласка, на вуліцы зь якой назвай вы хацелі бы жыць?”
(Спадар: ) “На вуліцы з назвай Віленская. Я і жыву побач зь ёй, проста яна цяпер завецца імя Лазарэнкі, але я яшчэ памятаю, калі мае бацькі й бабуля казалі: “Віленская, на Віленскай...” Памятаю і люблю гэтую вуліцу”.
(Спадар: ) “Нешта простае. Садовая, Лясная — бліжэй да прыроды”.
(Спадар: ) “Сьветлая, Летняя, Лёгкая. Весялей бы жылося. Раней на вуліцы Леніна, можа, больш любілі, а цяпер хочацца чаго-небудзь больш сьветлага і новага”.
(Спадар: ) “Калі шчыра, асаблівых жаданьняў няма. Якая розьніца, як называецца?”
(Спадарыня: ) “На вуліцы зь якой назвай? Я пра гэта і ня думала. Абсалютна абыякава. Галоўнае — дзе яна, а не якая назва”.
(Спадар: ) “Мне падабаецца больш жыць на вуліцах з тымі назвамі, якія проста нясуць у сабе нейкі эстэтычны сэнс, не пераўтвараюцца ў вуліцы нейкіх ідалаў”.
(Спадарыня: ) “Ня ведаю, гэта гісторыя. Як ня памятаць сваёй гісторыі? Якая б яна ні была — дрэнная альбо добрая, ці ня праўда?”
(Спадар: ) “У нас усё жыцьцё нешта мяняюць. А ці будуць далей мяняць, хто яго ведае. А ў прынцыпе, ня трэба. Трэба памятаць, што з намі было калісьці”.
(Спадарыня: ) “Канечне, гэта добра — Дзімітрава, Міронава. Усё гэта мы памятаем, але лепей рабіць нейкія памятныя мясьціны. А вуліцы павінны называцца так, каб людзі, калі яны прыходзяць на сваю вуліцу, неяк адпачывалі. Там, дзе ты жывеш”.
(Спадарыня: ) “Сёньня столькі ўсяго, столькі палітыкі, няхай будзе больш прыгожага — у мяне вось такое меркаваньне”.
(Спадар: ) “Абсалютна няма розьніцы. Толькі б гэта добра гучала. Любыя прыстойныя словы. Каб не ламаць потым коп’яў, я бы даваў нэўтральныя назвы, не зьвязаныя зь людзьмі, якіх могуць альбо зьняславіць альбо ўзьнесьці куды-небудзь”.
(Спадар: ) “Ёсьць, напэўна, і цяпер спартоўцы з Алімпійскіх гульняў…”
(Карэспандэнтка: ) “Калі заваююць мэдалі…”
(Спадар: ) “Нічога, чацьвертае месца для магілёўца таксама нядрэнна, штангіста. Ну, ёсьць дастойныя людзі — калі іх прозьвішчамі назавуць вуліцы, нядрэнна будзе”.
(Спадар: ) “Толькі не Лукашэнкі. Дрэнна да яго стаўлюся”.
На вуліцах зь якімі назвамі хацелі бы жыць магілёўцы — пра гэта я распытвала мінакоў на вуліцах абласнога цэнтру:
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце, калі ласка, на вуліцы зь якой назвай вы хацелі бы жыць?”
(Спадар: ) “На вуліцы з назвай Віленская. Я і жыву побач зь ёй, проста яна цяпер завецца імя Лазарэнкі, але я яшчэ памятаю, калі мае бацькі й бабуля казалі: “Віленская, на Віленскай...” Памятаю і люблю гэтую вуліцу”.
(Спадар: ) “Нешта простае. Садовая, Лясная — бліжэй да прыроды”.
(Спадар: ) “Сьветлая, Летняя, Лёгкая. Весялей бы жылося. Раней на вуліцы Леніна, можа, больш любілі, а цяпер хочацца чаго-небудзь больш сьветлага і новага”.
(Спадар: ) “Калі шчыра, асаблівых жаданьняў няма. Якая розьніца, як называецца?”
(Спадарыня: ) “На вуліцы зь якой назвай? Я пра гэта і ня думала. Абсалютна абыякава. Галоўнае — дзе яна, а не якая назва”.
(Спадар: ) “Мне падабаецца больш жыць на вуліцах з тымі назвамі, якія проста нясуць у сабе нейкі эстэтычны сэнс, не пераўтвараюцца ў вуліцы нейкіх ідалаў”.
(Спадарыня: ) “Ня ведаю, гэта гісторыя. Як ня памятаць сваёй гісторыі? Якая б яна ні была — дрэнная альбо добрая, ці ня праўда?”
(Спадар: ) “У нас усё жыцьцё нешта мяняюць. А ці будуць далей мяняць, хто яго ведае. А ў прынцыпе, ня трэба. Трэба памятаць, што з намі было калісьці”.
(Спадарыня: ) “Канечне, гэта добра — Дзімітрава, Міронава. Усё гэта мы памятаем, але лепей рабіць нейкія памятныя мясьціны. А вуліцы павінны называцца так, каб людзі, калі яны прыходзяць на сваю вуліцу, неяк адпачывалі. Там, дзе ты жывеш”.
(Спадарыня: ) “Сёньня столькі ўсяго, столькі палітыкі, няхай будзе больш прыгожага — у мяне вось такое меркаваньне”.
(Спадар: ) “Абсалютна няма розьніцы. Толькі б гэта добра гучала. Любыя прыстойныя словы. Каб не ламаць потым коп’яў, я бы даваў нэўтральныя назвы, не зьвязаныя зь людзьмі, якіх могуць альбо зьняславіць альбо ўзьнесьці куды-небудзь”.
(Спадар: ) “Ёсьць, напэўна, і цяпер спартоўцы з Алімпійскіх гульняў…”
(Карэспандэнтка: ) “Калі заваююць мэдалі…”
(Спадар: ) “Нічога, чацьвертае месца для магілёўца таксама нядрэнна, штангіста. Ну, ёсьць дастойныя людзі — калі іх прозьвішчамі назавуць вуліцы, нядрэнна будзе”.
(Спадар: ) “Толькі не Лукашэнкі. Дрэнна да яго стаўлюся”.
