Толькі напрыканцы 80-х гадоў на ёй зьявіўся драўляны крыж. А сёлета грамадзкая актывістка Людміла Ліцьвінава разам з аднадумцамі наладзілі збор сродкаў на помнік Вацлаву Іваноўскаму. Вось што сказала Людміла Ліцьвінава беларускай Свабодзе:
(Ліцьвінава: ) “Як я даведалася, хто такі Іваноўскі, і калі паглядзела, у якім стане ягоная магіла, мне было вельмі сорамна. Хацелася нешта зрабіць. Паставіць помнік. Каб ушанаваць гэтага чалавека, які, я лічу, вельмі шмат значыць для нашай нацыі”.
Невялікую гранітную стэлу з надпісам: “ Вацлаў Іваноўскі 1880—1943” асьвяціў ксёндз з Кальварыйскага касьцёлу.
Вось, што піша пра Вацлава Іваноўскага ў сваёй кнізе “150 пытаньняў і адказаў з гісторыі Беларусі” Ўладзімер Арлоў:
Вацлаў Іваноўскі – адзін з заснавальнікаў беларускага нацыянальна-вызвольнага руху. Нарадзіўся ён у 1880 годзе ў шляхоцкай сям''і ў маёнтку Лябёдка, недалёка ад мястэчка Васілішкі Лідзкага павету. У 1903 годзе Іваноўскі ўдзельнічаў у заснаваньні Беларускай Рэвалюцыйнай Грамады.
У 1906 годзе ўзначаліў славутую выдавецкую суполку "Загляне сонца і ў наша ваконца" ў Пецярбурзе.
1918 годзе – міністар асьветы Беларускай Народнай Рэспублікі, рэктар Менскага пэдагагічнага інстытута. У 1921 годзе сышоў з палітычнай арэны, займаўся амаль выключна навукай (быў прафэсарам Варшаўскага палітэхнічнага інстытута, а ў 1939 годзе – Віленскага ўнівэрсытэта).
Да актыўнай палітычнай дзейнасьці вярнуўся ў часе Другой усясьветнай вайны. Акупацыю Беларусі разглядаў як часовую зьяву. Арыентаваўся на заходніх праціўнікаў Гітлера.
Ад лістапада 1941 года – бургамістар Менска, на гэтай пасадзе шмат зрабіў для ратаваньня людзей ад рэпрэсіяў акупантаў. Улетку 1943 года з ініцыятывы групы В.Іваноўскага было створанае нелегальнае Беларускае нацыянальна-дэмакратычнае аб''яднаньне дзеля згуртаваньня сілаў, якія мелі на мэце адбудову пасьля вайны беларускай дзяржаўнасьці.
6 сьнежня 1943 года В.Іваноўскі быў паранены на адной з вуліцаў Менска. Пакінуты ў шпіталі бязь лекарскай дапамогі, ён назаўтра памёр. Ёсьць падставы меркаваць, што гэтая акцыя была ўчыненая са згоды генэральнага камісара Беларусі Курта фон Готбэрга.
(Ліцьвінава: ) “Як я даведалася, хто такі Іваноўскі, і калі паглядзела, у якім стане ягоная магіла, мне было вельмі сорамна. Хацелася нешта зрабіць. Паставіць помнік. Каб ушанаваць гэтага чалавека, які, я лічу, вельмі шмат значыць для нашай нацыі”.
Невялікую гранітную стэлу з надпісам: “ Вацлаў Іваноўскі 1880—1943” асьвяціў ксёндз з Кальварыйскага касьцёлу.
Вось, што піша пра Вацлава Іваноўскага ў сваёй кнізе “150 пытаньняў і адказаў з гісторыі Беларусі” Ўладзімер Арлоў:
Вацлаў Іваноўскі – адзін з заснавальнікаў беларускага нацыянальна-вызвольнага руху. Нарадзіўся ён у 1880 годзе ў шляхоцкай сям''і ў маёнтку Лябёдка, недалёка ад мястэчка Васілішкі Лідзкага павету. У 1903 годзе Іваноўскі ўдзельнічаў у заснаваньні Беларускай Рэвалюцыйнай Грамады.
У 1906 годзе ўзначаліў славутую выдавецкую суполку "Загляне сонца і ў наша ваконца" ў Пецярбурзе.
1918 годзе – міністар асьветы Беларускай Народнай Рэспублікі, рэктар Менскага пэдагагічнага інстытута. У 1921 годзе сышоў з палітычнай арэны, займаўся амаль выключна навукай (быў прафэсарам Варшаўскага палітэхнічнага інстытута, а ў 1939 годзе – Віленскага ўнівэрсытэта).
Да актыўнай палітычнай дзейнасьці вярнуўся ў часе Другой усясьветнай вайны. Акупацыю Беларусі разглядаў як часовую зьяву. Арыентаваўся на заходніх праціўнікаў Гітлера.
Ад лістапада 1941 года – бургамістар Менска, на гэтай пасадзе шмат зрабіў для ратаваньня людзей ад рэпрэсіяў акупантаў. Улетку 1943 года з ініцыятывы групы В.Іваноўскага было створанае нелегальнае Беларускае нацыянальна-дэмакратычнае аб''яднаньне дзеля згуртаваньня сілаў, якія мелі на мэце адбудову пасьля вайны беларускай дзяржаўнасьці.
6 сьнежня 1943 года В.Іваноўскі быў паранены на адной з вуліцаў Менска. Пакінуты ў шпіталі бязь лекарскай дапамогі, ён назаўтра памёр. Ёсьць падставы меркаваць, што гэтая акцыя была ўчыненая са згоды генэральнага камісара Беларусі Курта фон Готбэрга.